Mijn collega van de 'lurve songs' heeft een weekje vrijaf genomen. Zij zit op donderdagavond voordat ik aftrap met 'Afterglow'. Ik weet nog dat ik in het uiterste begin er tegenop zag: Moet ik nu echt twee uren naar Sky Radio mét Engelse presentatie gaan luisteren? Een vrouwelijke Jan Van Veen? Mijn angst is ongegrond want Emz maakt op geheel eigen wijze een erg leuke show met vaak niet al te voor de hand liggende liedjes als het resultaat. Sindsdien hoort de show bij de donderdag zoals mijn eigen shows bij de betreffende dagen horen. Zelf heb ik eens een uurtje reggae en lover's rock gedraaid ter vervanging van haar, de overige momenten hangt het af van welke presentator beschikbaar is. Ik ga geen mensen persoonlijk aanvallen en waardeer het ten zeerste als iemand tijd vrij maakt om een show voor iemand anders te doen maar bij de 'Late Night Love' kan het pijnlijk uitpakken. Juist die verzameling liefdesliedjes waarvan je had gehoopt deze nooit meer achtereen te horen. Gisteren hebben we andermaal geluk gehad. Ik ben nog met de speellijst van 'Afterglow' bezig als mijn collega blijkbaar op een erg traditionele manier is begonnen. Als ik inschakel, heeft hij het reeds over een elektronische boeg gegooid en neemt het steeds meer het kaliber van zijn vrijdagshow aan. Liever dat dan de parade van 'silly love songs'. Vandaag ga ik evenwel drie van die apparaten behandelen maar dan ook een tikkeltje eigenwijs: De 'Eretitel' gaat over 'Love Song'.
3. The Cure (1989)
Het wordt nu opeens geschreven als 'Lovsong', hetgeen betekent dat het eigenlijk geen kloppende 'Eretitel' is maar desondanks wel een ongebruikelijke. Ik ben vijf als 'A Forest' een hit is en ik heb jaren gedacht dat het maanden op nummer 1 heeft gestaan in de Top 40. Dat blijkt reuze mee te vallen: 31 als piekpositie. Er is meteen iets ongrijpbaars in de muziek van The Cure inclusief het buitenissige uiterlijk van Robert Smith en zijn kompanen. Méér 'goth' of 'new wave' gaat het niet worden in huize Louwsma. Als ik begin met recenseren voor de Sneeker is duidelijk dat ik in Het Bolwerk uit de toon val in een overhemd. Ik koop op de markt twee opnaai 'patches' van Pink Floyd ('Delicate Sound Of Thunder') en The Cure en laat moeders deze aanbrengen op respectievelijk een wit en een zwart uni t-shirt. Vooral The Cure zal ik rond 1992 geregeld op mijn rug meedragen (of zaten ze nu voorop het shirt?). In Engeland koop ik nog 'Staring At The Sea' op cd, het overzicht van de succesvolle singles van de band uit de periode 1979 tot en met 1985, maar veel verder zal het niet gaan met de hobby. O ja, ik heb 'Lovesong' nog wel op single, voor een paar pence gekocht in de, tot markt omgetoverde, katoenmolen in Mossley, ongeveer een mijl vanaf Longlands Mill. Dat epistel moest deze week maar de hekkensluiter zijn.
2. The Damned (1979)
Want... we blijven in Engeland! Ik heb begin vorig jaar hier geschreven over mijn periode in York en hoe na veel feestvieren en dagelijks pinnen mijn pas wordt opgeslokt. Welnu, The Damned hoort eveneens thuis in dit feestgedruis. Ik koop de single op de beruchte maandag in York waarop ik materiaal moet hebben voor bij mijn tweedehands stereotoren. De paar elpees die ik heb meegenomen uit Jutrijp zijn daarvoor niet genoeg. Cirkel rond maken? 'Relics' van Pink Floyd is één van de albums welke ik mee neem naar Engeland. Ik weet niet meer precies waar ik de plaat heb gekocht maar het zal ongetwijfeld een 'charity' zijn geweest aan Gillygate of directe omgeving. 'Love Song' en 'I Just Can't Be Happy Today' staan beide nog altijd in de bakken en ik denk dat ik 'Love Song' (nu wel twee woorden!) net iets te vaak heb gehoord en inmiddels de voorkeur geef aan 'Happy'. Toch mag deze punk-single op de tweede plek in de 'Eretitel'!
1. Lesley Duncan (1971)
Lesley is in 2010 overleden en kan me dat nog herinneren. Niet dat het groot uitgemeten nieuws is in Nederland, maar onze goede vriend Albert houdt ons op het forum op de hoogte van de recente gevallenen. Ik weet dat Albert meteen heel enthousiast is over Lesley Duncan terwijl het voor mij niet meer dan een naam is. In september 2012 vind ik bij de kringloopwinkel in Meppel de complete single van Mike Starrs. Ik heb dan reeds sinds 2003 het lege fotohoesje in de bakken staan. Het is hier, en met name dankzij de 'Soul-x-rated', dat ik 'Love Song' leer kennen en waarderen. Het is pas een jaar geleden eer ik aandacht krijg voor Lesley Duncan's origineel. Ik blijf de voorkeur geven aan Mike Starrs' uitvoering maar in 'Afterglow' draai ik het volledige album van Duncan gedurende een paar weken ontwikkel langzamerhand een liefde voor het werk van de singer-songwriter. Mike Starrs staat niet in de database waar ik mijn muziek vandaan haal en ik ben té lui om de single te digitaliseren en dus mag Lesley in 'Listen Carefully' en de uiteindelijke 'Eretitel'. Ze staat daarmee dik verdiend op de eerste plek en dat geeft de ondergewaardeerde artieste ook wat steun vanuit Nederland. De enige Duncan die bij als eerste eindigt?
Volgende week is er een 'Eretitel' of niet...? Reken er maar op dat het een 'Eretitel' gaat worden met drie liedjes of... er volgt helemaal niets. Het is erop of eronder volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten