Tijdens het post bezorgen worden wij geacht om bedrijfskleding te dragen. Daar trek ik me, letterlijk, niet zoveel van aan en zeker als het aankomt op de jas. Zomers hebben we een fleece-jasje, maar die hoef je niet aan te trekken op een regenachtige dag. Dat is bomberjack 1 uit de eigen garderobe. De herst/winterjas heeft een afritsbare voering en mét is die redelijk warm met een trui eronder. Omdat de jas me een maat te groot is en de lengte niet prettig is op de ligfiets, heb ik deze standaard op de zaak hangen. Ik heb hem vaker niet dan wel aan. Vaak is mijn zwarte bomberjack toch beter bestand tegen een regen- of winterse bui en ook qua warmte is deze aanzienlijk beter. Vandaag is echter zo'n dag dat ik de bedrijfswinterjas weer wil aantrekken, zoals ik dat vorige week ook heb gedaan. Het is halverwege de middag dat ik me rillerig voel. Bij nadere inspectie blijkt dat iemand mijn jas heeft 'geleend' en als eerste de binnenvoering eruit heeft gehaald. Dan blijft een jack over met de dikte van een regenpak. Morgen maar weer mijn bomberjack mee! Verder hoor je me niet klagen over deze dag want wat kan het aangenaam zijn als het zonnetje schijnt bij deze temperaturen. Dat geeft ook meteen een 'flashback' naar zaterdag 3 december 1994 en dat is de dag die we vandaag gaan bezoeken.
Ruim drie maanden eerder beleef ik mijn eerste Dicky Woodstock-festival. Gewoon een eindje uit rijden gaan kan altijd nog en ik hou vooral van tochten met een 'missie'. Deze is duidelijk op deze zaterdag in december 1994: Ik ga op 'bedevaart naar Woodstock'. Het is kouder dan vandaag in 2019 maar eveneens zonnig. Wat heb ik aan? Ongetwijfeld de strakste zwarte spijkerbroek die je in de stad kan vinden. Die heb ik jaren lang als mijn favoriete broek en direct na aankoop trek je het aan als een legging. Ik denk dat ik een ander zwart bomberjack onder de lange leren jas heb gehad. Ik heb later eens een gevoerde lange leren motorjas 'Een ander zwart bomberjack'? Nee, deze is ook al ter sprake gekomen: Het is het jack dat ik koop van mijn eerste loon. Het is ernstig verkleurd in de zon en daardoor alleen nog praktisch als 'onderjas' voor op de Solex. Halverwege de morgen rij ik op de Solex het avontuur tegemoet. Zonder kaartjes terwijl ik niet echt bekend ben in die omgeving. Eerst over Spannenburg en Follega naar de rand van Lemmer. Door naar Schoterzijl en zo rij ik naar Langelille. Daar passeer ik de 'handel' waar ik in augustus ook al ben geweest en sla ditmaal goed in met de singles. Uiteindelijk kom ik bij 'De Driesprong'. Daar ben ik al eerder geweest met een toertocht met de Solexclub en weet dat het goed toeven is bij 'tante Annie'. Koffie, een paar Jägermeisters ernaast en een stevige omelet met brood. Ik ga op tijd weer weg maar zal hier nog heel wat avonturen beleven! Bij Munnekeburen lijkt het even voorbij met de pret. De motor loopt uit en wil maar niet opnieuw starten. Ik blaas de zuiger zo vaak uit dat mijn lippen naar benzine ruiken. Dan de bougie maar eens bekijken. Schoon poetsen, niks. Schoon poetsen, niks. Schoon poetsen, niks. Zuiger uitblazen en bougie poetsen niks, bougie poetsen en... dan start de motor weer. De Solex heeft ook even plat gelegen en ik weet niet wat dit heeft veroorzaakt, maar 'zuiger uitblazen, bougie poetsen en Solex plat leggen' is mijn reparatiekist van het voertuig. Ik heb altijd gemeend dat een Solex een 'ziel' heeft.
Vanaf Woodstock ben ik rondom een meer gereden en kom ik uit tussen Oldemarkt en Paasloo. Ik 'ontdek' deze middag een weg door het land vanaf Driewegsluis. Het is een onofficieel paadje zoals het lijkt, maar blijkbaar heb ik het populair gemaakt. Er ligt tegenwoordig een mooi schelpenpad. Ik zal het nog vaak langs rijden want hiermee kun je tien kilometer afsnijden. Het paadje is een kilometer lang en brengt je aan de rand van Oldemarkt. Dan via Paasloo en Basse naar Steenwijkerwold met als eindbestemming Tuk. Onderweg even bij de weilanden op de Baars gekeken. De afdruk van de tent en het terrein is nog zichtbaar. Als in Tuk duidelijk is dat ik 'Solex' ben van het laatste Woodstock-festival komt meteen de vraag: ,,Waar is de Solex?". Buiten natuurlijk. Buiten??? Deze volksheld hoort in het café! Er wordt geschoven met tafels en de Lex mag tussen de stamtafel en de kapstok in. Bij het afscheid mag ik een rondje door de zaak rijden. Ook krijgt Lex een borreltje van het huis. De tank is bijna leeg en het is nog een kilometer tot het benzinestation. Het 'jonkie' brengt me precies bij de pomp. Toch is het niet goed voor de motor. Even voor Heerenveen staakt het de activiteit. Hoe de rest van de dag is vergaan? Heb ik die nacht bij Kees in Heerenveen geslapen? Hier stokt mijn herinnering.
De Karre is een beetje veranderd ten opzichte van de laatste keer. De vinyl-jukeboxen hebben plaats gemaakt voor een cd-jukebox. Hier hoor ik op een zeker moment een nummer waarvan iedereen 'fan' blijkt te zijn. ,,Mwah", zegt iemand aan de bar. ,,Ik vind het een beetje veel lijken op Stiltskin". Een intro met een 'twangy' gitaar en dan een stukje grunge. Een opvallende damesstem en een refrein dat meteen aankondigt dat dit een liedje is dat we nooit weer gaan vergeten. Jawel beste mensen, het is een kwart eeuw geleden dat 'Zombie' van The Cranberries aan zijn opmars begon. Sinterklaas brengt me geld in 1994 en daarvan koop ik de cd-single van 'Zombie'. Dat is de eerste keer dat ik het volle pond betaal voor een cd-single en de start van een redelijke collectie hits in de jaren 1995, 1996 en 1997. Over The Cranberries heb ik reeds geschreven rond het overlijden van Delores. Mogelijk dat ik nog eens een artiest of een cd-single ga belichten de komende jaren. 'Een leven met Sheryl Crow', klinkt me als muziek in de oren, om maar een voorbeeld te noemen. 'All I Wanna Do' staat vijfentwintig jaar geleden ook in de Top 40, maar die single koop ik pas later.
2047 Can't Get Enough-Bad Company (NL, Island, 1974)
2048 Het Spel Kaarten-Cowboy Gerard (NL, Delta, 1965)
2049 You've Lost That Lovin' Feelin'-Trea Dobbs (NL, Decca, 1965)
De platen zijn dus afkomstig uit een 'rommelschuur' in het exotische Langelille. Dat dorp, uitgesproken als 'lon-sje-liel', is ook de favoriete vakantiebestemming van menig Fries. Het ligt vijfhonderd kilometer ten noorden van Parijs en staat daardoor in de top drie met Costa Del Terras en Balkonië . Kun je op vakantie in Langelille? Jazeker, het heeft een camping en een jachthaven dus wat let je... Je moet wel van water, weilanden en agrarische bedrijven houden. Dit 'handeltje' is gewoon een schuur met curiosa, maar met bijzonder fraaie singles. Bad Company en Trea Dobbs zijn nog precies zoals ik ze heb gevonden. Ik schat in dat ik Cowboy Gerard in 2010 een 'upgrade' heb gegeven. Die heb ik oorspronkelijk in een Delta-hoesje.
2050 Somekind Of Wonderful-Grand Funk (NL, Capitol, 1974, re: 1979)
2051 Magic Woman Touch-The Hollies (NL, Polydor, 1972)
2052 Adolescent Sex-Japan (NL, Hansa, 1978)
De fotohoes van Grand Funk wijst uit dat het de heruitgave is van 1979. Bij Bad Company verbaas ik me al over het feit dat dit echt de 1974-uitgave is want ook hierbij heb ik lang gedacht dat het een heruitgave zou zijn geweest. De titel is natuurlijk 'foutief' en rechtstreeks overgenomen van het hoesje. The Hollies heeft in 2015 een 'upgrade' gekregen bij mijn allereerste bezoek aan 'De Tafel' in Meppel. Oorspronkelijk heeft het niet veel van een hoes.
2053 Help Yourself-Tom Jones (NL, Decca, 1968)
2054 Bungalow Love-Rik Kenton (Duitsland, Island, 1974)
Ik heb 'Virginia Plain' van Roxy Music al twee jaar in de collectie als ik deze van Rik Kenton tegen kom. Ik herken meteen de foto van het hoesje van 'Virginia Plain' en, inderdaad, Kenton is de eerste basgitarist van de band tot aan het einde van haar Amerikaanse tournee in 1973. Tijdens deze tour wordt Kenton gevraagd om Jo Jo Gunne te versterken maar hij geeft de voorkeur aan een solo-carrière. EG, de organisatie achter King Crimson en Roxy Music, presenteert hem met groot bombarie maar het zet weinig zoden aan de dijk. Ik weet via voormalig Wolfman-collega Billy Brown dat Kenton nog altijd actief is in de clubscene van Londen. Kenton heeft ook op werk van hem gespeeld. Het is even wennen om Tom Jones bij de a-kant te noemen. De single staat sinds 2012 in de Blauwe Bak voor 'Day By Day' op de b-kant. Volgende week het tweede deel van drie delen 'Het zilveren goud' in deze maand. Ik maak dan de singles uit Langelille af en ga nog een keer terug naar Steenwijk voor meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten