Op de laatste dag van de maand moet ik opeens nog even flink aan de bak want morgen moeten er gewoon dertig berichten staan bij november. Alles is echter onder controle want ik zou dit weekend een voorlopig laatste ronde van de 'Verzamelwoede' hebben gedaan. Deze rubriek zal in december in het gedrang komen, maar we pakken de draad in januari weer op. Maar liefst drie afleveringen: Jaren zestig, zeventig en tachtig. Alsof dat het enige dat ik vandaag moet doen. Als het even mee zit moest ik me vandaag gaan bemoeien met de blaadjes op mijn erf en ook moet ik nog naar de winkel. Het is immers ook de laatste dag dat ik zonder mondkap in een dergelijke omgeving kan lopen. Nu ik geniet van een laat ontbijtje kan ik eerst wel aftrappen met de jaren zestig. Vandaag de zeventiende en zowaar een bak welke ik bijna in zijn geheel zou willen kandideren voor de top twaalf.
De zeventiende jaren zestig-bak trapt af met The Spencer Davis Group. Deze staat onder de 'S'. Ik ken ook genoeg die het onder de 'D' hebben, maar dat zou voor mij alleen van toepassing zijn geweest als Spencer Davis een solo-artiest was. En, natuurlijk, hij heeft wel platen gemaakt buiten zijn Group, maar ik denk dat ik die nog altijd onder de 'S' zou plaatsen. Om ze een beetje bij elkaar te houden. Bij Spencer Davis is dit al aardig ingesleten. Maar hoe zit het dan met Steve Miller Band? Officieel gezien hoort die dan ook onder de 'S'. Ik heb het geprobeerd... maar zit voortdurend te neuzen in de 'M' als ik een plaat nodig ben. Opvallend bij Spencer Davis is dat de maxi-single 'I'm A Man' in de jaren zeventig-bak staat omdat dit in 1971 een hit is geweest. In de zeventiende bak staat het klassieke 'Keep On Running' als eerste. De hekkensluiter is 'One More Time' van Them. Artiesten en groepen met drie singles of meer: The Spencer Davis Group (4), Spooky Tooth (3), The Spotnicks (5), Dusty Springfield (6), Springfields (3), Status Quo (4), Henry Stephen (3), Steppenwolf (7), Crispian St.Peters (3), Barbra Streisand (3), The Supremes in alle varianten (11), Swinging Blue Jeans (3), Swinging Soul Machine (3), Phil Tate (3), Tee Set (7) en haar zanger Peter Tetteroo (3). Na lang beraad wordt dit de top twaalf.
1. Goin' Back - Dusty Springfield (UK, Philips BF 1502, 1966)
2. Changes - Crispian St.Peters (NL, Decca F 12480, 1966)
3. That Was Only Yesterday - Spooky Tooth (NL, Island 6058 WIP, 1969)
4. Little Girl - Syndicate Of Sound (NL, Stateside SS 523, 1966)
5. I Sat And Thought And Wondered Why - Wally Tax (NL, Philips 333 692 JF, 1967)
6. Little Miss Understood - Rod Stewart (NL, Immediate IM 060, 1969)
7. Gotta See Jane - R. Dean Taylor (US, Motown Yesteryears Y 548F, 1968, re: 1973)
8. Summertime - Billy Stewart (NL, Chess AR 45.258, 1966)
9. Hear Me Calling - Ten Years After (Duitsland, Deram DM 221, 1969)
10. Make Me Know You're Mine - The Swinging Blue Jeans (NL, His Master's Voice POP 1409, 1965)
11. Time Seller - The Spencer Davis Group (NL, Fontana 267 740 TF, 1967)
12. Ma-Mari-Huana - The Sub (Duitsland, Rex 2027, 1970)
Tja, ik twijfelde al bij The Sub, maar nu ik zie dat het eigenlijk uit 1970 stamt, zet ik hem op twaalf. Muzikaal maakt het niet echt een verschil want de heren van The Sub zijn in 1967 blijven hangen met 'phasing' en andere effecten. Ik kan niet in de platenkast kijken van de leden, maar ik schaar The Sub het liefste in de hoek van Blue Cheer. Uiterst heavy rock en blues met wazige teksten en een hoop effecten. Bij mijn weten is The Sub nooit verder gekomen dan deze single voor het Rex label, dat voor de rest vooral schlager en folklore op de markt brengt, en de beschrijving 'underground-gruppe' moet 'fans' van het Rex-label waarschuwen dat dit als een bom inslaat tijdens een oktoberfeest. Op elf vinden we de groep waarmee dit bericht is begonnen. Ten tijde van 'Time Seller' is Steve Winwood al overgestapt naar Traffic en het is opvallend dat de eerste plaat zonder hem, qua notering, de grootste hit zal worden in Nederland. En het barokke geluid zal De Groot en Nijgh inspireren tot 'Picknick'. Ik mis een single van The Swinging Blue Jeans. Ik heb jaren geleden eens 'Hippy Hippy Shake' gekocht in de 'Do you remember?'-serie van EMI uit de vroege jaren tachtig. Ik heb de a-kant dan al op de originele His Master's Voice-single, maar het gaat me om de keerzijde. 'You're No Good' staat in de originele uitdossing nog altijd op mijn verlanglijstje. Voor de top twaalf zoek ik een exoot uit van de groep. Na 'Hippy Hippy Shake' en 'Good Golly Miss Molly' moet de band andermaal bewijzen dat het meer kan dan slechts één mopje en 'Make Me Know You're Mine' is een fraaie poging daartoe. Ten Years After is in eerste instantie een bonus. Als ik de single in 1992 op de kop tik, gaat mijn interesse vooral uit naar de felle korte studio-versie van 'I'm Going Home'. Het is 'Hear Me Calling' dat de laatste twintig jaar is gaan 'groeien' bij mij. Mijn huidige exemplaar van Billy Stewart heb ik in 2012 in Uffelte gekocht. Dit om verzendkosten te besparen. Als ik nu nog eens precies wist te herinneren waar de verkoper woonde? Dat kan overigens in de verleden tijd want het laatste dat ik heb gehoord is dat hij in de Achterhoek residentie houdt. Het is bij één van mijn allerlaatste kroegoptredens dat ik deze plaat op zet en een enorme betweter meent dat het volume omhoog moet in het intro. Effe wachten nog! Als de drums en het orkest invallen, wil je de hifi niet op tien hebben!
Hoewel vanaf 1991 de prijzen van singles flink omhoog zijn gegaan en niet alles meer klakkeloos voor een gulden wordt verkocht, kun je in 1993 bijvoorbeeld nog altijd iets leuks treffen. Neem nou deze single van Rod Stewart. Ik ken beide kanten van een Immediate-compilatie welke ik heb geleend van de bibliotheek en weet dat de single in de Tipparade heeft gestaan als Rod Stewart met 'Reason To Believe' en 'Maggie May' in de hitpuree staat. Dat dit exemplaar de redelijk zeldzame originele 1969-er is weet ik dan nog niet. De prijs correspondeert in ieder geval met een geflopte plaat uit de vroege jaren zeventig. Helaas is het hoesje in 1993 al onderhevig aan ouderdom en dat is alleen maar verder in verval geraakt. Over de titel. Eigenlijk hoort het 'A Little Misunderstood' te zijn, maar de Nederlanders zijn weer eens creatief en maken er een Vrouwtje Begrip van. Het is bijna traditie om op zijn minst één Nederlands product in de lijst te hebben en dat vinden we vandaag op vijf. Ik heb Wally Tax nog 'live' gezien op het eerste Dicky Woodstock-festival waar ik naartoe ga. Het is helaas het minst memorabele optreden van de avond met dank aan Suzi Quatro en Armand. Ik geloof dat ik jaren geleden al eens heb geschreven over '24 Happening Hits', een bootleg-achtige compilatie met radio-opnames van hits en een dito kwaliteit. Dat is de eerste keer dat ik Syndicate Of Sound op vinyl heb, maar ja... de single zou mooi zijn. Die komt pas in september 2011 mijn verzameling binnen rollen. En om mijn goede vriend Albert te citeren, dit nummer is nog altijd 'poepruig' anno 2020 en hopelijk nog vele jaren!
Bij Spooky Tooth heb ik het even lastig. 'The Weight' is een mooie aanvulling in de collectie, maar deze doet voor mij niet mee. 'Love Really Changed Me' daarentegen wel. Uiteindelijk kies ik voor de plaat die al negentwintig jaar altijd heel dicht bij me is. Het gaat zelfs mee naar Engeland en weer terug! Als vriend Kees me heeft opgehaald van de boot in Rotterdam (bij mijn terugkeer naar Nederland in oktober 1999) speelt Arrow Classic Rock dit nummer op de radio. Het oude exemplaar is op een gegeven moment helemaal 'op' en dan koop ik het 'nieuwe' exemplaar op Marktplaats. Toch zou ik nog eens moeten rondkijken voor een exemplaar mét fotohoes. Op de tweede plek vinden we het prachtige 'Changes' van Crispian St.Peters. Een man die het beste bekend is van 'You Were On My Mind' en 'Pied Piper' en waarbij, naar het schijnt, hij het laatste nummer heeft 'geleend' van de Utrechtse The Jets. Ook opvallend is dat St.Peters beweert dat hij duizenden liedjes heeft geschreven, maar steeds hits heeft met covers. Hoe lang is het geleden dat ik over St. Peters heb geschreven? Wist ik toen al dat hij op 8 juni 2010 is overleden? Op Wikipedia ontbreekt overigens de verwijzingen naar de 'bogus' Crispian St.Peters die op een zeker moment opduikt terwijl de originele zanger al ernstig ziek is.
Het is een dinsdagmorgen in maart 1999. Ik zit in het winkeltje aan Manchester Road tevergeefs te wachten op klandizie en heb eigenlijk alleen het vooruitzicht dat Mrs. Hatfield zal binnen wippen voor een kop thee, een praatje en een paar pond voor de pub. Een schat van een vrouw! Ze is altijd heel actief geweest qua wandelen, maar is een paar jaar geleden gevallen. Sindsdien is de wandeling van haar huis in Micklehurst naar Manchester Road een hele onderneming. Ze komt tweemaal per week langs bij de Emmaus, puur voor een praatje met de lange Hollander die ze Gareth noemt. Maar goed... het is een dinsdagmorgen in maart 1999. Ik heb juist weer mee gespeeld in 'Pop Master', de popkwis op BBC Radio Two en dan is het tijd voor het nieuws. Het bevat eigenlijk maar één bericht: Dusty Springfield is overleden. In 1999 is het nog ver voor de tijd van de online muzieksystemen en de rest van de dag draait de BBC alleen maar Dusty. In eerste instantie doet het nieuws me weinig totdat ik me realiseer dat in Engeland ie-der-een iets met Dusty heeft. Als je de jaren zestig niet bewust hebt meegemaakt, ken je haar muziek van de verzamelalbums van je vader of haar samenwerking met Pet Shop Boys in de jaren tachtig. Ook ik probeer een link te vinden met Dusty en dan... draait de BBC 'Goin' Back'. Ik ken het Goffin-King-nummer van The Byrds, maar Dusty krijgt het voor elkaar. Dikke tranen lopen over mijn wangen. Ik moet binnenkort echt eens op zoek naar een 'upgrade', want het geeft weinig plezier om dit exemplaar te draaien. Helemaal af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten