Marie Fredriksson van Roxette is een week geleden van ons heen gegaan. Geen bericht op Soul-xotica? Nee, ik doe vaak wel 'Een leven met' als ik een verhaal heb over de betreffende artiest. In geval van Marie speelt zich dat alleen af in het begin van hun hitcarrière. 'The Look' als Alarmschijf brengt herinneringen terug en zo kaap ik in 1991 'Joyride' voor de neus van mijn broers weg. In 1992 is Roxette al snel oubollig en dat is iets dat nooit meer goed zal komen. Vandaag verneem ik dat, ook een week geleden, Moog-pionier Gershon Kingsley is overleden. Hoewel de man 97 is geworden, zit een bericht er niet in. En zo kom ik bij de Week Spot en zie ik opeens de mogelijkheid voor 'Een leven met...'. Niet dat ik mijn relatie met Dennis Edwards en/of Siedah Garrett hoef te beschrijven, maar wel met het nummer dat deze week de Week Spot mag heten. Een plaat waar ik echt verbijsterd over ben als ik zie dat het helemaal geen grote hit is geweest in Engeland en een plaat die tegelijk synoniem staat aan een fietstocht naar Engeland. Vandaag mag ik jullie presenteren: Een leven met 'Don't Look Any Further', aan de hand van de kersverse Week Spot van Dennis Edwards.
De plaat neemt me in gedachten terug naar de tweede helft van augustus in 1987. Het zal dan bezig zijn aan haar opmars in de vaderlandse Top 40 want het is een vrijdagmiddag. Ik speel deze middag met het buurmeisje en buurvrouw heeft in de keuken de radio aan staan. Dezelfde buurvrouw die me in 1991 op de mouw zal spelden dat 'soul voor watjes is', spreekt haar afschuw uit over de meeste platen in de Top 40. ,,Maar dit vind ik wel een ontzettend goed nummer". Het is even moeilijk voor te stellen maar op de radio horen we 'Under The Boardwalk', geboerd door Bruce Willis. Later begrijp ik de connectie wel want ze is een oude Stones-fan en dat heeft, volgens mij, ook 'Under The Boardwalk' opgenomen. Met de kennis van nu was ik geïnteresseerd in haar mening over Dennis Edwards. Hoewel het 'soul' is en muzikaal even synthetisch als Willis' zielloze vertolking van 'Boardwalk', kan ik The Temptations en The Rolling Stones wel op één lijn plaatsen. Zeker als je bedenkt dat Dennis de leadzang verzorgt op 'Papa Was A Rolling Stone'.
Wat is mijn mening over 'Don't Look Any Further' in 1987? Geen mening. Het doet mij als twaalfjarige niet echt iets. Zwarte Amerikaanse muziek voelt ook als 'ver van mijn bed' en ik voel meer bij bijvoorbeeld Pet Shop Boys met Dusty Springfield uit dezelfde Top 40. Toch moet ik erkennen dat het nummer me niet heel erg 'stoort' zoals ik dat lange tijd wel met andere platen zal houden. Ik zit in 1987 'er tussenin'. Madness is pas van het toneel verdwenen en er is voor meteen niet een andere band waarvan ik 'fan' kan zijn. Het is een paar maanden voordat het Moody Blues-virus bezit van me zal nemen en daarmee ook de zucht naar overige muziek uit de jaren zestig en zeventig. Laat me dan een sprong nemen van ruim tien jaar. Ik ben door verschillende muzikale periodes gegaan in mijn leven: Van folk, grunge en death metal en vanaf 1997 begin ik mijn verloren gewaande liefde voor de soul te herwaarderen. In 1998 kom ik in Engeland te wonen en leer ik heel veel nieuwe namen en muziek kennen. M People ken ik alleen van het té vrolijke 'Move On Up' en de opvolger 'One Night In Heaven'. Ik beschouw het ten onrechte lange tijd als een soort van 'hype'. Een product dat in elkaar is gezet door een handige producent om even heel snel te scoren met een lichtgewicht popdeuntje. In Engeland ontdek ik dat M People op handen wordt gedragen. Met name het nummer 'Search For The Hero' blijkt erg waardevol te zijn voor veel luisteraars. Als ik Key103, de regionale popzender van Greater Manchester, op een zeker moment helemaal beu ben, luister ik een tijdje naar een station met 'middle of the road' en liefdesliedjes. Daar staat M People bijna ieder uur op de speellijst. Ik heb geen acute behoefte aan een cd met het werk van M People, maar begin het wel steeds beter te waarderen.
Dan is het begin 2001. Ik 'droom' op dat moment van een fietstocht naar Mossley en terug. Ik ben even voor een nachtje over in Jutrijp. Op donderdagavond heb ik een boodschapje in de stad. Op de terugweg kom ik langs de cd-winkel in de Galigapromenade. 'Ear & Eye'. Opeens schiet me de naam van de winkel te binnen. Ik kijk even binnen bij de cd's in de uitverkoopbak en opeens moet ik gniffelen: Ik hou het album 'Best Of M People' in handen. Vóór 1998 zou ik gedacht hebben dat dit de cd-single van 'Move On Up' moest zijn maar bij een nadere bestudering blijken alle 'grote hits' erop te staan inclusief 'Search For The Hero'. Thuis in Tuk neem ik het album over op minidisc en dat gaat me vergezellen op de tocht van Tuk naar Manchester en weer terug. De 'Monstertocht' van 2001 waarover ik begin 2011 heb geschreven en waarna ik meteen 'helemaal klaar ben' met het verhaal. Ik accepteer een paar maanden later dat het niet de moeite waard is om de Marathon Tyros nog eens op te lappen en tot de berichten van 2011 is de fiets een halve heilige. M People is al vroeg aanwezig in de 'Monstertocht'. Ik kan me herinneren dat 'What A Fool Believes' speelt als ik in de buurt van Ens ben. Ik leer de schoonheid van het nummer van The Doobie Brothers kennen dankzij M People en hetzelfde is het geval met hun cover van 'Don't Look Any Further'.
Vervolgens zie ik Mark ruim vijftien jaar later verschillende malen de single aanbieden op zijn pagina. Absurde prijzen? Ja, ik vind acht pond een stevige prijs voor een hitsingle uit 1987. Toch is de plaat binnen enkele minuten verkocht. Mijn exemplaar komt mee in de 'soul pack' met de 'legendarische namen' en ik moet erkennen dat ik de single nog niet heb. De plaat verschijnt voor het eerste in maart 1984 en dat is vlak nadat Dennis zich heeft los gemaakt uit The Temptations. In Amerika verschijnt de plaat op Gordy en geeft het Motown Yesteryears een half jaar later de aanleiding om een heruitgave te persen. In Engeland wordt de plaat vooral opgepikt in de meer progressieve soul- en disco-scene en daardoor groeit het nummer, dat aanvankelijk onopgemerkt blijft in de lange stoet releases uit die tijd, uit tot een soort cult-klassieker. In de zomer van 1987 komt het nummer uiteindelijk terecht bij de mainstream-radio en wordt het met name in ons land een nummer 12-hit in de Top 40. In Engeland blijft het echter een 'radiohit'. De plaat scoort daar niet hoger dan nummer 40 maar is desondanks bekend bij een groot publiek. Het maakt ook dat de single vrij moeilijk is te vinden in Engeland en dat is de reden waarom Mark de Duitse en Nederlandse persingen als zoete broodjes verkoopt. Het gebruikte hoesje is echter van de tweede oplage in 1987, ik heb de single met de eerste fotohoes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten