Vorige week was ik al vroeg op stap na een redelijk zware week en dat moest ik maandag bezuren. Vandaag heb ik de wekker gezet op drie uur en daarmee royaal uitgeslapen. Ik heb nog wel even idee om naar buiten te gaan maar het is al snel vijf uur en dan begint het te schemeren. In Uffelte en omgeving betekent het dat het dan om half zes pikdonker is. Als ik tijdens een ontspannen wandeling niet mijn lichtgevende hesje hoef aan te hebben? Ik doe vanmiddag nog wel wat werk ten behoeve van de Blauwe Bak Top 100: Ik moet de Top 40 nog van labelnummers voorzien en dergelijke. Het schrijven van het verhaal wordt uitgesteld en dat betekent dat ik het vannacht nog 'live' ga doen. Hierbij de nummers 50 tot en met 41. Volgende weekend de nummers 40 tot en met 21 en de top twintig krijgen jullie op de beide kerstdagen. Tot slot draai ik alle 100 platen op zaterdag- en zondagavond op Wolfman Radio.
50. Recipe For Peace-Bobby Patterson (US, Paula 458 B, 1972, re: 1992)
De top vijftig zit als geramd! Dat zijn de laatste woorden in het vorige bericht en, inderdaad, ik kan met tevredenheid naar de top 100 en de top 50 kijken. Gisteravond heb ik nog enkele uit de 'bubbling under' gedraaid en erover verbaasd waarom deze niet in de Top 100 staan, maar dat blijf je houden. Waarom wel 'Recipe For Peace' van Bobby Patterson en niet 'Tell It Like It Is' van Aaron Neville? Iets met een momentopname. Deze voormalige Week Spot neemt me terug naar een gelukzalig stukje 2019 voor mij: De avond vóór de vakantie en de wandeling vanuit Havelte. Dat is oorspronkelijk niet zo gepland maar ik herinner me opeens dat ik nog geld moet pinnen. Het is pinnen en de bus missen of... tja... er is geen andere optie. De wandeling terug is echter prachtig. Het weer is aangenaam, de omgeving is mooier dan ooit en de plaatjes klinken me als muziek in de oren. Waaronder ook deze van Bobby Patterson.
49. Just One Step-Latimore (US, Glades GLAX-1756 B, 1979)
Ik doe sinds 2016 'boodschappen' bij Mark en ik dank mijn voorliefde voor Latimore aan hem. Dat begint met 'There's No End' en vervolgens 'Long Distance Love', hoewel ik daarvan in het begin de meer funky a-kant prefereer. Toch begrijp ik tegenwoordig dat Benny Latimore het meest schittert in de langzamere stukken. Sensueel als bijvoorbeeld Barry White maar dan minder bekend bij de massa. 'Just One Step' is niet de enige Latimore-plaat in de Top 100. De andere staat in de buurt van de top tien.
48. Real Love-Al Hudson & The Soul Partners (Jamaica, ABC AB-1-2249 A, 1977)
Aan de ene kant is de platenbeurs aan de late kant voor de Blauwe Bak Top 100 maar toch zijn er een paar platen die ik meteen binnen de Top 100 kan denken. Al Hudson is daar eentje van. Ik heb 'You Can Do It' al jaren in de 'algemene' bakken staan maar verdiep me verder nooit echt in zijn oudere werk. Dat begint nu stukje bij beetje te gebeuren want de man heeft fraaie platen opgenomen met zijn Soul Partners. Wordt vervolgd in 2020?
47. I Come A Long Ways-Jerry Washington (US, Excello EX 2333 B, 1973)
Als soul-dj komt Mark uit de periode van Keb Darge in de vroege jaren negentig. De tijd waarin een nieuwe generatie Northern Soul-dj's zich los weken van de gevestigde platen en 'nieuwe' obscure platen gaan zoeken en ze gezamenlijk 'groot' maken. Toch zijn de dj-uitspattingen zeldzaam geworden en draait hij in ieder geval nog eens per jaar op een feest in Londen. Het is op een donderdagavond en dus niet geschikt voor een bezoekje van mijn kant. Zo nu en dan biedt hij een plaat aan die voorbij is gekomen op een clubavond en dat is eveneens het geval bij Jerry Washington. Het bewijs dat 'deep soul' niet traag of stroperig hoeft te zijn, Jerry 'rapt' de coupletten over een midtempo groove en de zang in de refreintjes komt tot uit zijn tenen. Een beetje een schande dat ik de plaat in eerste instantie was 'vergeten' in de Top 100. Deze moest en zou erin!
46. Live It Up-Dusty Springfield (UK, Philips BE 12572 A1, 1965)
Ik ben en blijf een singles-man. Met EP's heb ik nooit zoveel opgehad. Zeker als je het tweede nummer van een EP wilt hebben, is het altijd lastig 'prikken'. Toch word ik een beetje week als ik zie dat Mark de EP 'Dusty In New York' in de aanbieding heeft, compleet met fotohoesje. Ik luister op Youtube naar de vier nummers en moet concluderen dat er geen slecht nummer tussen staat. Vooral het levendige 'Live It Up' valt erg in de smaak en ik kijk vervolgens of dat ergens als single is uitgebracht. Het antwoord is... nee! Dit is dus de enige kans om 'Live It Up' in de koffers te krijgen. Het is dan een kleine teleurstelling dat na het krachtige intro het geluid 'inkakt'. Ik wijt het aan de smalle groef van de EP. Desondanks mag dit plaatje hoog in de Top 100 want ik heb me er reeds mee verzoend.
45. You Cnanged My Life Again-Mel Carter (US, Cream CRE 8041 A, 1980)
Nog zo'n plaatje dat ik sinds de platenbeurs in Steenwijk slechts eenmaal heb gedraaid en waarvan ik meteen weet dat die hoog in de Top 100 thuis hoort. Een potentiële Week Spot want ik wil nog eens dieper in de geschiedenis duiken van Mel Carter waarvan ik ook een plaatje uit 1963 in de collectie heb.
44. I Can’t Make It Without You-Tyrone Davis (Frankrijk, Brunswick 640 046 A, 1974)
Met Tyrone kun je ook bijna niet misgrijpen en 'I Can't Make It Without You' met Franse hoes voor twee euro is een koopje van de bovenste plank. Het is bovendien ook nog eens een ijzersterk nummer van Davis. Als ik deze plaat twee maanden eerder had gehad, zou deze mogelijk in de top twintig hebben gestaan.
43. Baby Goodnight-Genty (US, Venture V-133 B, 1979)
Ik heb gisteravond de 'traagste' platen uit de 'bubbling under' gedraaid en er zijn feitelijk maar twee die nog trager zijn dan deze van Genty. Echt een puur schuifelplaatje dit. Het is het geluid dat ik steeds beter weet te waarderen en dat krijgt ongetwijfeld een vervolg in 2020.
42. You Give Me No Reason-Pat Hodges (US, Travellin Light TLR05 A, 1990)
De tweede 12"-single in deze Top 100. Zoals gezegd is Mark het meest actief als dj in de vroege jaren negentig. Hij draait dan voornamelijk in een club tijdens soul-avonden waar ook 'nieuwe' muziek wordt gepromoot. Dat zijn dan import-12"-singles op onafhankelijke labels zoals deze van Pat Hodges op Travellin Light. Buiten deze club is het nog vrijwel onbekend, maar in de directe omgeving is het een klassieker geworden die synoniem staat aan de 'latere gouden jaren' van de soul muziek. Ik lust hier wel pap van!
41. Ain’t No Need Of Crying-The Rance Allen Group (US, Truth TRA-3210 A, 1974)
Buiten Michelle David om heeft de gospel het niet gehaald in de Top 100. Als laatste vinden we echter een zanger die ik gauw associeer met de gospel. Rance Allen heeft daarentegen ook een paar 'seculiere' platen gemaakt en 'Crying' is daar eentje van. Het bevat echter alles van zijn gospel-platen. Alle registers gaan weer open qua zangkunst en hoogteverschillen, maar het geheel wordt uiterst 'groovy' opgediend en met een zekere klasse. Morgen ga ik terug naar 2010 in de 'Blauwe Bak Veteranen'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten