Ebay heeft me voorgerekend dat ik de plaat pas in de tweede helft van mei tegemoet zou kunnen zien. Ik heb daar niet echt vraagtekens bij gezet want ik ben immers al lang blij dat ik de plaat eindelijk te pakken heb. Gisteren heb ik vernomen dat de plaat in Nederland is gearriveerd en vanavond kan ik hem uit de brievenbus halen. Geen cent invoerkosten terwijl de verkoper wél de verkoopprijs heeft vermeld op het formulier. Dat is iets anders dan 'used jukebox record' met een waarde van '50 dollarcent' dat ik nog wel eens heb gezien bij platen die me tientjes aan euro's hebben gekost. Een bevriende Spaanse verzamelaar heeft onlangs nog een flink bedrag moeten bij leggen toen een Amerikaanse verkoper de precieze waarde had vermeld, maar bij mij is andermaal geen vuiltje aan de lucht. Ik zou kunnen wachten tot vrijdag, maar ik ga vandaag toch alvast beginnen met dit kleinood gevolgd door de zes volgende singles uit het pakket dat Albert me vorige week heeft toegestuurd.
* Blue Magic- Can I Say I Love You (US, Liberty, 1969)
De verwachting? Een gok. De 'demo' is niet zeldzamer dan de 'issue' maar is meer in trek omdat die op vinyl is. Liberty-styreen is berucht en dan is 'VG' een erg minimale waardering als je nog iets van de muziek wilt meemaken. Het resultaat? Niet zeuren voor die prijs. Hij is dik betaald maar tegelijk is het erg lastig om hem voor dat bedrag in een betere staat te krijgen of hem in zo'n conditie te houden. Ik vind het geheel niet dramatisch. Pas tegen het einde gaat de achtergrondzang een beetje pijn doen en doet dat gedurende het hele nummer al een beetje. Het is, goed beschouwd, de meest dynamische stukken van de plaat en, ja, daar kun je de 'distortion' verwachten. Wellicht nog eens een schoonmaakbeurt om het gekraak te doen afnemen, maar zelf ben ik al redelijk immuun geworden voor krasjes. Conclusie: We hebben hem binnen en voor deze prijs wellicht in de best mogelijke staat. Op Youtube klinken ze niet beter en het is waarschijnlijk nooit op cd verschenen. Dinsdag méér over de plaat, ook al kan dat eens een herhaling worden van het bovenstaande...
* Delaney & Bonnie- Free The People (NL, Atlantic, 1970)
Weer terug naar het 'grondwerk'? Ja, échte duur betaalde collector's items zitten er niet tussen de volgende zes. Toch ben ik er niks minder blij mee. Er is eentje met fotohoes die ik nog nooit in deze hoedanigheid heb gezien. 'Free The People' van Delaney & Bonnie heb ik ook al in tijden niet meer gezien, maar ik moest hem hebben. Het is ergens rond de eeuwwisseling dat ik mijn eerste exemplaar opduik: Een ietwat beduimelde single in een dito Atlantic-hoesje. Het is vooral nieuwsgierigheid dat me de plaat doet aanschaffen. Het 'Hitdossier' zegt dat het een top tien-hit is geweest in 1970 en in 2000 heb ik dat nog nooit gehoord. Inmiddels hebben we Youtube en dergelijke, maar ook nu heb ik nog wel eens de gezonde nieuwsgierigheid. Ik ben nooit heel erg kapot geweest van het nummer en Delaney & Bonnie hebben beslist beter werk op hun naam staan en toch is het een lekker vrolijk 'niks-aan-de-hand' 'peace-and-understanding'-plaatje met behulp van de Brighouse & Rastrick Brass Band en een hippie-koor. Leuk om deze eens in de fotohoes te hebben!
* The Four Tops- I'm In A Different World (NL, Tamla Motown, 1969)
Ik heb zondag een telex gestuurd naar de hoesjes-fabriek met de mededeling dat ze bij de volgende batch hoesjes voor deze single de onderkant moeten verstevigen. Ik heb de single nu tweemaal in dezelfde 'doorschuifhoes'. Ofwel... ze zijn aan de onderkant net zo open als aan de bovenkant. Gegeven paarden moet je niet in de mond kijken en dat geldt voor beide singles. Ik krijg de eerste van de fotohoesjes-leverancier Peter en Albert bezorgt me een tweede. Qua vinyl doen ze niet voor elkaar onder en ik twijfel dan ook wat ik met dit tweede exemplaar doe. Ruilmateriaal óf even zo goed in de jaren zestig-bak. Eentje staat sinds twee jaar in de Blauwe Bak en momenteel in de reserve, maar ik zie eerder dat de plaat terug de koffers in gaat. Ik moet nog eens kritisch naar de koffers kijken en wellicht wat 'girl group'-werk naar de reserve gaan sturen.
* Oscar Harris & The Twinkle Stars- Mary (NL, Blue Elephant, 1972)
Waarom zou Albert een single van Oscar Harris hebben toegevoegd? Ik heb een paar jaar geleden het een paar keer geprobeerd met Oscar Harris maar dat is niet een heel gelukkig huwelijk geworden. Hoewel ik nog altijd goede luim krijg van 'T.O.P.' grenst het op andere platen erg aan palingpop. Laten we het eens gaan proberen! Ik heb 'Mary' voor me liggen in een fleurig fothoesje met Harris en zijn gevolg met strandballen in het zand. Ja, ook dit meurt naar vis, maar gelukkig heb ik inmiddels een kleine 'inhaalslag' gemaakt met de 'spouge' van Barbados. Toch maar snel naar de b-kant en 'Sugar Candy' gaat vanaf de eerste noot erin als zoete koek. Let wel: Het grenst aan de zultpop, maar veruit mijn favoriet van de twee. Misschien tóch nog eens beter gaan zoeken naar de onontdekte 'knaller' van Harris en The Twinkle Stars.
* Barry Hopkins- Love Ya, Want Ya, Need Ya (NL, Spark, 1970)
Het 'Ya' doet van de buitenkant heel erg soul- en funk-achtig aan en dat fascineert me al jaren als ik door het 'Hitdossier' blader. Als ik een paar jaar later deel uit maak van het forum waar ik Albert ook heb leren kennen, besluit ik het te gaan vragen. Ik ontvang het nummer en moet concluderen dat het niet helemaal is dat ik had verwacht. Eind 2011 koop ik een handeltje op Marktplaats en ontdek dan de b-kant van deze single: 'A Little Too Much'. Het is geschreven door de onbekende Eric Woolfson, de latere compagnon van Alan Parsons. Een Sesamstraat-tempo dat ik dan nog wel eens verwar met Northern Soul en dus komt de single in de Blauwe Bak terecht. Toch word ik iedere keer afgepoeierd als ik het publiekelijk draai en toch begint de interesse in Engeland te groeien voor dit nummer, ook omdat het in een zeer beperkt aantal landen is uitgebracht. Ik zag laatst de Engelse demo nog voor een fraai bedrag weg gaan. Natuurlijk staat mijn Barry Hopkins alweer jaren in de 'gewone' jaren zeventig-bak, maar dankzij de 'nieuwe' met fotohoes kan die op een herwaardering rekenen. Om nog de laatste twijfel weg te nemen: Het is honderd procent pure pop, maar best lekker!
* Majority One- Because I Love (NL, Pink Elephant, 1971)
Mijn eerste exemplaar koop ik in 1993 en is een racebaan. Een paar maanden later krijg ik de plaat in een iets betere staat met fotohoes. Daar is nog een reeks bij gekomen, steeds ietsje beter, maar deze van Albert is zonder meer de mooiste die ik tot nu toe ben tegengekomen. He-le-maal nieuw! Er zijn mensen die zweren bij de b-kant, 'Get Back Home', maar ik blijf kippenvel krijgen bij de hit met de zeer fraaie 'phasing' in het refrein. Vier jaar té laat, dan dan weer wel.
* Massiel- La La La (NL, Philips, 1968)
Mijn eerste 'La La La' koop ik tegelijk met de eerste 'Because I Love' en voor die hele partij geldt dat het niet de meest zorgvuldig bewaarde singles zijn. De meeste heb ik in de tussenliggende 24 jaren al eens vervangen. Zo is het nog maar een paar jaar geleden, in 2014, dat ik in Sneek Massiel tegen kom met het fotohoesje. Spotgoedkoop! De plaat is echter stevig gedraaid en kan niet op tegen de plaat die ik nu heb binnengekregen. Massiel is in 1968 de oneigenlijke winnares van het Eurovisie Songfestival. Cliff Richard is de gedoodverfde winnaar met zijn 'Congratulations' maar tot ieders' verbazing wint Spanje. Pas tientallen jaren later blijkt dat het doorgestoken kaart is omdat Spanje wel een beetje 'promotie' verdient. Toch is 'La La La' een trendsetter want een jaar later doet Lulu mee met 'Boom-Bang-A-Bang' en zullen de Nederlanders later nog een duit in het zakje doen met 'Ding-A-Dong'. Hoe leeg een 'La La La' ook mag klinken, het is nog steeds vijf keer beter dan dat drama van Og3ne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten