En we gaan meteen door met het laatste deel van de 'Singles round-up'. Morgen zal ik wel niet toekomen aan publiceren en zaterdag is ook altijd problematisch. Ik voeg vrijdag nog een bericht toe over de nieuwe Week Spot en ben dan in principe tot zondag vrij. De laatste zes van deze maand.
* The Swans Of New England- Cold Like Ice (Italië, Cannonball, 2020)
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik heb zitten twijfelen bij de eerste Cannonball-uitgave. Het is dan 2015 en het is een 'directe' heruitgave van een zeer lastig te vinden plaatje. Het zal tevens één van de laatste heruitgaven zijn want vanaf 2016 wil Cannonball iets 'toevoegen' aan de oorspronkelijke opnames. Zo wordt de band geformeerd die oude demo's van een fris nieuw geluid voorzien. De platen zijn niet goedkoop maar de artiesten in kwestie zien voor het eerst in hun carrière geld voor hun muzikale output en bovendien gaan de singles in een strikt gelimiteerde oplage van maximaal 500. Hierdoor blijft het 'exclusief' genoeg voor de grote dj's. De uitverkochte titels doen inmiddels idiote prijzen op Discogs en dergelijke en in geval van The Swans Of New England is het verstandig om al in de voorverkoop een exemplaar te reserveren. Ik bestel en betaal de plaat half april, hij is eind mei pas geperst en het zou me niks verbazen als blijkt dat de plaat nu al stijf is uitverkocht. Opnieuw weer een opname uit 1981 waarvan slechts een paar elementen uit de demo zijn bewaard en verder ingekleurd door The Cannonballs. De plaat groeit per draaibeurt bij mij en dus heb ik geen spijt van de redelijk forse aanschafprijs. Over een jaar is hij vast het driedubbele waard en dus moet je snel beslissen bij Cannonball.
* Thunder, Lightning & Rain- Super Funky (UK, Voxpop, 1971, re: 2004)
Uit de 'oddballs'-selectie deze 'moderne' heruitgave van een zeer gezocht funkplaatje. Discogs geeft de waarde van het origineel weer: 265 euro. Funk is niet bepaald een specialisme van Mark en dus wil hij deze plaat niet als 'Five A Day' op zijn pagina hebben en mag de plaat voor een leuke prijs weg in de 'oddballs'. Het is de eerste plaat waarin ik geïnteresseerd ben en zoek daarna pas andere titels uit. Om het nóg aantrekkelijker te maken, gaat aan het einde van de bestelling dertig procent van de totaalprijs af. De singles komen allemaal in eerste instantie in de koffers maar kan me voorstellen dat deze toch ooit naar de reserve-Blauwe Bak gaat. Leuk voor een funk-setje, maar niet essentieel genoeg voor de koffers.
* Joe Towns- Down And Out World (US, Top Dog, 1970)
Deze plaat heb ik onlangs nog genoemd in 'Het zilveren goud' als ik een single van The Camel Drivers op het Top Dog-label heb. Joe Towns is soulvolle blues en mag vooral mee omdat die zo goedkoop is.
* Dionne Warwick- People Got To Be Free (UK, Pye International, 1969)
Ik heb vanavond gekeken naar de gewraakte 'Veronica Inside'-uitzending en het 'debat' van afgelopen maandag. Mijn broek zakt een paar maal af tot mijn enkels. Let wel: Ik beschouw het 'white privilege' als het nieuwe racisme en gezien ik geen ras of kleur zie, wil ik ook niet als racist worden weg gezet. Hoewel ik een goed inlevingsvermogen heb met mensen kan ik me niet inleven in een wit of zwart persoon. De term 'blue eyed soul' is eentje die ik ook niet graag gebruik. Opnieuw is huidskleur totaal ondergeschikt aan het feit of een plaat soulvol genoeg is of niet. The Rascals neigt voor mij net teveel naar de rock-kant hoewel het best een lekker upbeat nummer is. Wat kun je daarmee doen als een andere artiest? Laat dat maar over aan Dionne Warwick. Zonder de hit uit zijn verband te rukken, geeft zij net dé 'touch' dat het geschikt maakt voor de Blauwe Bak. The Rascals heeft overigens wel in de Blauwe Bak gestaan, maar we hebben het dan over het prille begin in 2006. Op de keerzijde doet Dionne in haar eentje 'You're All I Need To Get By', maar het is 'People Got To Be Free' dat voor mij de winnaar is.
* Hannah Williams & The Tastemakers- I've Been Waiting (UK, Mondegreen, 2011)
De laatste twee van vandaag zijn plaatjes uit de 'oddball'-selectie. Waarom Hannah Williams niet op 'Five A Day' mag? Okay, de b-kant is pure funk, maar 'I've Been Waiting' is zeer prettige soul. En meteen een voorbeeld waarbij huidskleur niet van belang is. Williams opereert vanuit Engeland maar haar geluid hangt tegen dat van The Dap Kings en The Soul Investigators aan. 'Waiting' is de absolute winnaar van de single, funky soul van de bovenste plank!
* Wolfmoon- God Bless (US, Fungus, 1973)
'Geproduceerd door Swamp Dogg', schrijft Mark bij deze single en dan weet hij op voorhand dat iemand in Nederland hem graag wil hebben. De b-kant doet me helemaal niks en 'God Bless' heeft gewoon een hoge novelty-waarde. De ik-persoon hoort zijn kind bidden voor de kerstman, de paashaas, Donald Duck en nog een aantal en vraagt God aan het einde of er nog plaats is voor mamma en pappa. Toch is een ding een beetje pijnlijk aan de plaat. Elmer Fudd moet rijmen op Donald Duck en ik zweer je dat er Elmer Fuck wordt gezongen. Het zou zomaar een Swamp Dogg-grapje kunnen zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten