Vandaag zijn mijn gebeden voor eens uitgekomen. Na een hectische week op het werk is er een beetje post voor me te bezorgen. Als ik hoor van het eerste plan krijg ik last van tegenzin. Als ik op de zaak arriveer zie ik echter dat mijn collega al heeft gesorteerd en hij kent de wijk op zijn duimpje. Voor mij dan ook een mogelijkheid om de wijk te leren kennen? Ik ben wel een paar maal eerder in de Meppeler wijk Berggierslanden geweest, maar kan nog steeds niet een logische fietsroute vinden welke me overal in de buurt brengt en niet twee tot driemaal in dezelfde straat. De bezorging is zo gepiept maar ik kan niet zeggen dat ik er veel van heb opgestoken. Ik ben mooi op tijd thuis om nog een paar voorbereidingen te treffen voor de 'Tuesday Night Music Club' en nu ga ik verder met de inhaalslag op Soul-xotica. Met vandaag in ieder geval de tweede 'Verzamelwoede' die ik afgelopen weekend had moeten doen. Ik begin vandaag vooraan in de jaren zeventig met de eerste bak.
Van Abba tot ZZ Top. Hoewel ik meen dat ik 'Gimme All Your Lovin' van ZZ Top wel eens op single heb gehad, kan ik deze al tijden niet meer vinden. Geen grote ramp omdat de plaat een racebaan is. In de jaren zestig besluit ik met ZZ & De Maskers. Maar... gaat er iets vóór Abba? In het 'Hitdossier' is dat De Aal met 'Un Barg Die He Un Krul In De Steert' en ook die heb ik ooit wel op single gehad, maar ook niet meer te vinden. Van de r&b-zangeres Aaliyah of de Vlaamse Isabella A (als we ervan uitgaan dat de 'A' een achternaam is) heb ik geen platen en deze staan evenmin op een verlanglijstje. In de jaren zeventig en tachtig begint het met Abba. De jaren zestig trapt af met een voormalige Blauwe Bak-klant. Het is de Zuid-Afrikaanse Abdullah welke in 1968 een contract als liedjesschrijver krijgt bij Motown en voor het Soul-label een plaatje mag opnemen dat gedeeltelijk in Zulu is gezongen. Een leuke 'nugget' maar meer ook niet en dus staat het nu in de jaren zestig-bak. De Blauwe Bak-koffers beginnen met The Accents, de reserve-Blauwe Bak met een ander plaatje van dezelfde groep en de gospel start met Rance Allen. In de jaren zeventig-bak van vanavond is de eerste voor Björn, ,Benny, Anna & Frida welke ik maar gemakshalve onder Abba heb geschaard.: 'Ring Ring'. De laatste in de bak is de originele Nederlandse persing van 'Something' van Shirley Bassey. De heruitgave met 'Never Never Never' op de flip trapt de tweede Blauwe Bak af.
Artiesten en groepen met drie of meer singles in de bak: Abba (12), Allman Brothers Band (4), America (3), Amsterdam (3), Lynn Anderson (4), Andrea True Connection (3), Aphrodite's Child (4), Apollo 100 (3), Argent (3), Atomic Rooster (3), Babys (4), Baccara (3), Bachman Turner Overdrive (4), Badfinger (5) en George Baker Selection (12), De top twaalf is nog best lastig en ik twijfel vooral bij de nummers 1 en 2, maar uiteindelijk ziet de lijst er als volgt uit:
1. Winter In America - Doug Ashdown (NL, Decca 6103 113, 1974)
2. Take To The Mountains - Richard Barnes (NL, Philips 6006 010, 1970)
3. Day After Day - Badfinger (NL, Apple 5C 006-93159, 1972)
4. Lucy Lucy - Amsterdam (NL, Polydor 2050 026, 1970)
5. Spring, Summer, Winter And Fall - Aphrodite's Child (Frankrijk, Mercury 6033 003, 1970)
6. Dream On - Aerosmith (US, Columbia 3-10278, 1973, re: 1976)
7. Lady Of The Ball - The Ball (NL, Polydor 2050 394, 1976)
8. Sister Golden Hair - America (NL, Warner Bros. WB-16547, 1975)
9. Everytime I Think Of You - The Babys (NL, Chrysalis 100 231, 1979)
10. Schoolgirl - Argent (NL, Epic 5-9979, 1970)
11. S.O.S. - Abba (NL, Polydor 2001 585, 1975)
12. Jingle Jangle - The Archies (UK, RCA Victor RCA 1918, 1969)
Ja, ik weet dat de nummer 12 ten onrechte in de jaren zeventig-bak staat. In veel gevallen ga ik uit van de dag van release, welke in 1969 is, maar hier baseer ik me voor eens op de toetreding in de Top 40 en dat is in januari 1970. De single staat er niet alleen want ik heb ook nog 'Plum Crazy' van de fictieve groep. 'Sugar Sugar' staat uiteraard wel in de jaren zestig-bak. Waarom deze plaat in de top twaalf? Het toont aan waarmee ik mezelf bezig hou tegen het einde van 1991. Ik probeer de vergeten nummers te zoeken en wordt in geval van 'Jingle Jangle' een beetje geholpen door de 'Arbeidsvitaminen'. Ik heb 'Jingle Jangle' een paar jaar op cassette staan als ik in mei 1993 eindelijk eens de single op de kop kan tikken. Ik heb mijn liefde voor Electric Light Orchestra te danken aan mijn zus. Tegelijk heeft ze het verstierd voor wat betreft Abba. Ik lust dat slechts mondjesmaat. Ik vraag me opeens wel af waarom ik voor 'S.O.S' heb gekozen en niet voor 'Eagle' of 'Knowing Me Knowing You' want die vind ik eigenlijk vele malen beter dan dit. Ik betwijfel echter of het ver in de top tien zou zijn gekomen. Argent is de allerlaatste plaat die ik bij Sunrise heb gekocht. Het is dan inmiddels 1992 en de zaak zal een paar maanden later definitief de deur sluiten. The Babys is een plaatje uit mijn jeugd waarvan ik nimmer genoeg zal krijgen. Van America kan ik evenmin genoeg hebben. Ik heb de Nederlandse en de Engelse persing en beide smaken ze naar meer. Ik vraag me nu toch echt af: Ben ik de enige? Gaat dit nummer over een 'rukker' die een wekelijkse afspraak heeft met een blonde prinses in een tijdschrift? Als ik het helemaal verkeerd heb, mogen jullie het laten weten. Ik koop eens een oudere uitgave van 'Het Platenblad' en hierin wordt 'afscheid' genomen van 1976 middels een lezerspoll. Let wel: Deze uitgave is van een kwart eeuw later! Iemand noemt daarin de single 'Lady Of The Ball' van The Ball en dat is dan nog een 'zwart gat' voor mij. Sinds ik de plaat heb, kan ik het beamen. Dit is onnederlands, hoewel ik dat woord haat met een passie.
Hoe vaak ik ook 'Dream On' heb gehoord, het maakt helemaal niet uit! Dit is voor mij een popklassieker van de bovenste plank en eentje die nooit gaat vervelen. Ik heb afgelopen zomer geleerd dat deze persing van een paar jaar later is dan 1973. Het bevat namelijk de albumversie waar de Amerikaanse single uit 1973 flink is ingekort. Het zal voor de vaste bezoeker geen verrassing zijn maar diep in mijn hart ben ik héél stiekem een Demis Roussos-fan. Zijn zangstijl is dermate uniek en herkenbaar, maar ik vind dit het allerbeste uitkomen in de muziek van Aphrodite's Child. En zo vinden we het dramatische 'Spring, Summer, Winter And Fall' in de top vijf. In de eerste maanden van 1992 ben ik ook nog altijd op zoek naar de vergeten platen uit de jaren zeventig en scharrel op een vlooienmarkt een paar elpees op. Eentje daarvan is een Boek En Plaat-uitgave op het Polydor-label: 'Twen Parade'. Dat bevat een aantal Nederpop-bands en heeft van Amsterdam zowel 'Indian Pipe' als 'Lucy Lucy'. 'Indian Pipe' moet ik 'ergens' hebben, maar zit op het moment niet in de jaren zeventig-bak. Misschien toch eens een 'upgrade' zoeken? 'Lucy Lucy' wil bijna een kwart eeuw niet op mijn pad komen en als dit in 2015 een feit is, blijkt dat ik nog altijd verliefd ben op het geluid van de single. Bijna dezelfde omschrijving als bij The Ball.
De cd wordt vanaf 1988-89 gemeengoed in de huiskamers en toch kan het nog steeds gebeuren dat in 1992 bepaalde muziek niet verkrijgbaar is op het nieuwe medium. Als ik 'Day After Day' in de zomer van 1992 koop, lijkt dit het geval te zijn. Achteraf weet ik dat EMI in 1992 druk bezig is met het uitbrengen van de Apple-discografie op cd. In 1992 verschijnen onder andere de elpees van Mary Hopkin en 'Maybe Tomorrow' van Badfinger-voorloper The Iveys. Het zijn dus de gepassioneerde muziekliefhebbers die her op de radio kunnen draaien. Het is immers de tijd van vóór de mp3 en bovendien kun je nog geen muziek branden op een cd-rom. Als het wel bestaat, ontbreekt het aan de juiste afspeelapparatuur. Een computer is immers iets om op te typen in 1992. Hoezo heb ik lopen twijfelen tussen Richard Barnes en Doug Ashdown. Richard Barnes heb ik het afgelopen jaar nog eens gedraaid in de 'Vinyl Summer Spirit Of 1970' hoewel het nummer zélf me mee terug neemt naar de zomer van 1994. Het maakt niet uit waar of wanneer ik de opname hoor, het geeft me steevast een goed humeur. Ik heb het bijvoorbeeld gedraaid op de terugweg van de vakantie.
Dan de nummer 1. Ik leer het aanvankelijk kennen in de uitvoering van René Froger die het nummer zingt bij het afscheid van Adam Curry bij Veronica. Het origineel zie ik in de jaren daarop wekelijks liggen bij de jukebox-zaak maar ik heb dan nog niet veel met het nummer. Het is eventueel pas in 2011 dat ik de single koop en vanaf daar is het gaan groeien voor mij. Gek genoeg hoor je dit nummer alleen rond de kerst terwijl het geen kerstplaat is. Het heeft in Nederland zelfs in het voorjaar van 1978 in de hitparade gestaan (het nummer is dan al bijna vier jaar oud). Is het het ijzingwekkende mooie intro? De opbouw van het nummer? Of krijg ik iedere keer weer een weemoedig gevoel bij de beschrijving van de hopeloze romanticus die het verlies van zijn dierbare niet kan verkroppen? Of een combinatie van dat alles? Ik gok maar op het laatste want dit is de meest ultieme single uit de eerste jaren zeventig-bak.
Ik ga overigens morgen verder met de Week Spot en 'Het zilveren goud'. Ik ga komende zaterdag een 'sixties'-show doen in 'Do The 45' en wil daarbij een Week Spot hebben uit dat decennium. Daarvoor moest ik eerst maar eens een lijstje maken van jaren zestig-aanwinsten in de Blauwe Bak van het afgelopen jaar. Ik lig dan nog altijd een bericht achter op schema, maar dat haal ik later wel in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten