Welke vakantie? O ja, we hebben vakantie. Als ik naar de tweede dag van de vakantie kijk, is er weinig verschil met menig zondag. Wellicht dat de kilometers van zaterdag ook even uit de benen moeten. Ik ben druk met het voorbereiden van de radioshows waarvan eentje vanavond om negen uur is: 'Mixed Bag'. Mijn collega heeft een paar weken noodgedwongen vrijaf genomen en zij is mijn vaste vervanger voor 'Tuesday Night Music Club'. Toch lijkt het erop dat volgende week iemand anders deze show moet doen. Laten we het dan over de rest van de vakantie hebben? Ik ga voor een 'onthaast'-vakantie en ga hetzelfde doen als twee jaar geleden: Met de bus naar Sleen en daar een gewone fiets huren voor de recreatieve kilometers. Voor wat betreft de Pioneer: Ik ga kijken of ik de onderdelen bijeen kan krijgen in deze twee weken maar het is té kort dag voor de reparatie. Bovendien wil een nieuw ketting na een paar dagen nog wel eens breken en dan wil ik niet in de vreemde zijn. Zoals het nu lijkt, wordt het vrijdag, zaterdag en zondag uitzonderlijk mooi en staat voor volgende week woensdag regen ingetekend. Nu vervolg ik dan met de laatste zes singles op 7"-formaat en een 12" die ik afgelopen week van Mark heb mogen ontvangen. Er zijn nog altijd een paar singles die ik zaterdag niet heb gedraaid en dus wordt het opnieuw een 'live'-recensie.
* James Phelps- La De Da, I'm A Fool In Love (US, Argo, 1965)
De jaren zestig zijn door de interesse voor Modern Soul enigszins op de achtergrond gekomen in mijn soul-collectie, maar dat betekent niet dat we blind zijn voor het decennium. Gelukkig is er nog de interesse voor Carib, 'ballads-with-a-beat' en ander groots en meeslepend werk uit de midden jaren zestig. Zo komen we bij deze single van James Phelps op het Argo-label uit Chicago. Uiteraard niet te verwarren met het Engelse Argo hetgeen een folk-label is. Veel Amerikaanse Argo's kregen uiteindelijk een distributie en release via Chess. 'La De Da' is echter geen Carib maar midtempo 'gritty' soul zoals deze al jaren weinig wordt gemaakt. 'Wasting Time' op de b-kant is beduidend rustiger en hoewel Phelps het overtuigend weet te brengen, kies ik bij deze single toch voor de a-kant.
* Ann Sexton- I Work My Thing On You (US, Sound Plus, 1976)
Het is niet exclusief voorbehouden aan de Northern Soul want in iedere dj-scene geldt dat 'exclusiviteit' boven alles staat. Als Ann Sexton's 'You've Been Gone Too Long' meteen op het oranje-zwarte label was geperst dan was er niets aan de hand geweest. Gewoon lekkere funky crossover zoals mevrouw Sexton deze meer heeft gemaakt in de jaren zeventig. Toch wil het geval dat de plaat eerst lokaal is verschenen op een geel Seventy-Seven-label en pas daarna op het meer bekende 'multicolour'-label. De eerste persing met geel label is erg zeldzaam en daardoor erg gewild. Zelfs een stuk gedraaide single moet nog zestig pond kosten op Discogs. Hoewel de plaat recent opnieuw is uitgegeven, heb ik inmiddels veel meer met 'It's All Over But The Shouting', om maar een voorbeeld te noemen. Dat wil zeggen: Minder plat gedraaid en tientjes goedkoper dan een 'multicolour'. Nu willen Ann Sexton-platen eerst ook nog wel eens op Sound Plus uitkomen, hoewel deze 'I Work My Thing On You' onbekend is op 45cat. 'Work' is wederom zo'n fijn alternatief voor de eindeloze klassieker. De funk blijft genoeg binnen de perken om mee te kunnen in de soul. Ik geloof dat 'Loving You, Loving You' de reden van aanschaf is geweest en dit is ietsje rustiger qua tempo en met leuke funky crossover-ornamentjes. Wederom een prachtige 'double-sider' van deze dame die zoveel meer heeft gedaan dan alleen 'You've Been Gone Too Long'.
* Springers- Why (US, Way Out, 1965)
Heb ik niet toevallig ergens een Way Out-hoesje liggen? Er staat me iets van bij dat ik een paar jaar geleden een single op het label heb gekocht met dit accessoire. Hoe dan ook: Dit is een 'white label' en dus vermoedelijk voor promotie-doeleinden. De a-kant doet een beetje gedateerd aan voor 1965. Het zit ergens tussen doowop en 'big city sound' in. De b-kant is feitelijk niet anders maar dit 'Last Heartbreak' grijpt me iets meer aan dan 'Why'.
* Swamp Dogg- Mama's Baby - Daddy's Maybe (US, Canyon, 1970)
In de volgende zwik singles van Mark zit eveneens een Swamp Dogg-single en ik ben eigenlijk blij dat hij ze heeft verdeeld tussen de twee pakketten. Nu kan Swamp Dogg natuurlijk helemaal niets fout doen bij mij, zelfs zijn meest recente 'autotune'-album vind ik de moeite waard. Dit is de eerste Amerikaanse single die verschijnt onder de naam Swamp Dogg na talrijke kanten als Jerry Williams in al zijn varianten. 'Mama's Baby' is pure blues, niets meer of minder. Jerry heeft weer een ontrouwe vrouw aan de haak geslagen en kan daar heerlijk over klagen. Nu is het kind het lijdend voorwerp. Het heeft namelijk bruine ogen hoewel dat in geen van beide families voorkomt. 'Sal-A-Faster' op de b-kant is iets meer funky maar dat neemt niet weg dat 'Mama's Baby' in principe de favoriet blijft. Niemand kan namelijk zo heerlijk huilend klagen dan Swamp Dogg.
* Dee Dee Warwick- Suspicious Minds (UK, Atlantic, 1974)
Mark James levert 'Suspicious Minds' evenals 'Hooked On A Feeling' en 'Are We Losin' Touch'. Stuk voor stuk prachtige popsongs. De eerste wordt in 1969 opgenomen door Elvis en zijn versie is ook meteen de definitieve. Geen kwaad woord over Dee Dee Warwick, Candi Staton of Fine Young Cannibals maar ze kunnen allemaal niets anders dan Elvis' uitvoering op hun eigen manier vertolken. Producent Dave Crawford doet twee pogingen: Eerst met Warwick en later met Candi Staton maar beide versies staan niet veraf van Elvis' arrangement. Het biedt mij echter de mogelijkheid om zo'n mooie popsong in 'Do The 45' te stoppen want, nee, Elvis' uitvoering is niet soulvol genoeg voor een dergelijke show. Dee Dee vult niets aan op het origineel maar dat hoeft mijns inziens ook helemaal niet te gebeuren.
* The Whispers- In Love Forever (US, Soul Train, 1975)
Ik heb reeds drie vroege singles van The Whispers en ze zijn allemaal spotgoedkoop geweest. Ik zou niet hebben gedacht dat de groep na 1970 een plaat heeft gemaakt die een hoofdprijs moet opbrengen en toch hebben we hier de trofee. In 1975 heeft de groep het Janus-label verlaten en tekent bij RCA. Dat laat de groep uitkomen op het nieuwe Soul Train-label. 'In Love Forever' is aanstekelijk en eigenwijs tegelijk. Vroege jazzy disco met een 'vibe' waarvan je gegarandeerd een glimlach op je gezicht krijgt. Het heeft helemaal geen zin om de b-kant te checken want dit moet de enige reden zijn om het uit de koffer te halen. Dit is uiteraard dezelfde groep die ons in 1981 'It's A Love Thing' en 'And The Beat Goes On' brengt.
* Billy Wells- Girl Watcher (US, Uranus, 12", 198?)
Mark haalt graag herinneringen op aan zijn tijd in The Village. Wat het precies is? Ik vermoed dat het een club in Londen is en dat het al rond 1990 actief is. Het is een gelegenheid waar niet alleen wordt terug gekeken op de producties uit een grijs verleden, maar waar men eveneens een neus heeft voor nieuwe of meer recente releases. De 12"-singles van Bill Spoon en Pat Hodges zijn populair in The Village en Mark koopt beide singles in 1990 nieuw. Deze Billy Wells lijkt hier ook zijn oorsprong te hebben. 'Girl Watcher' is oorspronkelijk een hit voor The O'Kaysions in 1968 en sindsdien een grote hit in de 'shag', de 'beach music' uit de staat Carolina. Ik kan de Billy Wells-uitvoering wel plaatsen in de 'shag' (dat in Engeland een hele andere betekenis heeft. 'Shagging' staat gelijk aan ons 'platte' neuken). Het is niet essentieel maar best aardig en dat geldt eveneens voor de keerzijde. Nadeel is dat deze op 33 toeren is en iedere kant wordt gevolgd door de instrumentale versie. Toch geef ik het graag de kans om te laten 'groeien'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten