Normaal gesproken ben ik nu net aan het tweede uur van 'Do The 45' begonnen en ga kijken naar de 'Week Spot Carousel'. Dat is de rubriek met de Week Spot uit de voorgaande drie jaren. Een rubriek die ooit een jaar op Soul-xotica heeft geschitterd in de vorm van het 'Week Spot Kwartet' en daarmee ga ik in februari opnieuw beginnen. Ditmaal 'eigen' foto-collages van de Week Spot uit de betreffende week van 2016, 2017, 2018 en 2019. De eerste vier jaar heb ik immers in 2016 op donderdagavond in de schijnwerpers gezet. Maar... vanwaar geen 'Do The 45' op dit tijdstip? Ik heb morgen afgesproken met W. in Utrecht en voel me zeer moe als ik thuis kom. Een knippertje doen is gewenst maar ik weet op voorhand dat ik later dan elf uur wakker word. Waarvan akte: Kwart voor twaalf. Ik heb de show om half negen reeds afgezegd. De volgende weken ga ik in ieder geval 3-4 uren doen met de Top 100 op 21 en 28 december. Van deze Top 100 tel ik vanavond af van 80 naar 71.
80. Suspicious Minds-Dee Dee Warwick (UK, Atlantic K 10496 A, 1974)
Het is niet bepaald het origineel en toch vormt het de leidraad voor cover-versies. Ik heb het dan uiteraard over Elvis' uitvoering van 'Suspicious Minds'. Het is oorspronkelijk geschreven door de countrypop-man Mark James en Elvis zet het in 1969 duidelijk op de kaart. Fine Young Cannibals doet in de jaren tachtig een, in Nederland, succesvolle poging. In de soul wordt daarentegen hoog opgedaan over Candi Staton's uitvoering. Alles van Candi lust ik graag maar met 'Suspicious Minds' moet ik erkennen dat ze een half geslaagde poging doet om Elvis te evenaren. Dezelfde arrangeur en producent van Candi's uitvoering zijn reeds actief op Dee Dee Warwick's versie. Dionne's zus weet daarentegen ook niets anders te bakken dan een vrouwelijke zwarte Elvis-variatie en toch gun ik dit plaatje een plekje in de Top 100. Het is namelijk erg goed gedaan! Niet wereldschokkend en dus evenmin top twintig.
79. Just Don’t Want To Be Lonely-The Main Ingredient (Duitsland, RCA Victor APBO 0205 A, 1974)
Wat ik nu schrijf, heb ik in 2014 geschreven bij 'Signed, Sealed, Delivered' van Stevie Wonder. Er zijn platen die je nooit hebt gemist. Pas als je ze hebt gekocht, realiseer je pas wat je al deze jaren hebt gemist. Dat is eveneens van toepassing bij The Main Ingredient. Ik vind de single bij de Meppeler kringloopwinkel en het blijft de rest van de dag door mijn hoofd spoken. Ook al moet ik bekennen dat het vooral Freddie MacGregor's reggae-versie is. Vergeten hoe goed iets is...? Daar kom ik achter met 'Just Don't Want To Be Lonely'. Een nummer dat voortdurend in mijn hoofd heeft gespeeld tijdens 2019. Soms is de eerste gewoon de beste. Ik heb de single immers in januari gekocht.
78. It’s Easier Said Than Done-Otis Clay (US, One-derful! 4846 A, tweede oplage, 1966)
Otis Clay is wederom een artiest die steeds meer ruimte gaat opeisen. In 2019 koop ik er twee: 'The Woman Don't Live Here No More' heeft het helaas nét niet gehaald. De 'gritty soul dancer' op het One-derful!-label daarentegen wel. Dit is één van de minder succesvolle opvolgers van 'She's About A Mover' en jaren voordat hij bij Hi zichzelf hervindt in de Southern Soul en uiteindelijk de disco. De plaat houdt me in mei nog een dag bezig omdat ik elementen meen te herkennen van een plaat. Alleen wélke plaat? Dat blijkt 'You Got Your Finger In My Eye' van Willie Parker te zijn en deze is oorspronkelijk ook op One-derful!
77. Needing You-Clara Lewis (US, Wand WDJ 1162 promo, 1973)
Wand is met name in de jaren vijftig en zestig een roemrucht label. In de vroege jaren zeventig is het nog altijd de soul-afdeling van Scepter Records dat zich heeft vastgebeten in de country en de pop. Clara Lewis is in 1973 een nieuwe ster aan het firmament en het wordt voorzichtig uitgeprobeerd met deze promo. Overigens zonder weinig succes, hoewel de plaat vooruit loopt op een rage. Het gebruik van de hi-hat is zeer opvallend voor een plaat uit 1973 en zal vanaf 1975 het belangrijkste ingrediënt worden van de disco. Omdat ik de plaat nog vrij recent heb, moet deze het met een bescheiden plek doen. In juli zou deze beslist een stuk hoger hebben gestaan!
76. Love Insurance-Gwen McCrae (UK, President PT 444 A, 1975)
Over 'nieuwe' platen gesproken! Deze heb ik nog geen maand in huis en is vorige week de Week Spot geweest.
75. If I Work My Thing On You-Ann Sexton (US, Sound Plus SP-2123 A, 1976)
'You've Been Gone Too Long' is een paar jaar geleden opnieuw uitgegeven en dus voor een redelijke prijs te bemacchtigen. Toch moet ik bekennen dat ik meer en meer krijg met de overige nummers van Ann Sexton die een stuk beter betaalbaar zijn dan voorgenoemde klassieker. 'If I Work My Thing On You' is gewoon té funky voor de Northern Soul-menigte en toch past het nummer op zichzelf in de lijn van Sexton. Dat deze single op het, niet op 45cat vermelde, Sound Plus-label is uitgebracht en niet op het meer 'mainstream' Seventy-Seven, maakt voor de prijs niets uit. Dat in tegenstelling tussen de 'local issue' en de reguliere 'You've Been Gone Too Long'. Daar zit meer dan een paar honderd euro's verschil tussen!
74. She Don’t Let Nobody-Curtis Mayfield (Duitsland, Boardwalk 100 07 151 B, 1981)
Morgen ga ik het derde en laatste kaartje gebruiken van de Seizoensretour 2019 van de NS. Het is me dermate goed bevallen dat ik in maart en april opnieuw ga zoeken naar deze actie. Ik koop het in juni en het eerste kaartje is dan nog slechts een paar weken geldig. Zo ga ik eind juni op de trein naar Leiden om in eerste instantie Albert te ontmoeten. De muzikale soundtrack van die dag zijn de plaatjes die ik dan net heb binnengekregen van Mark. Daar hoort Curtis Mayfield dus ook bij maar het is vooral Bill Spoon dat een blijvende indruk zal achterlaten. In geval van Curtis moet ik bekennen dat ik het té vaak heb gehoord dit jaar en dat kost de plaat punten.
73. I Need You-Otis Leavill (US, Dakar 45-614 B, 1969)
We gaan meteen door met de volgende Chicago-veteraan. 'A Reason To Be Lonely' is niet goedkoop geweest en stamt uit een tijd dat ik even 'jaag' op singles op het Blue Rock-label. Dat heeft voornamelijk met 'I'm A Good Girl' van Joyce Kennedy te maken en maakt dat ik redelijk goedkoop aan 'Does Anybody Love Me' van de toekomstige Mother's Finest-zangeres kom. 'A Reason To Be Lonely' van Otis Leavill is daarentegen geen 'blijvertje' hoewel het sinds 2014 onafgebroken in de Blauwe Bak-koffer staat. Begin dit jaar koop ik op twee verschillende momenten singles van Otis en worden deze tegelijk bezorgd. 'Glad I Knew Better' is upbeat en optimistisch maar het is de sfeer van 'I Need You' dat maakt dat ik deze in de Top 100 mee neem.
72. Along Came A Woman-Clarence Reid (US, Tay-Ster TS-6022 A, 1969)
Arrangeur en liedjesschrijver Clarence Reid neemt voor de lol liedjes op met schunnige teksten op het moment dat de studio ongebruikt is. Als hij dan eens wordt 'betrapt', volgt geen tik op de vingers of een schorsing. Nee, Clarence krijgt alle ruimte om de viezigheid op plaat uit te brengen. Dat is de geboorte van Blowfly en doet vergeten dat de man de meest gevoelige nummers heeft geschreven voor onder andere Betty Wright. 'Along Came A Woman' is netjes, maar heeft ook een zekere 'novelty'-waarde. Aan de hand van Adam en Eva, Samson en Delilah en uiteindelijk Sam Cooke en zijn moordlustige vrouw, haalt Reid op een komische wijze uit naar de vrouw. Ik had de plaat geschat op 1967 en het Moog-gebruik is in 1969 al iets meer algemeen geworden. Ik heb eens de voorkeur gegeven aan de b-kant maar 'Along Came A Woman' heeft het gewonnen!
71. Crying Won’t Help You Now-Clyde McPhatter (US, Mercury 72407 A, 1965, re: 197?)
Tenslotte de Week Spot van deze week hoewel ik meteen een volgende deel er achteraan gooi. Als ik wil, kan ik dan morgen een berichtje schrijven over Utrecht en de avonturen aldaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten