Het is een hele tijd 'lekker gegaan' met de 'Blauwe Bak Veteranen'. Echter nu is het de tijd om de rem in te drukken. Niet om de hele serie tot stilstand te brengen maar wel om het iets rustiger aan te doen. Dit wordt namelijk de op-een-na-laatste aflevering over 2014. Hoewel er nog altijd vijf jaar zit tussen 2015 en 2020 en het merendeel van de Blauwe Bak Veteranen uit deze periode nog in de koffers en bakken staan, voelt het alsof ik dichter bij het heden kom. Vandaag komen de meeste platen uit een periode welke nu tientallen jaren geleden lijkt, terwijl het slechts iets meer dan vijf jaar geleden is. Voor de verandering eens heel veel platen uit de reserve-Blauwe Bak hoewel ik opmerk dat ook een aantal terug naar de koffers is verhuisd. En er zijn nog altijd kanshebbers op zo'n transfer. Vandaag fietsen we van 22 november naar het eerste deel van 10 december 2014 met een extra lange pauze op 26 november.
Laten we het eens hebben over het werk, ook al is het vandaag mijn wekelijkse vrije dag. Mijn weekend ligt al jaren in duigen en vier op zondag en dinsdag mijn twee rustdagen. In 2014 is dat nog altijd de woensdag, 'meegenomen' vanuit Steenwijk. Toch zal mijn hulp steeds meer nodig worden op woensdag en is de dinsdag dan een rustige dag. Omdat ik in 2015 begin met 'Tuesday Night Music Club' neem ik dit als vrije dag, ook omdat ik de maandag met mijn collega niet wil missen. Mogelijk dat dit later dit jaar gaat veranderen en dat ik op zondag en maandag weekend ga vieren. Ik heb mezelf bijna twintig jaar verzet tegen de 'kwaal' maar ik ben geboren met een vertraagde motoriek. In het hoofd is alles naar wens maar de communicatie met de spieren blijft achter en dat maakt dat in een reguliere baan sprake is van productieverlies. Daar ben ik al achtergekomen gedurende mijn tijd bij de Dyka. Eind 2008 aanvaard ik opnieuw (na een eerdere keuring in 1996) de keuring voor de sociale werkvoorziening en slaag met vlag en wimpel. Ik kan mijn tijd uitzingen bij de sociale werkvoorziening want er is een wachtlijst van zeker acht jaar. Dat merk ik als ik naar Nijeveen verhuis en onder de gemeente Meppel val. De wsw-consulent stuurt me in eerste instantie voor een jaar weg maar belt twee weken later dat hij mij een wsw-contract voor onbepaalde tijd mag aanbieden. De onbepaalde tijd hangt helemaal af van de koers van het kabinet. We zitten op dat moment in de verkiezingsstrijd en 'over links' zou de sociale werkvoorziening nog behouden kunnen worden. Ik maak me er verder niet druk over en ga eind augustus 2012 aan de slag in de postsortering in Meppel.
In de loop van 2014 worden de kabinetsplannen steeds duidelijker, maar nog altijd is het niet iets waar ik me zorgen over maak. Bij de werkvoorziening in Meppel zijn dan zeventig mensen die een tijdelijk contract hebben gekregen en pas tegen het einde van 2014 wordt het knijpen geblazen. Het bedrijf geeft in november aan ons per 1 januari 2015 te moeten ontslaan. We worden in groepjes bijeen geroepen en vullen met hulp van begeleiding de aanvragen in voor de ww en maken accounts aan op de vacature-sites. Ik zie voor mezelf nog wel kansen om te slagen op de arbeidsmarkt maar er zijn mensen in het lokaal die zoveel begeleiding nodig hebben... dat dit een fiasco gaat worden. Er is in december echter nog één raadsvergadering die het verschil kan maken, maar niemand die daar veel hoop op heeft. Ik krijg het bericht van een collega. Ze stuurt me het artikel uit de lokale krant over de betreffende vergadering en het dringt nog niet meteen tot me door. Een Meppeler uitzendorganisatie is voor ons in de bres gesprongen. Zij nemen ons op de loonlijst en intussen kunnen we de gebruikelijke werkzaamheden blijven doen.
Zelf heb ik slechts een jaar met deze situatie te maken welke ik niet als erg prettig ervaar. Natuurlijk is het voor velen van ons een redding dat we op de vertrouwde plek kunnen blijven, maar anderzijds loopt het niet zo vloeiend als dat je zou mogen verwachten. Ik krijg nog een aanvullende uitkering en het verkrijgen van de loonstroken is een drama. Ten tijde van de aanschaf van de volgende zestien singles leef ik echter nog in onzekerheid.
563. Heartaches-Guys & Dolls (US, Toddlin' Town, 1969)
564. Da Lady-Con Funk Shun (US, Mercury, 1979)
565. I Bet You Get The One-Detroit Emeralds (US, Westbound, 1970)
566. I Got To Have Your Love-Fantastic Four (UK, Atlantic, 1976)
567. Where You Gonna Find Somebody Like Me-The Imperials (UK, Power Exchange, 1978)
Guys & Dolls koop ik via Facebook van een Italiaanse vriend. Deze reken ik af op 22 november 2014. Uiteraard is dit niet de Engelse groep met Grant & Forsyth in de gelederen, maar een band uit Chicago. Ik twijfel al zes jaar tussen de beide kanten. 'Heartaches' is nog het meest 'Northern' en wat dat betreft kies ik vaker voor 'You're Misusing Me' (met de tikfout 'Your Misusing Me' op het label). Toch moet ik bekennen dat beide kanten niet erg essentieel zijn maar tegelijk ook weer te leuk om over te slaan. Vier dagen later stap ik op woensdagmiddag op de trein naar Zwolle. Ik ga rechtstreeks naar Minstrel in Assendorp. Hij is sinds jaar en dag mijn leverancier van nieuw vinyl. Het begint met de re-issues en de garagerock en zal een vervolg krijgen in de tijd dat ik tot over mijn oren in de alternatieve folk zit. In Steenwijk stopt tweemaal per uur een trein en dat is erg gemakkelijk om 'even naar Zwolle' te gaan. Vanuit Meppel gaat die ook tweemaal per uur alleen moet ik daarvoor eerst wel met de fiets of de bus naar Meppel. Vanuit Uffelte is het helemaal een buitenlandse reis en dus kom ik niet tot nauwelijks meer in Zwolle. Deze woensdag ga ik echter niet voor de nieuwe folkplaten, maar uitsluitend voor oude soul en funk. Ik ga alle kastjes door onder de schappen op zoek naar juweeltjes voor in de Blauwe Bak. De eerste vier uit Zwolle staan anno 2020 allemaal in de reserve-Blauwe Bak. Met name Fantastic Fourzie ik nog wel eens verhuizen. Guys & Dolls staat wel in de koffers.
568. Don't Give It Way-The Intruders (US, Gamble, 1969)
569. Blow Your Whistle-KC & The Sunshine Band (UK, Jay Boy, 1973)
570. Doin' The Best That I Can-Bettye Lavette (UK, Atlantic, 1978)
571. Nine Times-The Moments (NL, Philips, 1976)
572. Looking For Love-Candi Staton (UK, Warner Bros., 1980)
Niet in dit overzicht maar wel een plaat die ik deze middag koop, is 'Gotham City Boogie' van Ultrafunk. Minstrel heeft dan een nestje van deze platen. Het staat al tijden in de jaren zeventig-bak omdat het té flauw voor woorden is, maar het is nog altijd wel onderdeel van mijn groeiende collectie Contempo's. The Moments is een plaatje dat erg in trek is in de Northern Soul hoewel ik dat nooit zal begrijpen. Ik vind het slechts een middelmatig ding maar wel leuk om hem in de Nederlandse fotohoes voor een euro op de kop te tikken. Of... misschien dat het drie euro is geweest. Ja, ik denk dat de meeste singles drie euro zijn geweest met alleen Ultrafunk voor een euro. The Intruders en Candi Staton staan nog altijd in de koffers. Bettye Lavette komt ooit nog wel eens terug maar staat nu met KC en The Moments in de reserve-Blauwe Bak.
573. This Is The Thanks I Get-Barbara Lynn (US, Atlantic, 1967)
574. Just As Long As We Have Love-Carolyn Leacock & The Outfit (Barbados, Carisam, 1974)
575. The Way I Feel About You-Bonnie & Lee (US, Fairmount, 1967)
576. It's Not Unusual-The Dells (US, Vee Jay, 1965)
577. It Ain't No Big Thing-The Electrons (US, Date, 1968)
578. I Found Another Love-The Incredibles (US, Audio Arts, 1967)
Barbara Lynn win ik op 6 december 2014 in een Ebay-veiling en is niet goedkoop! Carolyn Leacock reken ik opnieuw af op 9 december nadat de verkoper me het geld had teruggestort. De plaat is twee maanden onderweg geweest van Engeland naar Nijeveen. De overige vier win ik op 10 december in veilingen van mijn maat uit München. Barbara Lynn is teleurstellend bij binnenkomst, maar ik kan er tegenwoordig prima mee leven. De plaat is niet helemaal 'clean' in de dynamische stukken, maar ach... je vindt hem praktisch niet in Mint en dan zeker het dubbele van het royale bedrag dat ik heb betaald. Van Bonnie & Lee moet ik het jaar opzoeken op 45cat en verdrink dan in de b-kant die ik nog nooit heb gehoord. Dat is méér het soort dat ik in 2020 kan waarderen dan het drammerige 'The Way I Feel About You'. The Dells is eigenlijk 'Stay In My Corner', maar ik val als een blok voor hun leuke versie van Tom Jones' hit. The Incredibles blijkt eveneens een b-kant. Volgens de computer hoort de plaat in de Ere-Blauwe Bak te staan, maar hij staat in werkelijkheid in de koffers. Dus heb ik deze recent terug gezet! Dan staat alleen The Dells in de reserve-Blauwe Bak en de rest in de koffers.
In de volgende aflevering krijgen jullie maar liefst zeventien singles en daarmee sluit ik het jaar 2014 af. Morgen de Week Spot en 'Het zilveren goud'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten