Ik meen dat ik maar één bericht achter op schema lig als ik het bericht heb gepubliceerd. Nee, dat blijken er twee te zijn. Maar goed... ik moet nog even nadenken over een Week Spot en kan dit uiteraard morgen tijdens het post bezorgen gaan beslissen. Vanavond twee berichten en morgen twee en we zitten weer op schema. Eerst een aflevering van de 'Eretitel'. Vanavond heb ik driemaal 'Fire' gedaan in 'Listen Carefully' nadat ik eerst een poging had gedaan tot 'Set Me Free'. Opeens lijkt het me best bekend voor te komen en, jawel, ik heb deze titel vijf jaar geleden al eens gedaan. Als ik wekelijks de 'Eretitel' blijf publiceren, treffen we 'Fire' pas over een jaar of anderhalf. In de lijst stappen we net oktober 2018 binnen. Dat zijn nog vijf titels na deze voor 2018 als ik ga beginnen aan de titels van 2019. Nu ga ik driemaal stroom aanbieden in de vorm van de songtitel 'Electricity'.
3. Motörhead (2015)
De eerste band heeft zeker elektriciteit nodig om te kunnen optreden. Motörhead op de 'unplugged'-toer is is iets dat we helaas niet hebben meegemaakt en misschien is dat ook maar het beste. Motörhead hoort knoerthard te zijn, een aanslag op je trommelvliezen. 'Electricity' is een nummer van Motörhead's laatste album 'Bad Magic' dat in de zomer van 2015 wordt uitgebracht. De band promoot het album eerst met een Engelse tournee en een optreden op het Glastonbury Festival. Tijdens de Amerikaanse tournee in augustus en september gaat het al geregeld mis met Lemmy en moeten een paar shows worden afgezegd. Eind 2015 knalt hij nog eenmaal los en 'insiders' weten te vertellen dat hij na afloop van een concert helemaal is opgebrand. Op 28 december 2015, daags na zijn zeventigste verjaardag en in het veertigste jaar van Motörhead, overlijdt Lemmy. Qua statuur zou hij hoger mogen in deze top drie, maar de concurrentie is vanavond zwaar.
2. Dua Lipa & Silk City (2018)
Nee, ik ga niet zover om te zeggen dat ze het niet zonder Wolfman Radio en mijn show had gered. Maar toch... ben ik héél vroeg met 'Be The One' van Dua Lipa. Er is nog geen radiostation in Nederland die het op de speellijst heeft gehad en ook in de omringende landen is het een onbekend fenomeen. Ik geloof dat ik het uit een Scandinavische 'bubbling under'-lijst heb gehaald als ik me niet vergis. De rest is geschiedenis, hoewel het enige aandeel dat ik mag hebben in het succes het feit is dat 'Be The One' na ruim een jaar alsnog als single in Engeland is uitgebracht. Natuurlijk volg ik Dua enige jaren op de voet en stelt ze me teleur? Nou, nee, ik kan het over het algemeen wel waarderen maar het is nergens zó als met 'Be The One'. Als ik het laatste album te horen krijg, weet ik het: Ze heeft eindelijk haar geluid gevonden en langzaam komt de magie van 'Be The One' weer terug. Haar samenwerking met Silk City is zo'n voorbeeld van knap maar niet magisch. Silk City is een 'supergroep' bestaande uit de Engelse Diplo en de Amerikaanse Mark Ronson. De 'powerhouse' van de pop en de dance samen onder één naam, dat moet wel bijzondere muziek opleveren. Ik draai 'Electricity' dan ook veel en vaak in 2018 en het schopt het tot een tweede plek in de 'Eretitel'.
1. Captain Beefheart (1967)
Hoewel vinyl besmettelijker lijkt dan een cd moet ik erkennen dat ik té ruig ben voor cd's. Natuurlijk ontkom ik er niet aan want zeker in de eind jaren negentig moet je wel aan de zilveren schijf als je een nieuw album wilt hebben. De cd's verlaten al snel de 'jewel case' en komen in een etui dat al snel scheurt en de cd's vrij in de rugzak laat dansen tussen sleutels, aansteker en baal shag. Veel van de oude cd's zijn in 1999 al niet meer te draaien. In dat jaar begin ik een beetje opnieuw met de cd's. Ik woon dan in Mossley en heb het idee om het werk voort te zetten in Polen. Hoe dan ook: Het is praktischer om elpees zo compact mogelijk mee te nemen. Zuinig met het zakgeld en de giften 'Mrs. Hadfield' en zo kan ik eens per maand een cd kopen. Eén van de eerste cd's is een verzamelaar met psychedelica uit de jaren zestig en daarop staat ook het maffe 'Electricity' van Captain Beefheart. Een van de weinige rockplaten met een theremin. Het verhaal gaat dat Captain Beefheart een microfoon mag lenen van de studio om te 'testen'. Het is het vlaggenschip uit de range van de microfoons en Beefheart zou hem zelf nooit kunnen betalen. Tot afgrijzen van het studiopersoneel smijt Beefheart er mee rond en maakt het onklaar met de theremin. Hij heeft nog tien jaar platen moeten maken om de schade van de microfoon te betalen. 'Electricity' mag dus op nummer 1.
In de volgende aflevering gaan we de straat op met dank aan mijn Wolfman-collega Lee. Hij draait de Motown-plaat met de titel in zijn show en geeft me een tweede groep cadeau. De derde vind ik zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten