Ik heb een paar weken geleden een aantal 'korte' levens gedaan omdat het opeens weer 'celebrities' regende. Nu hoorde ik vlak voor het weekend dat Steve Priest was overleden, de zanger van The Sweet. Eigenlijk ben ik dan nog niet van plan om hier een bericht aan te besteden. Vanavond hoor ik dan het bericht dat Bonnie Pointer vanmorgen op 69-jarige leeftijd van ons is heen gegaan. Ik heb het even na gekeken: In juli 2015 heb ik The Pointer Sisters als Week Spot gehad met 'Send Him Back' en heb toen al de geschiedenis van Bonnie en haar zussen blootgelegd. Dat ga ik uiteraard niet nog eens doen. The Sweet zal ongetwijfeld wel eens voorbij zijn gekomen en anders zeker in 'Het zilveren goud' van een paar jaar geleden. Ik reken mezelf in de jaren 1989-90 als een 'fan' van de groep en koop in deze tijd de meeste singles van de band. Bonnie haalt me vanavond over om alsnog iets te schrijven over Steve Priest, maar will Pointer niet helemaal negeren.
Ik ben geboren in 1975. Op het moment dat Steve Priest met The Sweet een grote hit heeft met 'Fox On The Run' en de tijd dat The Pointer Sisters echt aan het doorbreken is. Dankzij oudere broers en een zus groei ik op met Hilversum 3 en popmuziek in het algemeen. De muzikale ontdekkingstocht 'op eigen benen' begint echter in 1988. Op dat moment laat ik me leiden door de gouwe ouwen-programma's op de radio: 'Arbeidsvitaminen' van de AVRO, 'Muziek Terwijl U Werkt' en 'Goud Van Oud' van Veronica, 'Gouden Uren' van de TROS en het uurtje van Roel Koeners op de zaterdagochtend bij de Vara. Gelukkig drukt de NCRV de speellijsten af van deze shows. Ook ben ik wekelijks een luisteraar van 'Terug In De Tijd' van Bart Van Leeuwen dat in 1989 het vijfentwintigjarig jubileum van de Top 40 viert. Hier begin ik voor het eerst te dromen over het maken van radio, maar ontdek ik ook heel veel muziek die anders niet tot nauwelijks op de radio is te horen. 'Goud Van Oud' organiseert dan een jaarlijkse happening met artiesten uit de oude doos: 'Goud Van Oud Live'. Ik denk dat dit in 1988 of 1989 de kennismaking moet zijn geweest met The Sweet.
In de jaren van het platen verzamelen heb ik een bepaalde tendens ontdekt: Mensen kunnen tien jaar na aankoop van een plaat nog sentimenteel voelen, na twintig jaar is dit helemaal verdwenen en kan men er moeiteloos afstand van doen. Tien jaar later hebben ze spijt hiervan. Als dat niet het geval is en ze hebben de plaat niet weggegeven, dan blijft het tot de dood in hun bezit. Als ik in 1989 ga speuren naar tweedehands singles zijn deze veelal van rond 1970. Vanaf 1993 wordt het onmogelijk om leuke jaren zestig-platen voor weinig te vinden op rommelmarkten. In de eerste jaren van de nieuwe eeuw regent het jaren tachtig-singles bij de kringloopwinkels en in 2012 kom ik eindelijk de ontbrekende Lenny Kravitz-singles tegen. Ik kijk bijna nooit tussen de cd's in een kringloopzaak maar ik vermoed dat Britney Spears daar nu in overvloed is te vinden? Hoe dan ook: In de jaren 1989 en 1990 koop ik de meeste van mijn collectie singles van The Sweet. 'Blockbuster' (64), 'Coco' (65), 'Love Is Like Oxygen' (103), 'Wig Wam Bam' (109), 'Poppa Joe' (133) en 'Hellraiser' (187) om precies te zijn. Tussen haakjes de nummers in de kaartenbak en alles in een tijdsbestek van minder dan een jaar. De kaartenbak vermeldt dan verder nog 'Little Willy' (1992), 'Teenage Rampage' en 'Fox On The Run' (1993) en 'Action' (1994). In dat laatste jaar zie ik The Sweet optreden tijdens het 'Back To The Sixties'-festival in ijsstadion Thialf. Steve Priest is er dan al lang niet meer bij. 'Funny Funny', 'The Ballroom Blitz', 'The Six Teens' en 'The Lies In Your Eyes' volgen pas jaren later, hoewel de derde eveneens in 1994 is gekocht. Mijn favoriet blijft echter 'Love Is Like Oxygen'.
Bonnie Pointer leer ik al op vroege leeftijd kennen omdat 'Fire' niet uit de hitparade is te branden. Toch negeer ik de groep jaren lang. 'Fire' komt een beetje per ongeluk in 1993 de collectie binnen en 'I'm So Excited' is meer gepland. Het is begin 1999 als ik Mossley woon en die middag door de regen naar Uppermill ben gewandeld. Na een lang bezoek aan de pub loop ik terug langs het Huddersfield Canal. Het heeft gesneeuwd. Omdat de batterij van de walkman niet meer sterk genoeg is om de cassette te trekken, ga ik zoeken op de radio. Opeens kom ik terecht op Radio 10 Gold dat me meteen trakteert op 'Slowhand'. Een raar moment: Ik wandel door de sneeuw in Mossley terwijl op de Nederlandse radio de berichten binnen komen over de stormschade van die avond. Even later raak ik verslingerd aan 'Yes We Can Can' en het duurt tot 2014 eer ik deze op single heb gevonden. 'Send Him Back' koop ik later nog eens als bootleg omdat het origineel me té prijzig is. 'Slowhand' heeft nog steeds een warme herinnering dankzij de sneeuw langs het Huddersfield Canal, maar ben ik ook enorm van 'Happiness' gaan houden, zeker sinds ik de laatste als Engelse persing heb.
Het is toch een vrij uitgebreid bericht geworden. Over de Week Spot moet ik nog even nadenken en morgen krijgen jullie dan waarschijnlijk de 'Blauwe Bak Veteranen'. Ik ga deze week namelijk ook het derde deel van 'Het zilveren goud' doen omdat ik verwacht dat ik eind deze maand berichten tekort ga komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten