Ik ben in de commotie van de afgelopen dagen vergeten te melden dat ik gisteren de eerste single voor de Blauwe Bak Top 100 van 2020 heb besteld. 'Ome' Greg Belson heeft een demo-opname beschikbaar gesteld voor een gelimiteerde release en dat is een 'killer'. Later deze maand meer hierover en waarschijnlijk ook de eerste Week Spot van het nieuwe decennium. Dan nu het laatste deel van de Top 100 voor dit weekend. Ik kan dan morgen, als ik wil, nog een berichtje schrijven over Utrecht en moest dan maar eens vooruit gaan schrijven voor wat betreft de nummers 41 tot en met 60. Dat gaat vanavond niet meer gebeuren. Straks ga ik 'The Vinyl Countdown' van morgen voorbereiden en wellicht nog een broodnodige scheerbeurt. Dan weer terug naar bed want ik moet alweer vroeg op om elf uur in Utrecht te zijn.
70. Memories Don’t Leave Like People Do-Johnny Bristol (NL, MGM 2006 477 B, 1974)
De plaat valt aanvankelijk hauwelijks op. Ik weet alleen in januari dat de a-kant niet echt aan me is besteed. Dan ga ik de 'Vakantiemixen' opnemen en leer ik stukje bij beetje dit van Johnny Bristol waarderen. Als de plaat begint, weet ik even niet meer wat het is. Pas bij het refrein weet ik het weer te herinneren en tegen die tijd heb ik het al in mijn hart gesloten. Nadat het bijna een jaar in de reserve-Blauwe Bak heeft gestaan, mag het nu definitief in de koffers!
69. From The Heart-Gloria Bare (US, JWP 45-2285 A, 1985)
In de top twintig vinden we plaatjes die echt niet meer stuk kunnen voor mij, nu zijn we aanbeland bij de platen die mogelijk nog verder gaan 'groeien' voor mij. Iedere keer als ik Gloria Bare draai, val ik van de ene verbazing in de andere. Ondanks de naam van oudgediende H.B. Barnum op het label is dit een typische 'gladde' dansplaat uit de midden jaren tachtig maar met een onderliggende klasse welke per draaibeurt meer naar de voorgrond komt. Bovendien is dit het duur betaalde collector's item van de toekomst. Jaren tachtig-platen op dergelijke kleine labels worden schaarser en zullen op zekere dag 'in demand' raken. Ik doe graag mee om een goudmijntje aan te leggen!
68. Set My Heart At Ease-Rita Forrester & The Four Friends (Barbados, Wirl B 534 A, 1976)
In de Top 100 van 2013 en 2014 schuif ik voorzichtig met Wendy Alleyne en Carolyn Leacock in de Top 100. ,,Wat als ik zoiets zou los laten op de top tien?", schrijf ik zes jaar geleden bij Wendy Alleyne. Inmiddels kan ik verklappen dat Wendy wel in de top tien is geëindigd en dat Rita nog tijd nodig heeft om te 'groeien'. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik hem net iets aan de poppy kant vind.
67. Don’t Let It Go To Your Head-Jean Carn (US, Philadelphia ZS8 3654 A, 1978)
Ik ben een beetje huiverig van Philadelphia-styreen maar deze van Jean Carn heb ik de afgelopen acht maanden goed weten te houden. Helaas is de single niet anders te krijgen. Ik zie nu overigens dat Jean het als Jean Carne in de midden jaren tachtig nog in Nederland heeft geprobeerd met singles op CNR. 'Don't Let It Go To Your Head' heeft het allemaal: Een iets meer uptempo brug, leuke maar voorspelbare studio-gimmicks, een beetje jazzy op het eind, maar bovenal een prachtige rijke jaren zeventig-productie. Twee jaar geleden zou dit nog 'lastig' zijn geworden in de Top 100 maar tegenwoordig mag ik hier helemaal voor uit komen.
66. Grandfather Clock-Bo Kirkland (US, Claridge 409-AS A, 1975)
Hetzelfde geval als bij Otis Leavill uit de vorige aflevering. Ik koop 'You're Gonna Get Next To Me' in een 'soul pack' en pik tegelijk deze solo-single van Kirkland mee. De singles worden gelijkertijd geleverd. Kirkland bewijst dat hij het ook zonder Ruth Davis kan. In 'Grandfather's Clock' (hoewel de labels 'Grandfather Clock' laten zien) horen we een miniatuur-uitvoering van de Big Ben en beschrijft Kirkland op een prachtige manier hoe hij voor altijd in het leven van het meisje zal blijven. Als grootvaders' klok zal hij altijd in de hoek blijven staan om over haar te waken.
65. The Only Thing That Saved Me-Darryl Carter (US, TTC 101-A A, 1972)
De laatste aanwinst is gospel en tegelijk beveelt hij een andere plaat aan welke een typische gospel-sfeer heeft zonder daadwerkelijk gospel te zijn. Het is een akoestische blues-EP van een 'nieuwe' artiest welke klinkt als de 'question and answer'-gospel uit de jaren vijftig. Niets mis met wat blues in de Blauwe Bak, kijk bijvoorbeeld maar naar Darryl Carter. Nadat de progressieve blues uit de jaren zestig is verworden tot de hardrock van Free en Led Zeppelin, trachten in Amerika een aantal blues-artiesten een nieuwe draai te geven aan de blues. Opvallend is dat veel pogingen goed vallen in de Engelse soul-scene. Dan kunnen we denken aan 'I'm Com'un Home In The Morn'un' van Lou Pride of 'It's Better To Have And Don't Need' van Don Covay. Darryl Carter is een stuk minder in trek en toch is dit ook progressieve blues uit de jaren zeventig. Voor een redelijke prijs wil ik dit plaatje graag laten groeien en dat is gelukt!
64. Gonna’ Be Alright-Michelle David & The Gospel Sessions (NL, no cat. no. A1, 2018)
Ik koop vijf 12"-singles in dit jaar en het originele plan is om één van dat formaat per twintig nummers te doen. 'Girl Watcher' van Billy Wells heeft even in de Top 100 gestaan maar bij een laatste schifting is die gesneuveld en zo is Michelle David de eerste die we op dit formaat tegenkomen. Als iemand precies weet hoe het zit, mag deze het me laten weten. Een Youtube-video promoot 'Gonna Be Alright' in 2016 als een nieuwe single. In 2017 wordt de 12" verkocht tijdens optredens. Dezelfde EP is anno 2019 nog volop verkrijgbaar en inmiddels heeft de Engelse dj Craig Charles het ontdekt. Het wordt, volgens mij, ook als nieuwe single gepromoot in 'Langs De Lijn' waar ik het in juni voor het eerst hoor. Natuurlijk zou dit nummer hoger hebben moeten eindigen, maar een top vijf van de 12"-singles is snel gemaakt en daarmee moet Michelle het doen met een vierde plek. Dat vertaalt zich tot nummer 64 in deze Top 100.
63. Angel-David Sea (US, T-Jaye 782 A, 1982)
Weer zo'n verhaal als Gloria Bare. Het is niet dat ze vanaf morgen opeens onbetaalbaar zijn, maar het zijn zeker nummers die hun dag nog gaan meemaken. 'Angel' is daarentegen een zeer prettig klinkende two-stepper die zijn weerga niet kent. Nu nog spotgoedkoop te bemachtigen en ik ben blij dat ik overstag ben gegaan. David Sea is echt gegroeid bij mij.
62. Hey Foxy Lady-A.M.J. (US, Doré 909 promo, 1975)
Doré roept in eerste instantie de associatie bij me op van Rita & The Tiaras, hoewel Doré van oudsher een doowop-label is. Hetzelfde als Festival met The Flirtations. 'Hey Foxy Lady' wordt door Mark beschreven als 'jaren zestig' en ik geloof dat meteen. Dan blijkt tot mijn grote verrassing dat Doré is door gegaan tot in de jaren zeventig en dat 'Foxy' van mijn geboortejaar is. De promo wordt, om onduidelijke redenen uitgebracht als A.M.J. De 'issue' zal als The Natural Resources worden uitgebracht en tot op heden kan ik niet ontdekken waar de afkorting 'A.M.J.' voor staat. We blijven zoeken en tot die tijd kan deze plaat verder groeien.
61. Turn Away From Me-Patti Drew (US, Capitol 5861 B, 1967)
Er is ooit een tijd geweest dat ik me kan permitteren om van één single zowel a- als b-kant te gebruiken in de 'Blauwe Bak Top 40' en eveneens in de Top 100. Ik heb een paar jaar geleden nog eens geluisterd naar een Blauwe Bak Top 40 uit 2015 en daarbij verklaar ik de liefde aan 'Keep On Movin', de meer crossover-kant van 'There'll Never Be Another'. Ook bij deze nieuwe aanwinst is de keuze lastig. De a-kant wordt nauwelijks genoemd omdat het een hit is geweest: 'Tell Him'. Niets mis met deze kant en het is uiteindelijk toch de keerzijde die de strijd zal winnen. Nu is 'Turn Away' eens de meer opgewekte kant van de twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten