Nadat we vorige week de eerste jaren zeventig-bak hebben bekeken, is het vanavond de beurt aan de eerste van de jaren zestig. Met daarin uiteraard ook veel werk van de jaren vijftig. Ik noteer één plaat als reserve en als ik aan het einde ben van het verzamelen van de favorieten uit deze bak zit ik op precies twaalf. De reserve-plaat is dus de nummer twaalf geworden. Ook heb ik de foto klaar liggen voor een jaren zeventig-bak en daar is het een kwestie van 'kill your darlings' om tot een top twaalf te komen. Dat is hier een stuk eenvoudiger hoewel het een momentopname is en morgen heel anders zou kunnen uitpakken. Laat me eerst het vergrootglas eens leggen op deze eerste jaren zestig-bak.
Ik heb de eerste vorige week nog genoemd, maar vooruit maar. De allereerste single in de jaren zestig is 'I Comma Zimba Zio' van Abdullah. Een obscure Motown-'nugget' op het Soul-label. De laatste is voor Chris Barber's Jazz Band en is 'Whistlin' Rufus' uit 1958. De lijst van artiesten en groepen met drie of meer singles is vrij lang en dus trap ik meteen af: Adamo (13), After Tea (3), Willeke Alberti (6), Willy Alberti (4, inclusief eentje met Willeke), Peter Alexander (3), Herb Alpert & Tijuana Brass (7), Amen Corner (7), American Breed (3), Chris Andrews (5), Animals (6), Paul Anka (15), Aphrodite's Child (3), Armand (3), Louis Armstrong (7), P.P. Arnold (5), Association (3), Charles Aznavour (3) en Joan Baez (4). Dat zijn precies honderd. De overige vijfendertig? Die zijn voor Abdullah, Shirley Abicair, Bruce Adams, Adjeef, Aimable, Jewel Akens, Alberto, Allisons, Marcel Amont, Anca's, Max & Betsy Anders, Ralph Anderson,Julie Andrews, Lee Andrews & The Hearts, Will Andy (2), Angel Viloria, Anglos, Anita, Annette & The Afterbeats, Richard Anthony, Archies, Sven Arvidsen, Marc Aryan, Ashton Gardner & Dyke, Brian Auger & Trinity, Gonnie Baars, Burt Bacharach, The Bachelors, Lavern Baker, Long John Baldry (2), Margie Ball, The Band en Chris Barber. De volledige bak in een alinea. Dan ga ik nu kijken naar de top twaalf die ik hieruit kan samenstellen.
1. Windy - The Association (NL, Warner Bros. WB 7041, 1967)
2. Iekk! I'm A.... Freak - Adjéèf The Poet, His Girls, His Friends And The Rest Of The Worlds (NL, Whaam 801-1, 1967, re: 2008)
3. Life Is But Nothing - P.P. Arnold (UK, Immediate IM 067, 1968)
4. Gin House Blues - The Amen Corner (NL, Deram DM 136, 1967)
5. I Want To Live - Aphrodite's Child (NL, Mercury 132 505 MCF, 1969)
6. Don't Bring Me Down - The Animals (België, Decca 26.066, 1966)
7. Blommenkinders - Armand (NL, Fontana 278 158 YF, 1967)
8. Incense - The Anglos (NL, WIP 6061, 1965, re: 1969)
9. Goodbye To Love - Margie Ball (NL, Funckler DB 45.169, 1965)
10. Green Light - The American Breed (NL, Dot D 122, 1968)
11. The Night They Drove Old Dixie Down - The Band (US, Capitol 2635, 1969)
12. This Guy's In Love With You - Herb Alpert (Duitsland, A&M 210 029, 1968)
De nummer twaalf is een reserve en doet in die zin niet echt mee. Ik zou achteraf gezien ook 'Tijuana Taxi' hebben kunnen kiezen, maar vooruit maar! The Band is onlangs nog voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. De hoes heb ik dan al jaren in mijn verzameling dankzij Jimi Hendrix' 'All Along The Watchtower'. Natuurlijk correspondeert de Amerikaanse persing niet met het Nederlandse fotohoesje qua catalogusnummer, maar ik ben de laatste nog niet tegengekomen. Op tien vinden we The American Breed zoals ik hem bijna twee jaar geleden in Dwingeloo ben tegengekomen. Ik ben een paar maanden geleden nog eens in de buurt geweest van het winkeltje. Een platenwinkel in Dwingeloo is sowieso een tikkeltje ambitieus maar ik denk dat de coronamaatregelen hem ook geen goed hebben gedaan. Ik betwijfel me of de winkel ooit nog open gaat? Ik kan jullie vandaag een fraai hoesje van Margie Ball presenteren. De oude moet nog ergens liggen naar het schijnt en graag wissel ik dan de platen om. Het hoesje van de oude is ontsierd met plakband. Dit exemplaar van Margie Ball stamt uit mijn vakantie in Warnsveld en koop ik op de dinsdagmiddag in Deventer. The Anglos is een beetje pijnlijk. Ik zie de plaat op Ebay en even word ik helemaal wild. The Anglos is een Europese fotohoes! Ik geloof dat de plaat me uiteindelijk 20 euro kost. Ik ben zwaar teleurgesteld als blijkt dat het een beduimeld Nederlands exemplaar is in een kleurenkopie van de Belgische fotohoes. Misschien is twintig euro precies de juiste prijs geweest? Deze plaat wordt voor het eerst uitgegeven in 1965 en lang gaat het gerucht de ronde dat Steve Winwood de zanger is op het plaatje. Die houdt zijn kaken op elkaar. Recent is dan uitgekomen dat het een Amerikaanse band is en niet Steve Winwood. Op zeven vinden we de zeer wisselvallige Armand. Zijn jaren zestig-platen zijn om van te smullen maar wie hem jaren later eens ziet heeft of een fantastische avond of een domper op de pret. Ik heb Armand vaak genoeg gezien om tot een fifty-fifty te komen.
Vooralsnog alleen in de Belgische persing maar ik heb de Nederlandse fotohoes klaar liggen. Mocht nog eens iemand de single zonder dat accessoire vinden? Dan maak ik hem graag compleet voor mijn eigen verzameling! De Belgen zijn vaker eigenwijs met het kiezen van foto's voor de hoesjes en ik betwijfel bij 'Don't Bring Me Down' of dit de juiste bezetting is op de hoes. Die gast naast Eric Burdon zou de nieuwe toetsenist moeten zijn, de vervanger van Alan Price, maar zou ook Price kunnen zijn? De liefde voor Demis Roussos heb ik onlangs uit de doeken gedaan en dus is het geen verrassing dat we 'I Want To Live' terug vinden in deze top twaalf. Een royale vijfde plek zelfs! Dat zou er nu al anders hebben uitgezien... Eindelijk! Ik heb 45cat open en kan eindelijk eens zien welke hoes Gerrit heeft uitgeknipt. Nee, ik schrijf niet in de derde persoon, maar ik bedoel de eerste eigenaar van de Amen Corner-single. Op de achterkant van het hoesje adverteert Decca zes actuele albums en eentje is uitgeknipt. Dat blijkt 'One More Time' van Them te zijn. Ik hoop voor Gerrit dat hij hem op Sinterklaas heeft gekregen.
Op drie vinden we zowaar een b-kant. Het is de keerzijde van 'Angel Of The Morning' van P.P. Arnold. Eind 2011 en begin 2012 ga ik even door een fase dat ik probeer alle singles op de kop te tikken. De originele 'Time Has Come' ontbreekt volgens mij nog. Youtube laat me kennis maken met 'Life Is But Nothing'. P.P. neemt een video op voor een Duitse televisie-special in 1968. Hoe leuk zou het zijn om P.P. in de sneeuw neer te zetten? Iedereen vindt het een goed idee behalve Pat zélf. 'Oh, wat had ik het koud', herinnert ze zich vijftig jaar later. Dat is ook te zien aan de video waar ze nog net niet staat te rillen ondanks de ski-overall. Avro's TopPop... wie is er niet groot mee geworden? Ik in ieder geval wel. Het is een leuke bijkomstigheid om te leren dat Ad Visser op dezelfde dag jarig is als mij. Buiten zijn elektronische gepiel in de jaren negentig (die verschrikkelijke 'Brain Sessions') is de man een held voor mij geworden. Zijn 'spiegodeliese' single uit 1967 ken ik uit de Nederpop-bijbel en ik droom lange tijd om het eens op vinyl te hebben. Dan blijkt het in 2008 opnieuw te zijn geperst en voor vijftien euro ben ik de nieuwe eigenaar. Het origineel doet vele honderden euro's! De enige Nederlandse artiest (en misschien wel in Europa) die het dichtst in de buurt komt van Frank Zappa's Mothers Of Invention en Captain Beefheart & The Magic Band. Voor iemand die van melodie houdt, is dit een brug te ver, maar ik ben dol op dit soort 'lawaai'.
De nummer 1 hoor ik voor het eerst bij Veronica op de woensdagmorgen. Ik denk overigens lange tijd dat het nummer over 'Wendy' gaat. In 1997 vind ik dit Nederlandse exemplaar van de single en het gaat mee op reis naar Engeland. In York leer ik een meisje kennen dat Windy heet en dan ben ik blij dat ik de single heb meegenomen. Wat zou er toch van Windy zijn geworden? Ik herinner haar als een ontzettend lieve vrouw. Ze is dan sociaal werkster in opleiding en gaat samen met Chris (ook een vrouw) de straten van York langs om op vrijwillige basis de daklozen te helpen. Lief zijn tegen Chris en Windy kan zich eenvoudig terug betalen. Soms krijg ik een 'proper', ofwel een echte sigaret, van de dames. Zoveel beter dan het gruis van de peuken van de bushalte. Chris heb ik in 2001 nog bezocht, zij sukkelt dan al met haar gezondheid en het zou me niet verbazen als ze inmiddels is overleden. Windy is van rond mijn leeftijd. Maar nee, deze jongen gaat niet meer terug naar Engeland om te wonen en ik betwijfel of Windy naar Uffelte wil komen. Ik blijf het dus houden bij deze single van The Association.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten