Ik zou aanvankelijk vandaag een aflevering hebben gedaan van de 'Blauwe Bak Veteranen', maar op ene of andere wijze is het allemaal teveel moeite op dit moment. Zestien singles uit de koffers plukken, foto maken op zolder en vervolgens ruim een anderhalf uur bezig te zijn met het bericht. Ik ben eigenlijk wel toe aan slaap. Toch heb ik even gekeken naar welke singles ik zou moeten behandelen. Het zijn singles uit de eerste week van 2015 en het bevat ook een aantal gospels. Dat is waar ook! In 2015 heb ik de deuren open gezet voor de gospel. Natuurlijk ga ik de platen gedurende de 'Blauwe Bak Veteranen' ook apart behandelen, maar wil vanavond nog wel eens terug naar het begin. Hoe komt iemand op het idee om gospel te gaan verzamelen? Het meeste enthousiasme voor de gospel speelt zich af in de jaren 2015-2017 maar nog steeds kijk ik geregeld rond voor leuke gospel. Toch heb ik het gevoel dat de collectie niet erg veel zal uitbreiden, in ieder geval niet op het gebied van de singles.
Het vreemde is dat een black metal-liefhebber nooit gevraagd zal worden of hij werkelijk kerken in brand wil steken en de gelovige medemens iets kwaads wil aan doen. Het is immers slechts muziek en ideaal om op een onschuldige manier van je agressie af te komen. Waarom moet je als gospel-verzamelaar dan steeds uitleggen dat jezelf op zondagmorgen lekker wilt uitslapen en geen nut ziet in gebed? Het goede nieuws is dat het gros van de hedendaagse gospel-dj's zichzelf atheïst noemen. De gelovige dj's die de teksten onderschrijven, zijn bijna op een hand te tellen. Het verzamelen en draaien van gospel is namelijk niet het verspreiden van de boodschap maar het openbaar maken van goede muziek die voor niemand is gemaakt.
Ik kom zelf uit een hervormd milieu en hoewel kerkbezoek tot je dertiende geen vrijwillige keuze is, kan ik het evenmin als een bezwaar aanwijzen. Als ik 'vrij' word gelaten, kies ik al snel voor het uitgaan en uitslapen op zondagmorgen, hoewel ik nog jaren zal doorgaan met de catechisatie (wat een woord... dat moest ik even googlen... wij noemden het altijd 'kattenbak'). Na een paar jaar van dwalen 'hervind' ik het geloof in 1996 en zal tot en met 2002 gaan 'reli-shoppen'. Ik bezoek zeer uiteenlopende kerkgenootschappen maar moet op het eind concluderen dat er geen kerk is waar ik mij helemaal op mijn gemak kan voelen. Ik geloof wel in een God en een missie op deze aarde, maar niet door aanbidding via een profeet. Ik heb dus evenmin iets met de tekstuele inhoud van de nummers in de gospel-koffer. Ik bewonder echter hoe mensen troost kunnen vinden in het geloof en daar positieve kracht uit kunnen putten en dat maakt de gospel dan weer zo leuk. De fascinatie voor gospel zit hem vooral in het feit dat veel van de leuke gospelfunk en -disco voor niemand lijkt te zijn gemaakt. Nadat de kerk veel zielen is verloren door de komst van de blues heeft het in de jaren zeventig te maken met een leegloop naar de funk en disco. Kerkleiders zien met lede ogen aan hoe gemeenteleden de kerk achter zich laten en zich storten in een wereld van monotone muziek en middelengebruik. Die krijg je niet meer terug met een hymne van Mahalia Jackson en dus proberen artiesten een plaat te maken die mogelijk in de discotheek kan worden gedraaid en hopelijk de danser doet realiseren dat er een andere manier van leven mogelijk is. Het idee faalt al snel want de platen komen niet door de criteria bij radiostations en discotheken en ze zijn té 'aards' voor in de kerk. De platen vertrekken per doos naar pakhuizen waar ze pas sinds een paar jaar uit worden verlost.
Greg Belson is voor mij de introductie tot de 'leuke' gospel. Een Engelsman die sinds jaren in Los Angeles woont en zich aanvankelijk 'gewoon' bezig houdt met obscure funk en house. Hij start in 2011 met de 'Divine Chord Gospel Show': Een maandelijkse radioshow en een Youtube-kanaal. Als ik 'gospelfunk' zie op Youtube moet ik het even aanklikken. Ik denk dat ik een lachbui ga krijgen, maar dan...? Dan gaat een wereld voor mij open, een wereld die grotendeels onontdekt blijkt te zijn. Sinds ik geregeld singles koop bij een dealer in Chicago ben ik al een beetje bekend met de gospel en de geluidsclips maken me altijd 'blij'. Ik heb dan al eens besloten dat ik nog eens met een gospel-verzameling begin als ik de Northern Soul zat ben. In de zomev van 2014 koop ik 'God Gave Me A Song' van Interdenominational Youth Choir Of Baltimore And Maryland D.C. en dit is een aarzelend begin. In januari 2015 zet ik de sluisdeuren open en opeens zijn de 'seculiere' platen bijzaak als ik weer een bestelling plaats bij de dealer in Chicago. Ik ga ook een paar maal heel erg ver om een plaat binnen te slepen. Deze singles komen in deze maanden aan bod. Ik hou ervan om van mijn Blauwe Bak-platen de verschijningsdata te hebben en erger me kapot als ik dat niet kan achterhalen. Bij de gospel moet ik eraan wennen want veel van de platen en de labels zijn ongedocumenteerd.
Ik ben vanaf 2015 een regelmatige luisteraar van Greg's show en zal een paar keer platen van hem kopen. Inclusief eentje die tot op de dag van heden nog altijd op zijn Youtube-kanaal staat! Dat is 'Don't Put Off Today For Tomorrow' van The Gill Singers. Greg heeft intussen een exemplaar gevonden zonder krasjes. Hij treedt jaarlijks op tijdens het Glastonbury-festival in Engeland en vanuit daar begint de gospel woest om zich heen te slaan in de dj-scene. Aarzelend gaan de eerste grote dj's overstag en al gauw is het 'big business'. 'The Man Who' van The Rance Allen Group is een plaat die niet aan te slepen is, evenals een latere plaat van The Voices Of East Harlem. Maar dan hebben we het over 'major' releases. Wat te denken van de 'private pressings'? Als het een beetje leuk dreigt te worden, gaat de prijs ook meteen stukken omhoog. En dan zijn er nog de sigarenbandjesverzamelaars die de obscure labels 'compleet' willen hebben. Nee, tegenwoordig kun je niet veel meer met een tientje in de gospel. Veel van het werk dat ik in 2015 aanschaf is trouwens ook té 'traditioneel' volgens de grote dj's.
Het is reeds een paar keer dat het lijkt alsof het helemaal is afgelopen met de gospel. Het is waar: Ik richt me niet langer meer alleen op gospel en dat is wel anders geweest. Het is 'leuk voor erbij'. Toch kom ik nog geregeld plaatjes tegen die in de koffer passen en een plek mogen innemen. De meest recente is uit de partij die ik in maart overneem van Mark en ook bij de volgende bestelling zit een halve gospel. Om toch nog een klein beetje in de sfeer te blijven van de 'Blauwe Bak Veteranen' besluit ik vanavond met de platen die ik vóór januari 2015 heb gekocht en welke in de gospel-koffer staan.
068 I'm On My Way-Richie Havens (US, Douglas, 1968)
153 Cain't No Grave Hold My Body Down-Sister Rosetta Tharpe (NL, Mercury, 1956)
318 No More Ghettos In America-Stanley Winston (US, Jewel, 1970)
531 God Gave Me A Song-Interdenominational Youth Choir Of Washington D.C. & Maryland (US, Cotillion, 1970)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten