Het bericht heb ik gisteravond al geschreven en dus ben ik snel klaar. Dat is tevens een geluk want ik ben een grote behoefte aan slaap. Ik probeer morgenmiddag 'live' het zesde deel te publiceren.
60. He Don’t Really Love You-The Delfonics (UK, Mojo 2092-007 A, 1966, re: 1971)
Persoonlijk trek ik me niet zoveel aan van wat andere dj’s en verzamelaars ervan denken, maar ik heb een zwak voor Engelse Mojo- en Contempo-persingen uit de jaren zeventig. De ‘grote’ dj’s gaan alleen maar voor het origineel maar wie een iets minder brede portemonnee heeft, kan uitstekend uit de voeten met deze Mojo-persingen. Neem nou dit debuut van The Del Fonics uit 1966. Ja, dat is de spelling op de originele uitgave maar Mojo noemt de groep inmidels The Delfonics. Ik weet niet eens hoe kostbaar het origineel is maar feit is dat je deze Mojo-persing voor minder dan een tientje kan bemachtigen. ‘He Don’t Really Love Me’ heeft dan dezelfde ijzersterke harmoniezang als de latere hits van de groep maar het is een geluid dat je zelden hoort in de clubs of op de radio.
59. The Love I See Now-Johnny Davis (US, Bandit BR 102 A, 1971)
Mijn salaris wordt één dezer dagen gestort en ik heb Mark beloofd deze maand af te rekenen. De single van vorige week is vanmorgen gearriveerd en als alles goed gaat, heb ik in de komende twee weken nog ergens afleveringen van de ‘Singles round-up’ in het verschiet. In de vracht van Mark zit ook een single van The Majestic Arrows op het Bandit-label. Ik koop ‘The Magic Of Your Love’ in 2015 en ontdek kort daarop het bizarre verhaal over Arrow Brown en zijn Bandit-label. Natuurlijk zijn de producties erg knap maar ik betwijfel of het enthousiasme zo groot zou zijn geweest zonder de kennis van dit verhaal. Johnny Davis is immers niet goedkoop geweest. Je koopt voor die prijs wel een stukje perfecte ‘sweet soul’ met de lekkerste violen die ik in jaren heb gehoord.
58. One Less Morning-Melba Moore (Frankrijk, Buddah 640.089 B, 1978)
Het is omstreeks 2013 als ik helemaal word gegrepen door ‘The Magic Touch’, een opname van Melba uit 1967 die om mysterieuze redenen negentien jaar op de plank heeft gelegen. Het plaatje wordt in 1986 ontdekt en krijgt dan pas een eerste release. Ik draai de Kent-uitgave van het nummer zó vaak in ‘Do The 45’ dat het even logisch lijkt om de show maar ‘The Magic Touch’ te gaan noemen. ‘Fool’ zou in 2019 een keuze zijn geweest maar dat vind ik minder uitnodigend dan ‘The Magic Touch’. Anno 2019 komt ‘The Magic Touch’ nog sporadisch voorbij en ligt mijn focus meer op de jaren zeventig. De periode waarin Melba een grote hit heeft met ‘This Is It’. ‘One Less Morning’ is in 1978 de b-kant van één van de talrijke opvolgers van ‘This Is It’ en ik geloof dat Mark de plaat ook aanprijst met ‘Morning’ als favoriete kant. De plaat neemt me terug naar het eerste deel van het Seizoensretour in juni, het is één van de platen die ik draai voordat ik richting Leiden en Katwijk ga.
57. I’m Gonna Hold On-Candi Staton (US, Fame FM-XW329-W B, 1973)
Een lekker stuk chocolade gaat er bijna iedere dag in en verder ben ik niet bepaald een snoeperd. Geen dropjes of andere zoetwaren voor mij. Buiten Candi Staton om want dat is een ‘snoepje’ waar ik nooit genoeg van kan krijgen. Met name haar Fame-werk uit de vroege jaren zeventig smaakt altijd naar meer en dit jaar mag ik dit pareltje met jullie delen. Ik verwacht wel meer van Candi in de komende jaren, net zoals bij Betty Wright valt er nog zoveel te ontdekken op het gebied van Candi Staton.
56. Love In The Sunshine-Grace Kennedy (Frankrijk, DJM 101530 B, 1980)
De Week Spot van deze week en dus laat ik jullie naar beneden scrollen om dat bericht te lezen, als jullie dat nog niet hebben gedaan.
55. Where Were You-Freddie Scott (US, Shout S-207 B, 1966)
Het staat bijna haaks op het eerste voornemen om Northern Soul te gaan verzamelen maar in 2019 is de sluis open gegaan voor de deep soul en ballades. Met name platen die ‘passen’ in een speellijst van Carib-soul zijn gewild in dit jaar en Freddie Scott is daarvan een goed voorbeeld. Hoewel ik in eerste instantie toch even ga voor de a-kant heeft ‘Where Were You’ alles voor de Carib en Deep Soul dat een dj kan wensen en is dit het favoriete kantje geworden.
54. Tell Me-Mike Grosvenor & The Dynamics (Barbados, Wirl B-571 B, 1977)
De plaat die vanmorgen is gearriveerd is een gospel-plaat. Dat is opvallend omdat 2019 beduidend minde r gospel-georiënteerd is geweest dan in de voorgaande jaren. Alleen Michelle David heeft de Top 100 gehaald en moeten The Soul Stirrers en Tony Comer & Crosswinds het doen met de ‘bubbling under’. Het idee bestaat om een box te beginnen met persingen van Barbados. De aanschaf van drie Wirl-singles dit jaar is dus nog maar het begin? Als ze allemaal zo goed smaken als The Dynamics dan zie ik het met vertrouwen tegemoet. We komen de groep nog veel hoger tegen met die andere plaat.
53. Knocks Me Off My Feet-Stevie Wonder (Frankrijk, Motown 101410 B, 1976, re: 1980)
Ik mag de badge dragen dat ik de ‘Wondershot’ heb ‘uitgevonden’. Het is een paar jaar geleden dat ik geregeld de Northern Soul- en Motown-show van een collega waarneem. Hij geeft iedere show een karaoke-artieste de ruimte voor een ‘double shot’ en ik moet niets hebben van deze zangeres. In plaats daarvan draai ik twee Stevie Wonder-nummers. Inmiddels heet het ‘The Stevie Wonder Stuff’ omdat Lee ook een grote fan is van The Wonder Stuff. Het is echter de maandag na ‘The Big One’ dat ik zijn show waarneem en dat ik ‘I Ain’t Gonna Stand For It’ draai en na afloop zie dat ‘Knocks Me Off My Feet’ op de keerzijde staat. Nooit opgevallen! ‘Knocks Me Off My Feet’ speelt desondanks het hele jaar al in mijn hoofd alleen blijkt de Amerikaanse persing helemaal verrot te zijn. De platenbeurs in Steenwijk brengt me deze Franse persing en dat stelt me in de gelegenheid de plaat op te nemen in de Top 100 over dit jaar. Waarvan akte.
52. I Swear By The Stars Above-Ben E. King (Jamaica, Atlantic 45-6431 A, 1966)
Met Ben E. King kun je niet mis grijpen. Dat is iets dat me de afgelopen jaren wel duidelijk is geworden. Als we het nu hebben over ‘I Can’t Break The News To Myself’ of ‘What Is Soul’ of ‘Do It In The Name Of Love’ of zijn samenwerking met Average White Band? Zelfs het klassieke London-werk uit de vroege jaren zestig smaakt naar meer. Albert bezorgt me de originele persing van ‘Stand By Me’ en ‘On The Horizons’ gaat wel mee voor de Top 100 maar sneuvelt uiteindelijk. ‘Swear’ moet nog even ‘groeien’ bij mij, maar nogmaals: Met Ben E. King kun je niet mis grijpen en kan me niet voorstellen dat ik ooit spijt krijg dat ik deze op 52 heb gezet.
51. Girl You Turned Your Back On My Love-Lee Charles (US, Bamboo BMB-117-B B, 1971)
Het gebuert iedere keer weer: Ik stel een Top 100 samen en ontdek dan dat ik een plaat ben ‘vergeten’. Dat blijkt het geval met Lee Charles te zijn. Ik heb de plaat niet bepaald grijs gedraaid en wellicht is dat bewust: De plaat is geperst op uiterst gevoelig styreen. De inclusie in de ‘Vakantiemix’ dat mijn mond keer op keer weer open valt als ik dit nummer hoor. ,,Zoveel schoonheid heb ik nooit verdiend”, om met Clouseau te spreken. Deze moet uiteraard wel in de Top 100 en 51 is dan het nummer dat het eenvoudigste valt in te ruilen. De top 50 zit immers als geramd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten