Nog niet weg? Nee, er lijkt hetzelfde aan de hand als een jaar geleden. Ik stel de vakantie andermaal uit en dan gaat het opeens gebeuren. Ik ga morgenochtend om elf uur met de bus uit Uffelte en keer woensdag of donderdag weer terug. Ik ben altijd hetzelfde weekend in het jaar met vakantie en het komt weer uit: Het gaat prachtig weer worden. Ik wil deze vakantie vooral 'onthaasten' en daar nodigt het weer toe uit. Geen vette vakantie voor de kilometers! Ik ga later op de avond nog een kattenbel schrijven ter afscheid. Eerst maar de 'Eretitel' die is blijven liggen en dan weer even verder met inpakken. De nacht vóór de vakantie slaap ik altijd slecht en verwacht nu ook niet anders. Vandaag in de 'Eretitel': 'All Or Nothing'.
3. Milli Vanilli (1988)
Een moeilijke 'Eretitel'? Uitgezonderd de nummer 1 wel want de nummers 2 en 3 zijn totaal inwisselbaar wat mij betreft. Hoewel ik de late jaren tachtig en eerste jaren negentig inmiddels heb 'ingehaald', is de hitparademuziek uit die tijd de voornaamste reden om mezelf onder te dompelen in de jaren zestig en zeventig. Met veel bands en artiesten is het uiteindelijk goed gekomen maar van Milli Vanilli moet ik altijd nog weinig hebben. Een verdiende hekkensluiter? Nee want de nummer twee is van een even bedenkelijk niveau. Het is uiteindelijk de herinnering die overwint en deze is niet heel specifiek bij Milli Vanilli. Hun 'All Or Nothing' staat vandaag op drie.
2. Cher (1998)
De herinnering is ook niet heel erg sterk bij 'All Or Nothing' van Cher. Doordat het als twee druppels lijkt op 'Believe', van hetzelfde album, speelt opeens die herinnering op. Dan is het eind 1998 en werk ik voornamelijk achter de kassa van de meubelwinkel in Mossley. De radio staat daar vast op Key 103, de regionale popzender van Manchester, en daar heb ik geen invloed op. Alleen op zaterdagochtend is het mogelijk voor mij om over te schakelen naar BBC Radio 2 voor onder andere 'The Sound Of The Sixties'. Ik denk dat mijn mening over Cher en haar muziek uit 1998 eveneens niet is veranderd in 21 jaar. Het ritme komt uit een doosje dat de voorgaande zeven jaar te vaak is open gegaan en ook de stemvervorming vind ik helemaal niks. Het brengt me echter toch even terug naar Mossley en dat is de reden dat het op twee mag. Snel door naar de nummer één.
1. Small Faces (1966)
Dit hoesje is in het uiterste begin van Soul-xotica al eens voorbij gekomen. Ik durfde toen te roepen dat de groep in 1964 was opgericht. Foei! Het is jaren later als ik een reactie krijg van een toevallige passant: Dat moet 1965 zijn! Ik heb tegenwoordig de reacties zo gezet dat ze eerst gemodereerd worden door mezelf. Als het weinig of niets met het bericht te maken heeft, wordt het niet geplaatst en dat geldt al helemaal voor de tonnen spam welke middels de opmerkingen binnenkomen. Small Faces is best wel een beetje een favoriete band van mij. Ik heb in de vroege jaren negentig een dubbelalbum gekocht van de band (welke ik later ook nog op een cassette heb gehad) en blijf de snelle transformatie van de band in een tijdsbestek van vier jaar enorm fascinerend vinden. Het is begonnen als rhythm & blues-band voor de Mods en raakt in 1967 ondergedompeld in de psychedelica en eindigt met solide rocksongs in 1969. Het vervolg naar The Faces en Steve Marriott's Humble Pie is logisch. 'All Or Nothing' blijft een knalnummer waar ik hopelijk nooit genoeg van ga krijgen en er is een tijd geweest dat ik het meerdere malen per dag heb gehoord. De eeuwige 'All Or Nothing' voor mij.
Ik maak geen beloftes voor volgende week donderdag maar de eerste donderdag van september ga ik jullie zeker weer nodig hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten