Het is een onlosmakelijke traditie geworden dat ik tracht een bericht van normale lengte te schrijven over de nieuwe Week Spot. Dat zorgt er in enkele gevallen voor dat een plaat niet tot Week Spot wordt gekozen omdat er helemaal geen informatie bestaat over de uitvoerende of plaat. Soms kleeft een persoonlijke herinnering aan de plaat wat het dan weer mogelijk maakt. Ik moet erkennen dat er genoeg singles in de koffer zijn die het predikaat hebben verdiend, maar waarover té weinig informatie bekend is om tot een fatsoenlijk verhaal te komen of waarbij ik slechts een 'gewone' herinnering heb. Twee weken geleden heb ik jullie op de hoogte gesteld van de aankoop van 'Can I Say I Love You' van Blue Magic en dat móet de Week Spot worden. Toch zal dit bericht weinig feitelijke informatie over de groep bevatten. Het is immers niet de 'bekende' Blue Magic. Laat me het eens proberen. 'Can I Say I Love You' van Blue Magic (1969) is de kersverse Week Spot.
Eind maart 2014. Mijn motivatie ten opzichte van het werk is al bedroevend op dat moment en tot overmaat van ramp word ik té laat wakker op vrijdagmiddag. Ik zou om drie uur aan het werk moeten, maar moet mezelf daarvoor erg haasten. Op het laatst ben ik toch zo ver gekomen dat ik de fiets uit het hok rol en naar Meppel wil fietsen. Dan begint het achterwiel wel erg te stuiteren en blijkt dat ik een lekke band heb. Ik heb een excuus? Ja, zo bel ik even later naar het bedrijf waar ze uiteraard niet staan te jubelen, maar het moet maar zo. Het is tekenend voor de betreffende periode. Tóch zal ik de fiets zo snel mogelijk weer in orde moeten hebben en dus loop ik op zaterdagmorgen met de fiets aan de hand naar Meppel. De fietsenmaker heeft niet meteen tijd, ik zou het ros op woensdag kunnen ophalen. Tot die tijd mag ik gebruik maken van een leenfiets. Ik zal uiteindelijk pas donderdag van fiets wisselen want ik meld me ook nog maar eens ziek in de daaropvolgende week. Ik zit er gewoon even helemaal doorheen en 'vier' de vrijheid met de opnames van de Blauwe Bak Top 40. Het is echter de zaterdag als ik thuis kom uit Meppel. Ik heb bij de kringloopwinkel een paar singles gekocht en dat fleurt me een beetje op. De mp3-speler is gevuld met voor een deel 'Northern Soul Jukebox' maar ook nummers van oude 'Floorfillers'-speellijsten. Ik ben bijna thuis als een hoeveelheid fluweel mijn oren in glijdt. Héérlijke midtempo met vloeiende harmonieën en crossover-loopjes in de brug en voor het laatste refrein. Thuis kijk ik haastig op het beeldscherm om te zien wat ik zojuist heb gehoord. Het is 'Can I Say I Love You' van Blue Magic.
Ik zet meteen de computer aan want deze plaat wil ik zo snel mogelijk hebben! Blue Magic moest niet al te lastig zijn. Of toch? Van Blue Magic uit Philadelphia zijn de platen te kust en te keur. Deze groep wordt in 1972 geformeerd en heeft een lange rij Amerikaanse hits met nummers als 'Sideshow', 'Three Ring Circus' (beide succesvol gecoverd door Barry Biggs) en 'What's Come Over Me' met Margie Joseph. Er staat geen Liberty-single in hun discografie en dat blijkt te kloppen. Er zijn immers meerdere hondjes die luisteren naar de naam Fikkie. 'Can I Say I Love You' is geschreven door Paul Vergilio en via Discogs ontdek ik dat hij 'gewoon' een liedjesschrijver en producent is. 'Can I Say I Love You' is zijn vroegste nummer, verder zingt hij in 1975 op de elpee 'Consider These Words' van Selah en maakt hij in 1978 zelf een elpee als Paul Vergilio Dionisio. Op 'Time To Dance', zijn solo-plaat, zien we foto's van de man. Gewoon een hippe vogel met een snor en op de achterkant van de hoes leest hij in de bijbel. Zowel Selah als zijn solo-plaat zijn gospel-platen. Heeft hij dan wellicht tóch 'anoniem' met Blue Magic gespeeld? Het heeft namelijk alle schijn van een 'blue-eyed soul'-productie. Dankzij Youtube ontdek ik dat de man ook een plaat heeft gemaakt in 1974 en de vocalen daarop lijken erg op die van de leadzanger van 'onze' Blue Magic. Ik zie het als een aanknopingspunt!
De Blue Magic op Liberty heeft slechts één single gemaakt. In 2014 is de 'demo' alleen zichtbaar voor mij. Hiervan is het label merendeel geel in plaats van zwart en deze is het meest in trek bij verzamelaars en dj's omdat Liberty de gewoonte heeft om demo's op vinyl te persen. Ik weet pas een paar weken dat er een 'issue' is verschenen en, jawel, die is op styreen. De a-kant is 'One-Two-Three' en dat is gewoon '1-2-3' van Len Barry. Een erg middelmatige cover, maar ik heb het geluk dat mijn exemplaar met die kant is geadverteerd. Momenteel staat een 'issue' op Discogs als een 'VG+' dat vast evenveel betekent als mijn 'VG' en moet 150 Engelse ponden opbrengen. 'Can I Say I Love You' heeft wat dat betreft meerdere snijpunten. Het is niet alleen gewild onder meer progressieve Northern Soul-dj's, maar spreekt ook de 'crossover'- en 'sweet soul'-liefhebbers aan. En misschien dat ook nog een groepje garagerock-liefhebbers actief is met de plaat, maar die zie ik eerder jagen op 'One-Two-Three'. De demo heb ik overigens voor bedragen van enkele honderden euro's zien weg gaan en ik doe absoluut een 'once in a lifetime' met mijn exemplaar.
En dan is de koek op wat Blue Magic aan gaat. Toch ga ik eens wat dieper duiken in de bron die Paul Vergilio heet. Als ik vitale informatie ontdek, zijn jullie de eerste die het weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten