Sinds het bestaan van dit blog is kraken een illegale activiteit geworden. Okay, het was vóór 2010 niet geheel legaal maar er was nog altijd een maas in de wet die het toe liet. Zeker sinds de ontruiming van de ADM in januari verschijnen er weer allerhande oude ontruimingsvideo's op het internet en doen degene die het plaatsen het voorkomen alsof het gisteren is gebeurd. De commentaren zijn verontrustend. Dit omdat veel van de oude krakers die ik heb gekend autonoom zijn en dus niet 'leven van de maatschappij' zoals wordt beweerd. ,,Maar hoe kun je dan overleven?". Tja, dat is een geval van teveel luxe en te weinig wil om te overleven. Een autonome kraker overleeft het meestal zonder dat ook maar iemand wordt benadeeld. In de reacties wordt vaak ten onrechte gedacht dat een kraker een huis of gebouw 'steelt' van iemand. In geval van de ADM werd druk gespeculeerd met het pand en terrein zonder dat het werd gebruikt. Terwijl dit verder ging zonder dat er een haan naar kraaide, moest zo nodig de Afrikahaven worden aangelegd. Dat was één van mijn voornaamste motivaties om me in te zetten voor de ADM in 1997 en dat is iets waar ik anno 2019 nog steeds achter sta. Vandaag gaan we toch niet helemaal terug naar 1997 maar naar een recentere datum: De late lente en vroege zomer van 2004.
Het is de verhoging van de ziekenfondspremie dat me uiteindelijk aan het werk heeft geholpen, maar verder red ik me prima in 2004. Ik betaal slechts 160 euro aan huur voor mijn hut in Steenwijk en, nee, ik kom niet in aanmerking voor huursubsidie. Het is gewoon de kale hhur van een duplexwoning welke sinds een paar jaar op de nominatie staat om gesloopt te worden. Met minimale uitgaven qua huur en enkel een dure platenhobby en een flinke sloot bier op zijn tijd kan ik het me iedere maand permitteren om naar Zwolle te gaan voor een hoeveelheid nieuwe garagerock-albums. Het is de donderdag voorafgaand aan een legendarisch weekend. Ik fiets die avond naar Emmeloord voor een concert en moet uiteraard ook weer terug. Ik heb goed muzikaal gezelschap in de vorm van de nieuwe minidisc-speler die ik dan pas heb gekocht. Ik ga op deze donderdagavond naar Zwolle en kom langs een kraakpand in de buurt van het station. Ik moet altijd lachen om de creativiteit met de 'nee/nee'-stickers. Er is een langgerekt 'neeeeeeeen' van gemaakt. Dan valt mijn oog op een pamflet aan een lantaarnpaal. Het vertelt over een aanstaand optreden in een kraakkroeg. Ik noteer de gegevens en een paar weken later ben ik present. Ik ben daarvoor helemaal van het station komen lopen en ben best een beetje buiten adem als ik de ingang van de CO-9 heb gevonden. De band is, weet ik nu te herinneren, Allemaal Zooo Jotje. Een erg melige Nederlandstalige reggae-band. Er speelt ook nog een buitenlandse band maar daar ben ik de naam van vergeten. Het is ook vooral Marije die de herinnering vers houdt. Ik kan haar gezicht niet meer herinneren maar wel dat ik erg op haar gesteld ben op deze avond. We zullen nog lang nazitten in de Eureka, waar ze als vrijwilliger werkt, en het is ook tot enig zoenen gekomen. Meer dan dat zal ook niet volgen. Als de alcoholdampen zijn opgestegen en ze het weer goed heeft gemaakt met haar vriendje, zie ik verdere omgang helemaal niet meer zitten.
Ik heb bij het eerste bezoek aan de CO-9 gezien dat De Vopo's er binnenkort optreden. Het is vooral het voorprogramma dat me in extase brengt: Kädävérbäk. Een stel lokale helden uit de buurt van Sneek die ik tal van keren heb mogen bewonderen. Ik noteer de datum in mijn hoofd. Op koninginnedag ben ik in Eureka maar tref geen Marije. De volgende dag reis ik opnieuw naar Zwolle. De Vopo's heeft nóg een optreden die avond en begint dus vroeg. Als dat is afgelopen, is de CO-9 opeens ook helemaal leeg. Kädävérbäk stapt op het podium en ik ben de enige supporter en blijf de hele avond roepen om 'Pregnant Nancy', een track van hun elpee uit 1988. Ik ben net een paar weken ervoor aangenomen als vrijwilliger in De Buze en heb daar mijn eerste baravonden gedraaid. Ik blijf over met de leden van Kädävérbäk en vind het niet meer dan logisch dat ik op een zeker ogenblik ook de bar ga bestieren. Er is niemand die bezwaar maakt. De volgende dag is een koopzondag in Zwolle en de krakers willen protesteren tegen de consumptiemaatschappij. Als dank voor de overnachting in de CO-9 wordt van me wacht dat ik hen ga helpen bij de actie. We delen gratis veganistische soep uit voor de deur van de MacDonalds. Mijn taak is vooral het sturen van de loodzware en logge bakfiets. Hoewel ik een huurwoning heb en op veel fronten té materialistisch ben, voel ik me desondanks als een vis in het water bij deze 'goede' krakers. Ze willen enerzijds een statement maken door een ongebruikt pand te gebruiken naar de eigenaren van de panden, maar willen de maatschappij zo min mogelijk tot last zijn. De gebouwen worden met respect behandeld. De CO-9 is gevestigd op een terrein van de streekbusmaatschappij, als ik me niet vergis. Het hoofdgebouw wordt bewoond, de garage met de smeerkelder is het café en podium en een andere loods is voor de productie van (brom)bakfietsen. Ik maak al snel vrienden en wordt uitgenodigd voor de volgende activiteit: Een tegenactie op het té commerciële bevrijdingsfestival.
Ik ga eerst uiteraard naar dat commerciële festival en als ik aan kom bij het oude Scania-terrein is dat inmiddels ontruimd. Het feest gaat door in de CO-9 en al snel sta ik achter de bar. Ik herinner me nog hoe vroeg op de ochtend iemand naar me toe komt met een cd-hoesje. Ik denk dat hij iets van het album wil horen en hou het schuin om de titels te lezen. Dan begint deze gast luidkeels te vloeken. Het blijkt dat er een laag pep ligt op het hoesje en hij wil dat ruilen voor een drankje... Een week later sta ik met een dansfeest achter de bar als ik opeens twee agenten aan de bar heb staan. Iets met geluidsoverlast wat gewoon nonsens is. Ten eerste staat de muziek niet voluit en ten tweede zitten we op een industrieterrein met de dichtstbijzijnde bebouwing op twee kilometer afstand. Met een breed water ertussen. De agenten worden naar buiten gedirigeerd maar ik krijg een half uur later een aanval van zweet als ik iemand doodleuk op de bar een lijntje cocaïne zie nemen. Ik word na deze avond de vaste barman behalve op één avond. Dan moet ik de entree doen en neem dat maar voor lief. Ik geloof dat de ergernis over mijn kunsten als barman toenemen. Ik neem het namelijk niet zo nauw met de eigen consumpties. Had ik al verteld dat we in het begin waarschijnlijk de enige kraakkroeg zijn geweest met Alfa bier op fles? Albert Heijn heeft een actie met Alfa en er wordt groots ingeslagen. Voor de techno-feesten hebben we echter Pitt in de koelkasten, goedkoop en ontzettend smerig pauper-bier.
Het duurt al met al twee maanden maar ik ben bijna ieder weekend in Zwolle te vinden om te werken in de CO-9. Toch krijg ik in het laatst steeds meer restricties opgelegd voor wat betreft mijn alcohol-inname. Op het begin van de avond is het vooral koffie en frisdrank, maar... als het eerste biertje is opengemaakt? Voorafgaand aan een optreden wordt er gezamenlijk een maaltijd voorbereid en genuttigd. Uiteraard veganistisch! Wat overblijft, blijft in eerste instantie staan voor de 'beheerder' die we als Broer Konijn kennen. CO-9 is namelijk een flauwe woordspeling met 'nine' in plaats van negen. Toch wil Broer het eten nog wel eens vergeten en ik moet eenmaal afwassen. In de pan zit gistende linzensoep. Ik kan de geur nog steeds herinneren.
We plannen nog wel activiteiten voor juli en met name ondergetekende is bezig met een low-profile garagerock-festival in eind juli. Dat verandert als bekend wordt dat de eigenaar van het terrein een spoedprocedure in werking heeft gesteld. De groep was bereid geweest tot een échte ontruimingsactie met verfbommen en ander vertier maar op een zeker moment ontdekken we dat de sloten op het hek zijn veranderd. Op nog één avond in juli 2004 weten we met een ploeg op het terrein te komen. We redden nog wat eigen dingen tot zover die nog niet zijn afgevoerd. De stroom is afgesloten en er is op dat moment, gelukkig, geen drank in het pand aanwezig. We hangen wat rond op het terrein en dat is het vrij roemloze afscheid van drie wilde maanden voor mij. Daarna zal ik me voor de volle 200 procent toeleggen op De Buze. Ik heb met Broer Konijn uiteindelijk nog wel een paar jaar contact gehouden en ben in juli 2009 nog op een feestje bij hem geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten