Even een Jantje-van-Leiden voor wat betreft de Week Spot van deze week. De nieuwe draaitafel is maandag al gearriveerd (afgegeven bij de buurvrouw), maar staat nog geheel ingepakt. Ik denk dat ik hier vrijdagavond mee aan de slag ga. Qua opzet met elementen zal er niet veel veranderen. Vermoedelijk heeft deze nog altijd het originele VS500-element en naald. Als blijkt dat de naald toch wel is versleten, neem ik geen risico en zet ik mijn nieuwe Tonar over. Op den duur wil ik weer naar twee 'banaantjes' toe, hoewel dit 'zware' element wel goed bevalt bij de meer disco-georiënteerde vinylplaten zoals 12"-es. Dat is ook nog altijd van invloed op de geluidsdrager voor de Week Spot en het zou betekenen dat ik deze week vinyl moet hebben. Jammer, want ik heb in eerste instantie een bepaalde styreen-plaat in gedachten. Ik ga flink terug bladeren want een 'nieuwe' Week Spot mag ik maximaal een jaar hebben. Zo kom ik uit bij een plaat van een artiest die ik wel vaker heb gehad als Week Spot, maar waar vooral de herinnering blijft om met Ben Cramer te spreken. Ik kies deze week voor 'No Other Woman' van Jimmy James & The Vagabonds.
De herinnering brengt me terug naar zaterdag 24 augustus 2019. Het is snikheet als ik met de tent, slaapzak en tas met kleding en dergelijke naar de bushalte loop aan de Rijksweg. Ik ben tot Dieverbrug de enige passagier en voer een gesprek met de chauffeur die er helemaal geen bezwaar van maakt dat ik een extra stoel in beslag neem met mijn tassen. Dat dreigt in Assen even een probleem te worden als iemand 'even' mijn tas aan de kant wil smijten. Het is typerend voor de temperatuur buiten. Ook ik raak wel eens een beetje oververhit. Gelukkig is de bus naar Sleen van een ruimer formaat. De binnenkomst op de camping is 'anders'. Ik heb via de website al begrepen dat het nieuwe beheerders heeft en ik reken, als vaste gast, erop dat ze dezelfde mentaliteit hebben als de vorige beheerder. Nou, niet dus... Het kost me enige overredingskracht om niet op het trekkersveldje te hoeven staan. Als het mogelijk is om tot negen uur te slapen, wil ik niet al om zes uur gewekt worden door lieden die aan het inpakken zijn. Een paar dagen later zal blijken dat ik een caravanstandplaats zonder elektriciteit heb gehuurd voor een paar dagen en dan krijgen we woorden. De volgende keer betere afspraken maken, is het devies! De tent staat in een vloek en een zucht en ik heb nog altijd een dalkaartje dat voor de rest van de dag geldig is. Ik ga op de middag met de bus naar Emmen waar ik mezelf bijna verlies in 'Mijn Kraam'. Nog maar pas een paar uur aan het kamperen en ik heb al een twintigtal singles in de rugtas zitten. Waaronder een wilde gok...
De gok is Jimmy James & The Vagabonds. Een euro voor een single met fotohoes is geen idiote gok en ik weet dankzij 'Now Is The Time' dat de b-kanten interessant kunnen zijn. Niet per definitie want 'Life' is met b-kant in de algemene jaren zeventig-bak terecht gekomen. 'Do The Funky Conga' met uitleg van de dans op de achterkant van de hoes, lijkt op iets dat naast 'Life' komt te staan en waarschijnlijk nooit gedraaid gaat worden. 'No Other Woman' is dan ook de kant die ik thuis als eerste op zet en... dat is precies hoe ik Jimmy James wil horen. Ik lees net de recensie uit 1976 van 'Blues & Soul' en ik ben het anno 2020 niet vaak eens met het tijdschrift. De a-kant krijgt een matige voldoende en de schrijver verwijt James vooral te klinken als de zanger van de incarnatie van The Drifters uit deze tijd. Op de b-kant is dat nog meer het geval volgens de schrijver, buiten het feit dat het 'totaal ongeschikt is voor de dansvloer'. Deze kritiek staat vaak bij actuele favorieten van mijn kant en niet zelden zijn het kantjes die hun potentie hebben bewezen in de huidige 'Modern Soul'. Ik geloof dat het met 'No Other Woman' nog niet zo ver is, maar ik help het lot graag een handje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten