Hoewel de singles zijn opgespaard in de maanden november tot en met april en in die laatste maand zijn betaald, maak ik desondanks de eerste 'Singles rounc-up' van de nieuwe maand. Een 'Singles round-up' met alleen maar Blauwe Bak-repertoire. Een paar jaar geleden moest de veiligheidsgordel vast in zo'n geval, maar mijn smaak ten opzichte van soul is nóg 'softer' geworden bij een jaar geleden. Omdat ik ruimte moest maken in de Blauwe Bak zijn een tiental singles in de reguliere jaren zestig- en zeventig-bakken gekomen en daar zitten een paar 'klappers' bij. 'Midtempo' ligt me tegenwoordig beter hoewel deze vangst bij vlagen grenst aan de 'Carib-soul'. Tien singles maken dat ik tweemaal een 'Singles round-up' kan presenteren: Vandaag de eerste helft en vrijdag de tweede.
* Chuck Boris- You'll Wake Up Wiser (US, Enterprise, 1969)
Deon Jackson en Bettye Lavette zorgen voor succes van het liedje en toch vindt menigeen het niet de moeite waard om de originele uitvoering van Chuck Boris te vermelden in de overzichten. Dat is enerzijds wel te begrijpen. Boris is namelijk geen grote naam en bovendien brengt vooral Deon Jackson een stem in die het nummer een eigen cachet geeft. Hij heeft daarentegen goed geluisterd naar dit origineel van Boris. Ik heb veel eerbied voor Bettye Lavette, maar haar uitvoering uit 1972 haalt het mijns inziens niet bij de heren. Het onderkoelde van Jackson en Boris past gewoon beter bij het nummer. Muzikaal lijken ze allemaal veel op elkaar, ook al wint deze op nog een onderdeel: Het fraaie orkest-arrangement van Dale Warren. Ik zie net dat dit 'Wiser' de b-kant is van 'Talking Back To Echoes' en die kant heb ik nog niet gedraaid. Dat is meer het rechttoe-rechtaan popwerk met opnieuw een mierzoet arrangement van Warren. 'You'll Wake Up Wiser' is het nummer dat me een paar maanden geleden over de streep heeft geholpen en doet het nu weer.
* Maxine Brown- We'll Cry Together (US, Commonwealth United, 1969)
Een schreeuw uit het verleden? Maxine Brown kan nooit stuk bij mij, maar het klopt: Ze is omstreeks 2012 geregeld te vinden op Soul-xotica. Aan het begin van de Northern Soul-hobby leer ik al snel dat een paar Maxine Brown-nummers gewild zijn, dat ze een paar hele leuke hits heeft gehad en dat er nog voldoende valt te 'ontdekken'. De verzameling begint met 'Oh No! Not My Baby' dat al jaren in de 'algemene' jaren zestig-bak woont. 'The Secret Of Livin' is in 2012 de tweede aanwinst en vanaf dat moment jaag ik vooral op 'One Step At A Time'. Die komt in 2013 op mijn spoor nadat ik een bescheiden 'trofee' heb binnengehaald: Dé originele 'One In A Million', Brown's grootste Northern Soul-klassieker. In de loop van 2012 'ontdek' ik een single die ik vier jaar daarvoor heb gekocht: 'I Can't Get Along Without You' op het Commonwealth United-label uit 1970. Het is geen Northern Soul zoals ik dat zoek op dat moment, maar er ontwikkelt zich een liefde die voortduurt tot op de dag van vandaag. Ik weet dus dat Brown voor het label prachtig werk heeft afgeleverd en laat zo dit 'We'll Cry Together' op me inwerken. Een prachtige, zwaar georkestreerde, ballade waarin Brown a; haar emotionele talenten kan botvieren. Kippenvel kan het enige resultaat zijn? Op de keerzijde doet ze 'Darling Be Home Soon' van The Lovin' Spoonful en dat zal vast erg goed zijn, maar ik sla het even over.
* Otis Clay- Trying To Live My Life Without You (US, Hi, 1972)
Zijn naam is me wel bekend als de beste man overlijdt, alleen ken ik hem van twee uitersten uit zijn loopbaan. Ten eerste is daar 'She's About A Mover' dat dankzij Sir Douglas Quintet in 1965 een garagerock-klassieker wordt en dan is daar Clay's uitvoering van 'The Only Way Is Up' dat acht jaar later een grote hit zal worden voor Yazz & The Plastic Population. Het jaren zeventig-werk van de man is op dat moment niet bekend bij mij, maar ik leer het nu stukje-bij-beetje kennen. Een verslaving opgeven is niet eenvoudig. Zegt de man die zojuist even een écht sigaartje heeft gerookt omdat de vape hem vanavond niet de voldoening kan brengen. Met de alcohol heb ik minder moeite gehad, maar ik drink dan ook geen vijf flessen wijn per dag zoals de ik-persoon in 'Trying To Live My Life Without You'. De verslavingen zijn maar een peulenschil als je het vergelijkt met het moeten leven zonder degene waar je hart naar uit gaat. Een single op Hi klinkt zoals een plaat op Hi hoort te zijn: Hetzelfde bandje dat ook op de platen van Al Green, Syl Johnson, Ann Peebles en Detroit Emeralds speelt. Een heerlijke 'southern soul mover' van Clay en eentje die smaakt naar meer. Wellicht dat een Otis Clay-verslaving nóg zwaarder is dan hartenpijn? Voorlopig denk ik nog even niet aan afkicken!
* Jimmy Coleman- Cloudy Days (US, Revue, 1967)
De plaat die móet 'groeien'? Als ik het schrijf, gisteravond, heb ik het pas één keer gedraaid, maar bij de tweede draaibeurt slaat de vonk over. Het zijn de refreintjes die het verschil maken. Plus de aanmoediging dat de plaat behoorlijk gewild is en dat de vraagprijs daarmee billijk is. Op het eerste gehoor zou dit zomaar een Percy Sledge-plaat kunnen zijn van omstreeks 'When A Man Loves A Woman'. Dan wel met een ijzersterk zingende Coleman. In het refrein wordt het 'speciaal' genoeg om tot reservering over te gaan en na nog een paar draaibeurten weet ik het weer te herinneren. Een plaat die vier jaar geleden onmogelijk op deze manier in mijn koffers was gekomen, maar tegenwoordig 'past' dit helemaal in de set. 'Southern soul' op de 'Cloudy Days'-kant, pure blues op de keerzijde. Dat draai ik omdat ik even vermoed dat dit de reden zou zijn geweest van aanschaf. Nee, het blijkt toch 'Cloudy Days' te zijn en dat kan ik niet anders omschrijven als pure magie!
* The Drifters- The Outside World (US, Atlantic, 1965)
In mijn begintijd bij Wolfman Radio komt regelmatig iemand langs in de soul-shows die vraagt naar The Platters of The Drifters. Hij durft in de punk-show ook naar Nirvana te vragen, dus moet het iemand zijn met een stereotiepe muziekkennis? The Drifters staat voor soul, punk is alles dat hard is zoals Nirvana? Het maakt dat wij, presentatoren, The Drifters enige tijd als 'running gag' in onze shows hebben. Toch heb ik 'Under The Boardwalk' veelvuldig gedraaid in 'Do The 45'. Zo ben ik op een middag in december op Facebook als Mark deze van The Drifters aanbiedt. ,,In geen duizend jaar", denk ik als ik de vraagprijs zie, maar dan opnieuw... Waarom biedt Mark een plaat aan van The Drifters en rechtvaardigt het deze prijs? Ik wil het nummer eenmalig beluisteren, maar eindig met zes beurten en iedere keer een tandje harder. 'The Outside World' is de b-kant van 'Follow Me' dat ik nog niet heb beluisterd en ik waarschijnlijk ook even niet ga doen. Iedere seconde die ik hieraan besteed, kan ik immers gebruiken voor 'The Outside World'. Een plaat welke zeer binnenkort Week Spot gaat worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten