Tweede Vaderdag

Op de lagere school is iets voor moeder en vader knutselen voor Moeder- en Vaderdag een onderdeel van het schooljaar. Verder wordt in huize Louwsma weinig aandacht geschonken aan beide dagen. Op Moederdag hebben we steevast iets lekkers bij de koffie. Vaderdag valt meestal in juni en dat is in ons gezin al een 'feestmaand'. Mijn oudste broer is op 17 juni jarig en mijn vader op de 22e. Het huisvlijt van de lagere school wordt uiteraard in dank aanvaard, maar daarna verwatert het snel. Omdat het al zo dicht tegen de verjaardag van vader zit, worden op deze dag geen cadeaus gegeven. Vandaag is het dus Vaderdag maar voor mij is maandag eveneens een Vaderdag. Vandaag zou onze vader namelijk 85 jaar zijn geworden. De aanleiding om hier aandacht aan te schenken op Soul-xotica komt uit een gesprek met een collega die vorig jaar afscheid heeft moeten nemen van zijn vader. 'Mijn zus zegt dat ik steeds meer op hem ga lijken', vertelt hij mij. Onderweg naar huis houd me dit bezig. Zijn er overeenkomsten tussen mijn vader en mezelf. Een aantal kan ik al opnoemen zonder erover na te denken want dat zijn 'familiekwaaltjes'. 'Heit' hield niet van foto's zover ik me kan herinneren en ik zou hem geen plezier hebben gedaan met een portret op mijn blog. Hoewel het geen duivenmelker is geweest, heeft hij zelf veel met de witte duif als symbool en dus laat ik die maar aanvliegen voor dit bericht.

Laatst heb ik een heel stuk in het Nederlands geschreven op Facebook, enigszins overmand door emoties. Het is pas later dat ik het zie, maar er is niemand die zich eraan lijkt te storen. Ik ben de specifieke uitdrukking even kwijt, maar er staat een prachtig frisisme in. Als ik met mijn collega in gesprek ben, zie ik hem ook even verbaasd kijken. 'Kort voor de kop?'. Gelukkig zijn er heel veel positieve punten te herinneren van mijn vader en heeft hij me ook een aantal wijze lessen bij gebracht. Maar er is één situatie welke me nog wel eens overkomt en dat Louwsma senior helemaal aanwezig is. Het kost veel moeite om me echt kwaad te krijgen. Dan moet er echt sprake zijn onrecht. 'Zuigende' mensen kunnen we nog wel gemakkelijk 'uitzetten'. Het is een uitspraak of gedraging welke echt tegen ons rechtvaardige gevoel in strijkt dat ons als een blad aan een boom doet om slaan. Opeens is er geen land meer te bezeilen met ons. We worden overmand door een boosheid waar we zelf ook verlegen van worden. Maar tegelijk is er dan de beheersing. De ander niet wat aandoen, maar arme materiële dingen die we op onze weg tegenkomen. Even met iets smijten en intussen vanuit het diepste van het hart vloeken en schelden en vlak daarna gaat de bui weer liggen en lossen we het geheel op een vreedzame manier op. Dat laatste is dan weer een les die van hem heb mogen leren.

Mijn collega erkent dat hij het heerlijk vindt om onderweg te zijn. Vader mag graag ergens 'ver weg' zijn. Het is in de laatste jaren dat tijdens de dorpsfeesten op zaterdagmorgen een ontbijt is voor de ouderen. 'Kan thuis ook wel een boterham eten'. Vader is dus met geen stok naar de feesttent te krijgen. Een weekendje weg naar de Achterhoek? Ja, dat is niet aan dovemansoren. Met name moeder zou op zichzelf wel naar het ontbijt willen, maar ja... als vader niet mee wil? Ik mag ook graag nieuwe plekken ontdekken, alleen... ik krijg steeds meer een hekel aan reizen. Sleen is al 'ver weg' voor mij maar de reis er naartoe is een drama. Een peulenschil vergeleken bij de tijd dat ik in Mossley woonde. Dan was ik 24 uren onderweg met de nachtboot van Hull naar Rotterdam. Ik was blij als ik in Jutrijp was en ook weer gelukkig als ik terug in Mossley was, maar de reis er tussenin kon me helemaal worden gestolen. Vader wilde als kind vrachtwagenchauffeur worden. Vrijheid. Na jaren in de fabriek is hij uiteindelijk vertegenwoordiger geworden met een vrij groot rayon. Opnieuw vrijheid. Zonder een baas in je nek lekker je gang kunnen gaan en binnen de afgesproken tijd klaar zijn. Dat leeft een beetje door in het post lopen. Ook ik zou er niet aan moeten denken om terug de kunststof in te moeten.

Kort voordat ik met Soul-xotica begin, krijgt mijn vader te horen dat hij kanker heeft en dat dit niet meer te genezen is. Het is pas in oktober 2010 dat ik dit voor het eerst noem. Het bericht gaat niet zo zeer over vader en zijn ziekte, maar meer over dat ik niet weet hoe ik ga reageren met zijn overlijden. Zal Soul-xotica een week of langer op slot gaan? Als hij in april 2011 komt te overlijden, weet ik nog steeds niet hoe ik zal reageren. Soul-xotica is misschien twee dagen op slot geweest en op de zondag na de begrafenis schrijf ik een eerbetoon. Het klinkt gek, maar tijdens de begrafenis ontdek ik opeens iets dat ik nooit heb kunnen voorstellen. Ik zie vader als een strenge doch rechtvaardige man. Zijn 'nee' valt niet te betwisten. Opeens zie ik hem op de manier zoals de buitenwereld naar hem kijkt: Een zachte en sociale man, altijd vriendelijk en in voor een grapje. Eigenlijk hetzelfde dat ik ook probeer te zijn. Ik mag dus alleen maar hopen dat ik op hem lijk...