Het begin van een rare week. Ik ben anders op dinsdag vrij maar heb deze week geruild met een collega in de sortering. Hierdoor ben ik gisteren vrij geweest en heb die dag vooral benut om het plein bladvrij te krijgen. Vanmiddag heb ik gesorteerd en we zijn erg op tijd klaar waardoor ik zelfs nog iets kan eten voordat ik 'in de lucht' ga. Morgen ga ik bezorgen in de Meppeler wijk Oosterboer en donderdag en vrijdag in een andere wijk. Wat Soul-xotica betreft is het 'business as usual'. Ik heb de foto voor 'Het zilveren goud' van morgen reeds genomen en het lijkt erop alsof ik het bericht van vrijdag 'live' ga doen. Het probleem is dat 1 december dit jaar op een zondag valt en hierdoor komt mijn concept van de Week Spot niet helemaal uit de verf. Vorige week had ik nog geen lijst en is Gwen McCrae hoger dan 80 geëindigd. Dan zou dit de tweede week van de Top 100 moeten worden, wil ik dit jaar eindigen met de Week Spots uit de Top 100. Ik kies een plaat die tussen de 80 en 61 staat. Door de comeback van het Stanton-element ben ik voorzichtig met Week Spot-kandidaten op styreen en dit is de reden waarom Clyde McPhatter nog niet in de schijnwerpers heeft gestaan. 'Crying Won't Help You Now' uit 1965 is deze week de Week Spot.
Heb ik iets gemist? Dat is in eerste instantie mijn reactie als ik Mark en andere soul-fans zie weglopen met Clyde McPhatter. Voor mij is het een statige naam uit een grijs verleden. Ik associeer Clyde met de jaren vijftig en met The Drifters, niet als maker van latere platen die in trek zijn bij de grote dj's in Engeland. Als ik dan naar de levensloop kijk van de man blijkt dat ik niet iets heb gemist. McPhatter wordt vooral herinnerd vanwege zijn werk in de jaren vijftig en heeft in 1962 zijn laatste grote hit. Dan komt niet alleen The Beatles om de hoek maar ook een nieuwe generatie rhythm & blues-zangers die stuk voor stuk wel de mosterd halen bij McPhatter. Hij maakt nog een fiks aantal platen voor verschillende platenmaatschappijen, maar het tij zal niet meer keren voor McPhatter. Op de vooravond van een 'comeback' overlijdt hij vrij plotseling.
Clyde Lensley McPhatter viert op 15 november zijn verjaardag. Hou oud hij precies is geworden? Daar zijn de meningen over verdeeld. De meeste biografieën geven 1933 of 1934 als geboortejaar maar de officiële documenten zeggen dat hij in 1931 is geboren. Op zijn graf staat echter 1932 als geboortejaar. Clyde wordt geboren in een gezin van zeven kinderen. Vader is dominee. Clyde wordt geboren in Durham in North Carolina maar zal als kind verhuizen naar Teaneck in New Jersey. Dat wordt eveneens als verblijfplaats aangegeven op het moment van zijn overlijden. Clyde begint zijn loopbaan in het koor van zijn vader. In de vroege jaren vijftig wint hij een talentenjacht en wordt kort daarop benaderd door Billy Ward van Billy Ward & The Dominoes. Clyde scoort een paar grote hits met The Dominoes hoewel zijn eigen naam niet wordt genoemd in de 'credits'. Het publiek denkt vaak dat Clyde eigenlijk Billy Ward is en soms wordt hij voorgesteld als Clyde Ward, de jonge broer van Billy. Clyde ontwikkelt hier de stijl die later als basis zal dienen voor de soul. Hij mengt het vraag- en antwoord-spel uit de gospel in de rhythm & blues van The Dominoes. Toch leeft Clyde op gespannen voet met Billy Ward en in 1954 wil Clyde zijn vleugels spreiden. Jackie Wilson is zijn vervanger en ook deze zal veel leren van McPhatter.
Ahmed Ertegun is meteen ter plaatse om Clyde op te nemen in zijn stal. Hij laat hem een groep samenstellen en dat is de eerste versie van The Drifters. Hoewel McPhatter in 1956 klaar is om als solo-artiest uit te vliegen, zal The Drifters nog jaren bestaan in verschillende uitdossingen. Ben E. King zal later zijn bewondering voor McPhatter ook niet onder stoelen of banken steken en er zijn meer grootheden in de soul met deze mening. 'A Lover's Question' zal in 1958 één van zijn grootste hits worden als solo-artiest. Na 'Lover Please' uit 1962 stokt het succes van McPhatter. Hij is dan pas overigens overgestapt van MGM naar Mercury. Zijn oude band, The Drifters, is dan zeer succesvol met een crossover naar de popmuziek in 'Save The Last Dance For Me' en McPhatter heeft moeite om met zijn tijd mee te gaan. Voor Mercury maakt hij veel singles waarvan nog slechts eentje redelijk zal scoren op de R&B. Dat is onze Week Spot in 1965. Het is ook zijn laatste Billboard-hit hoewel deze blijft steken op 117. Daarna stapt Clyde over naar Amy maar dit brengt geen verandering in de zaak. Hij voelt zich in 1968 zo in de steek gelaten door zijn oude fans dat hij besluit de oversteek te maken naar Engeland.
Daar wordt Clyde opgewacht met een contract met Decca. Het resulteert in een paar singles op het progressieve Deram-label. In 1970 gaat McPhatter weer terug naar Amerika. 'I'll Belong To You' verschijnt in Amerika op Decca. Er worden plannen gesmeed om een comeback-album met een tournee op poten te zetten. Hij wordt vergezeld door zijn vriendin Bertha M. Reid als Clyde op 13 juni 1972 in The Bronx zijn laatste adem uitblaast. Door het tegenvallende succes van de voorgaande jaren is Clyde meer en meer gaan drinken. Hij sterft in zijn slaap en dan blijkt hij, als gevolg van het alcoholmisbruik, mankementen te hebben aan zijn hart, lever en nieren. Clyde is slechts 39 jaar oud geworden.
'Crying Won't Help You Now' is een 'big city ballad' zoals The Drifters die tot ver in de jaren zestig succesvol zal brengen. McPhatter geeft de schuld aan zijn fans die hem in de steek zouden hebben gelaten, maar dat ontwijkende gedrag is een direct gevolg van alcoholgebruik. Dat haal ik niet van Wikipedia of Discogs maar uit eigen ervaring! Feit is wel dat er nog steeds artiesten zijn die schatplichtig zijn aan McPhatter's ontwikkelingen in de vroege jaren vijftig. Hij heeft een duidelijk stempel gedrukt op de soul maar krijgt daar niet veel waardering voor terug. Tegenwoordig is zijn latere werk in trek bij de liefhebbers van de ballades en de Carib-soul-beweging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten