Blauwe Bak Veteranen deel 20

Begin maart viert Soul-xotica haar tiende verjaardag. Dat is niet heel erg bewust zo gegaan, maar achteraf gezien vult het mooi het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw. Ik weet sowieso niet waar ik aan begin als ik op 2 maart 2010 mijn eerste bericht publiceer. Ik verwacht dat het een project wordt zoals ik die zo vaak heb gehad. Twee maanden leuk en daarna vergeten. Met SoulteXt heb ik in 2008 wel even de smaak te pakken maar het is de telefoonmaatschappij die het geen 'fair use' vindt dat ik nummers van King Crimson download. Het moet in eerste instantie een plek zijn om singles uit mijn dj-bakken te delen met het publiek. Dat ik meteen de zaterdag erop singles koop, vind ik blijkbaar niet noodzakelijk voor deze praatpaal. Dat ik later in de maand naar een live-concert in Zwolle ga al evenmin. Met Fursaxa komt in april de deur op een kier en ook deel ik mijn live-ervaring van Thee Silver Mt. Zion in Groningen. Langzaam kom ik op stoom en open ik mijn hele leven om jullie dagelijks van wat leesvoer te voorzien. Als ik het allemaal van tevoren had geweten? Dan had ik nu kunnen refereren aan een paar gepubliceerde berichten uit 2010. In plaats daarvan ga ik vanavond dwars door 2010 op het gebied van de Blauwe Bak-aanwinsten. Het beslaat totaal iets meer dan een half jaar.

140. Cryin' In The Sreets-George Perkins & The Silver Stars (US, Silver Fox, 1970)
Ik zie net dat ik niets heb geschreven bij de nummer 139: Bunny Sigler's 'Girl Don't Make Me Wait'. Natuurlijk zou ik daar moeten refereren aan het bericht over de Week Spot in september van dit jaar maar dat ben ik blijkbaar vergeten? Als ik begin met Soul-xotica ben ik ook pas weer aan het werk gegaan. Dat wil zeggen: Ik moet beginnen met twee uren per dag. Dat zijn twee loodzware uren. Niet dat ik lui of moe ben geworden maar de sfeer is er om te snijden. Soms werk ik 's middags en andere keren weer 's ochtends. 's Ochtends tref ik sowieso een oude bekende. Ik kan maar niet op haar naam komen maar het is een Indonesische vrouw die ik heb leren kennen in de tijd dat ik bij de SP zat. Jawel, dat is vijftien jaar geleden en inmiddels bevind ik me politiek mijlenver verwijderd van socialisme en links. We raken op een ochtend in gesprek en dan vertelt ze me van haar hobby. Ze gaat graag op zaterdagmorgen langs de kringloopwinkels in de regio. Ze vertelt me over Ruinerwold waar ik nog niet ben geweest en Dieverbrug dat ik té ver weg vind voor een bezoekje. We spreken af dat ze me zaterdagmorgen zal halen. Eerst naar Ruinerwold (dat sinds een paar weken in een nieuw en groter pand zit, dat moet ik met eigen ogen zien) en dan naar Dieverbrug. Daar koop ik een paar interessante singles waaronder 'The Sweeter He Is' van The Soul Children (de Nederlandse Stax) en deze Silver Fox-single. Ik weet in 2010 en de jaren erna niet goed wat ik met de plaat aan moet. Het is een zogenaamde 'Vietnam disc', schuurt tegen de gospel aan en heeft het tempo van een dodenmars. Inmiddels weet ik beter: Het is een favoriet in de Carib-soul en ik heb 'Baby You Saved Me' van George Perkins in de koffers staan. 'Cryin' staat desondanks in de reserve-Blauwe Bak.

141. What's The Use Of Breaking Up-Jerry Butler (NL, Mercury, 1969)
Een paar weken later publiceer ik wel rond die tijd maar nog steeds geen melding van platen die ik bij een kringloop heb gekocht. Nee, ik wil liever de platen apart behandelen als ze de moeite waard zijn. Ik ga op een zaterdagmiddag naar de kringloop in Tuk en loop pardoes tegen een partijtje platen aan die voor Northern Soul kunnen doorgaan. Alleen heb ik die kennis in 2010 nog niet. We beginnen met deze 'double-sider' van Jerry Butler. Beide kanten zijn afzonderlijk hits geweest in Amerika. 'What's The Use Of Breaking Up' is de uiteindelijke favoriet terwijl 'Moody Woman' een grote Northern Soul-hit is geweest. Deze single zie je weinig met fotohoes! Het staat nog even in de reserve-Blauwe Bak maar na aanschaf van de nieuwe koffer mag deze terug!

142. You're Falling In Love-Liz Damon's Orient Express (US, White Whale, 1970)
De harde primitieve reggae wordt angstvallig verscholen voor de toeristen op Jamaica. Als deze in hun hotel zitten worden ze verrast door een keurige calypso-zanger met band. Op Barbados zijn het de spouge-bands die het publiek vermaken met eigenzinnige covers van bekende hits. Op Hawaï wacht Liz Damon's Orient Express in 1970 op de toeristen. Liz is zelf oorspronkelijk van Hawaï, haar muzikanten komen daarentegen uit Azië. Zie daar de keuze voor de naam Orient Express. '1900 Yesterday' is de eigenlike a-kant maar totaal niet interessant. 'You're Falling In Love' is al eens op de plaat gezet door Betty Everett. Mijn eerste exemplaar is totaal verrot en ik vervang deze in de zomer van 2017 als ik op vakantie ben in Sleen. De single staat weer in de reserve-Blauwe Bak.

143. Don't Change Your Love-Five Stairsteps & Cubie (US, Curtom, 1968)
Ook deze Five Stairsteps-single blijkt schaarser te zijn dan dat ik op het eerste gezicht vermoed. De productie is dermate 'rijk' dat je zou mogen verwachten dat het uit de vroege jaren zeventig moest stammen, maar het is dus toch echt van 1968 en nog vóór het 'ouder' klinkende 'Stay Close To Me'. Deze staat nog altijd in de koffers.

144. Train Called Freedom-South Shore Commission (Frankrijk, Vogue, 1976)
Ook met deze single ben ik lange tijd niet zo zeker. Dan begin ik met 'Upbeat, Rare & Northern Soul' op Facebook in 2012 en zie ik dat een Engels lid dit nummer post in de groep. Het is een plaatje dat aan de onderkant zit van de 'scene'. Net als bijvoorbeeld Wayne Miran & Rush Release en Moment Of Truth is dit andermaal een single met een 'part 1' en 'part 2'. Het tweede deel blijkt de volledige albumversie te zijn in een zwakke opnamekwaliteit. Ook qua nummer is het eerste deel veruit het meest interessant. Dit lekkere poepje Phillydisco staat sindsdien in de reserve-Blauwe Bak.

145. Trypt On Love-Wakefield Sun (US, MGM, 1968)
Ik mag deze plaat meteen maar leer pas rond 2011 méér over deze single. Het blijkt dat het origineel zeer lastig is te vinden en dat de markt is overspoeld met bootlegs uit de jaren zeventig. Ik ben in de veronderstelling dat ik eveneens een bootleg in de koffers heb staan. Het is pas een paar jaar geleden dat ik de bootleg te koop zie staan en ik opeens verschillen zie. Ik ga verder speuren en durf het bijna niet hardop te zeggen: Alles wijst erop dat ik een uiterst zeldzaam origineel heb! Recent denk ik er wel eens over na dat, als het waar mocht zijn, ik hem wellicht nog wel ga verkopen want ik heb een aantal 'duurdere' platen op mijn verlanglijst staan die ik liever heb dan Wakefield Sun. Vooralsnog staat het gewoon in de koffers.

146. Run Away Child Running Wild-The Temptations (Frankrijk, Tamla Motown, 1969)
Nog zo'n gemiste kans! Ik heb nog wel een paar woorden gespendeerd aan de dag, maar verder? Ik maak melding van Episode Six en de volgende dag Supersister. We hebben het over 1 mei 2010. De dag na Koninginnedag. Ik koop dan een hele grote partij singles bij 'De Gouden Kikker'. Op het laatst kosten de singles niet meer dan vijftig cent per stuk. Daar zit heel veel zeldzaam Nederbeat-werk tussen maar ook een aantal interessante jaren zestig-singles. The Temptations is daar eentje van. Het staat inmiddels bij de overige Temptations-singles in de reserve-Blauwe Bak.

147. They Killed The King-Mel Turner (België, Bobbejaan, 1968)
Bobbejaan Schoepen is vooral bekend van zijn carnavaleske liedjes met het goudgele gerstenat als het favoriete onderwerp. Zijn gemoedstoestand slaat helemaal om als hij in 1968 hoort over de brutale moord op een zwarte predikant. In zijn beste Engels schrijft hij een gedicht ter nagedachtenis aan Dr. Martin Luther King en laat het Mel Turner opnemen. Tekstueel hangt het van knulligheid aan elkaar vast maar het is een fraaie novelty. De plaat staat nog altijd in de reserve-Blauwe Bak.

148. It's Ecstasy When You Lay Down Next To Me Me-Barry White (US, 20th Century, 1977)
Opeens is het drie maanden later en ben ik met vakantie in België. Ik loop dan enorm te dubben. Eigenlijk wil ik weer gewoon op de fiets terug naar Steenwijk, maar weet niet hoe ik er financieel voor sta. Bovendien treedt Hope Sandoval volgende week op in Amsterdam en daar zou ik ook graag bij willen zijn. Op zaterdagmiddag 31 juli 2010 wordt opeens alles duidelijk en besluit ik om te blijven waar ik ben. Ik ben in Sint Niklaas en koop hier een paar singles. 'Maria Isabel' van Los Payos wordt de 'zomerhit', 'Working In A Coal Mine' van Lee Dorsey is een aardige vondst en alleen Barry White staat in de Blauwe Bak. Dat is nog maar sinds ik heb ontdekt dat het nummer ten grondslag ligt aan 'Rock DJ' van Robbie Williams.

149. Come And Get It-Eli "Paperboy" Reed & The True Loves (UK, Capitol, 2010)
Omdat ik tijdens de vakantie van de drankjes ben afgebleven (vakantie in België is de kat op het spek binden) en ik niet naar Hope Sandoval ben geweest, mag ik van mezelf plaatjes uitzoeken in Zwolle. Dat zijn vooral elpees en een paar goedkope singles. Daar zit ook deze van Eli Paperboy Reed bij. Ik ken het nummer van Radio 1 en ben niet laaiend enthousiast, maar toch... twee euro is geen geld. Ik ben blij dat ik het achteraf gezien heb gedaan. De single staat slechts sinds een paar maanden in de koffers. Het kwartje is eindelijk gevallen!

150. Blowin' Your Mind-John Schroeder (Europa, J.S., 1972, re: 2010?)
Het staat niet op 45cat. Op Discogs wordt het een onofficiële heruitgave genoemd. Ik meen me uit 2010-11 te herinneren dat de plaat middels een Zwitserse of Oostenrijkse verzamelaar op de markt is gebracht. John Schroeder is arrangeur en producent voor Pye in de jaren zestig en zeventig. Hij is de man die verantwoordelijk wordt gehouden voor het vroege bubblegum-geluid van Status Quo. Ook formeert hij met Johnny Pearson Sounds Orchestral. In 1972 componeert Quincy Jones de muziek voor de film 'The Heist' en 'Money Runner' krijgt middels Little Richard een gezongen versie. Schroeder neemt 'Money Runner' en het eigen, op 'Shaft' geschoeide, 'Blowin' Your Mind' op voor de BBC zodat het gebruikt kan worden in films en documentaires. Verder dan een promo komt het niet in 1972. Dit wordt omstreeks 2010 uitgebracht als deze single en hoewel Discogs erg tuk is op bootlegs mag de single gewoon worden aangeboden op Discogs. Het doet al vijftien euro tegenover de zes die ik in 2010 heb betaald. Het staat in de koffers.

151. Gotta Get Enough Time-Sharon Tandy (UK, Acid Jazz, 1969, re: 2009)
Eigenlijk een tweede EP van The Fleur De Lys, de legendarische Engelse band uit de late jaren zestig. Je zou kunnen spreken van een 'supergroep'. Het zijn de meest doorgewinterde studiomuzikanten uit Londen van dan de late jaren zestig. In 1967 gaat het een samenwerking aan met Sharon Finkelstein, alias Sharon Tandy. Deze zangeres uit Zuid Afrika zal op haar platen op Atlantic worden begeleid door The Fleur De Lys en ze zal een duo vormen met Tony Head: Tony & Tandy. 'Gotta Get Enough Time' is mijn favoriet voor de Blauwe Bak. Het is feitelijk Tandy's laatste single met de Fleurs en ook de laatste sessie van de groep. Dit is echter een outtake van de uiteindelijke single. Lekkere Mod-beat maar niet wereldschokkend. Het staat in de reserve-Blauwe Bak. Binnenkort meer over Tony & Tandy. Bij mijn bestelling van Mark zit een andere Acid Jazz-uitgave van het duo.

152. Under The Boardwalk-The Drifters (NL, Atlantic, 1964)
En zo is het de 22e september van 2010. Ik ben juist bij het UWV geweest en ben ermee ingestemd dat het weer tijd is om aan de slag te gaan. Ik vier dan de eerste verjaardag van de hersenschudding en dat verhaal heb ik onlangs nog opgeschreven in de eerste aflevering van 'Met genegenheid terugblikken'. 'Have You Seen Her' van The Chi-Lites staat blijkbaar tegenwoordig in de jaren zeventig-bak? Schande! The Drifters mag nog altijd wel in de reserve-Blauwe Bak. De puntgave Nederlandse persing is een trots bezit!

153. Cain't No Grave Hold My Body Down-Sister Rosetta Tharpe (NL, Mercury, 1956)
Tot slot een single uit de gospel-koffer. Ik ben al jaren bekend met het werk van Sister Rosetta en heb al eens een elpee van haar gekocht. 'Cain't No Grave' ken ik echter weer van Brenda Patterson en haar album 'Keep On Keepin' On'. Het is té traditioneel voor de soul, maar hee... het is Sister Rosetta! De eerste gospelzangeres die het aandurft om zichzelf te begeleiden op de duivelse elektrische gitaar!