Dodenrit: Chris Cornell

Het is zeker niet de meest ultieme manier om wakker te worden. Liever niet! Maar toch ben ik één klap helemaal wakker. Dat gebeurt bij het nieuws over Armand, David Bowie en gisterochtend andermaal met Chris Cornell. Opvallend is dat ik veel van Chris heb gedraaid in recente weken. Twee weken geleden had ik nog het debuut van Audioslave in 'Tuesday Night Music Club' als 'album van de week' en heb ik onlangs ook werk van een recente Soundgarden-plaat gedraaid. Ik hoor het nieuws niet op het journaal, het is het verzoek van een luisteraar aan een dj bij QMusic om 'Black Hole Sun' te draaien ter nagedachtenis aan Cornell. Zoals het vaak betreft met Amerikanen is de doodsoorzaak in het begin nog in het ongewisse, maar gisteren is gedurende de dag bekend geworden dat Cornell zich heeft verhangen. Maar... waarom zou Chris Cornell zichzelf van het leven beroven nu hij alles weer zo goed op de rails heeft? Het is de vraag waar zijn weduwe mee achterblijft en ik verwacht dat die nog wel een nader onderzoek gaat instellen. Chris Cornell is woensdag op 52-jarige leeftijd van ons heen gegaan.

Het effect van 'Smells Like Teen Spirit'. Een voormalige Wolfman-collega heeft me verteld dat hij de auto haastig aan de kant van de weg heeft gezet en de orkaan in stilstand heeft doorstaan. Voor mij verandert er ook veel als ik het nummer van Nirvana hoor. De sigaretten en de biertjes doen hun intrede en ik ga concerten bezoeken. In de zomer van 1991 stuit mijn lange haar nogal eens op onbegrip. Alleen heavy metal-fans hebben lang haar en ik val niet in die categorie. Als eind 1991 de grunge tot wasdom komt, ben ik mooi op tijd met het lange sluike haar. Gescheurde spijkerbroeken zouden meteen door moeder worden hersteld of de voddenzak in gaan, dus het blijft bij de haardracht. Nirvana komt niet alleen. Pearl Jam zal eveneens doorbreken, maar er zijn nog een paar bands die op de achtergrond een rol spelen. Middels de shows op MTV kan de muziekliefhebber tevens kennis maken met Temple Of The Dog, Tad en Soundgarden. Op dat moment even hoopgevend als Nirvana en Pearl Jam, maar het blijft in eerste instantie beperkt tot deze twee. 'Black Hole Sun' komt in ons land tweemaal in de Top 40 en de eerste keer heb ik het gruwelijk gemist. Het is pas als de plaat bij de tweede hitnotering op zijn retour gaat dat 'Black Hole Sun' me opvalt. Ik denk dat ik niet eerder ben gaan luisteren omdat ik in 1994 niet de enige ben die het heeft gehad met grunge en, ja, daar kennen we Soundgarden uiteindelijk toch van. 'Black Hole Sun' wordt in de tweede helft van de jaren negentig een soort van volkslied voor mij.

'Black Hole Sun' is bij me als ik openbare toiletgebouwen moet schoonhouden, bij het schilderen, de muziekoefenruimte, maar ook op nachtelijke ritjes naar de ADM in Amsterdam. Het cassettebandje is een 'mixed bag' met 'Black Hole Sun' als track welke het vaakst even wordt teruggespoeld om nóg eens te draaien. In Engeland zal het dol zijn gedraaid of ik ben hem gewoon verloren. Ik woon in Mossley en vind in een krantje een kortingsbon welke je kan inwisselen bij een nieuw vinyl-zaakje in Manchester. De winkel heeft vooral veel import-singles, Amerikaans jukebox-vinyl. Daar koop ik de 'jukebox-issue' van 'Black Hole Sun' met 'Spoonman' op de keerzijde. Ook deze is nauwelijks meer te draaien anno 2017. De behoefte aan 'Black Hole Sun' is sporadisch, maar gisteravond móest ik het even horen ter nagedachtenis aan Chris Cornell. ,,Eén van de meest opvallende stemmen uit de rock van de afgelopen twintig jaar", beschrijf ik hem op Facebook. ,,Chris pik je overal tussen uit". Schijnheilig? Nee hoor, ik heb zoiets ook genoemd toen ik Audioslave als '3 From 33' had en ben dit reeds jaren van mening.

Christopher John Boyle wordt op 20 juli 1964 geboren in Seattle in de staat Washington. De meisjesnaam van moeder Karen is Cornell en het is niet bekend waarom Chris haar naam is gaan gebruiken voor zijn muzikale loopbaan. Chris is een 'loner'. In 1973 vindt hij bij buren in de kelder een collectie platen van The Beatles. Gedurende twee jaar sluit Chris zichzelf op met de platen van The Fab Four. Als puber krijgt hij ook te maken met regelmatig terugkerende depressies waarbij Cornell weigert het huis te verlaten. Hij werkt onder andere als kok in een restaurant, maar toch is muziek de beste uitlaatklep voor Cornell. In de vroege jaren tachtig speelt hij bij een coverband in de omgeving van Seattle. Het groepje noemt zich The Shemps Hiro Yamamoto is de bassist van The Shemps. Kim Thayil komt als gitarist bij de groep en na het uiteen vallen van The Shemps gaan deze drie heren samen 'jammen' en schrijven ze eigen repertoire. In 1984 presenteert het trio zichzelf als Soundgarden. Cornell is aanvankelijk de drummer van Soundgarden, maar neemt dan Scott Sundquist aan voor dat instrument, zodat Chris zick kan wijden aan de zang. Sundquist blijft slechts een paar maanden en wordt dan vervangen door Matt Cameron. Dat is jaren lang de vaste bezetting van Soundgarden gebleven. In 1987 tekent Soundgarden bij Sub Pop en brengt het een EP uit. In 1988 verschijnt de eerste langspeler. Het album 'Badmotorfinger' (1991) is de eerste doorbraak, maar wordt omver geblazen door 'Superunknown' (1994).

Ik heb Temple Of The Dog al genoemd. Dit is feitelijk Chris Cornell met het merendeel van Pearl Jam en ontstaat in eerste instantie als eerbetoon aan een overleden vriend. Hoewel Temple Of The Dog wordt 'getipt' in 1991, zijn de muzikanten in werkelijkheid té druk met Pearl Jam en Soundgarden. 'Superunknown' levert de hits 'Black Hole Sun' en 'Spoonman' op. De eerste krijgt wonderwel een slechte recensie als een criticus het voor het eerst hoort. ,,Ze kunnen veel beter dan dit". Andere recensenten prijzen het album de hemel in. ,,Soundgarden heeft samen gebracht op een album wat sommigen in hun hele carrière niet voor elkaar krijgen". Zelf koop ik omstreeks 2003 mijn exemplaar van 'Superunknown' en het is met name 'Head Down' dat voor mij een uitschieter zal blijven. In 1996 verschijnt opnieuw een album van Soundgarden, maar een jaar later is de koek echt even op. Cornell gaat in eerste instantie solo verder. Schreeuwlelijk Zack De La Rocha heeft zijn bandmaatjes van Rage Against The Machine verlaten en deze zijn op zoek naar een nieuwe zanger. Het is hun manager die hen een nummer van Soundgarden laat horen en de heren zijn meteen overtuigd. De band gaat werken met Cornell en ze kiezen de naam Audioslave. Dit avontuur duurt zes jaar. Met name het eerste album wordt met veel gejuich binnengehaald door de metal-fans in Steenwijk en daar trek ik op dat moment veel mee op. Later Audioslave-werk is me min of meer ontgaan. In 2007 valt de band uit elkaar maar doet in januari 2017 nog een reünie-concert als protest tegen de inauguratie van Donald Trump. Cornell legt uit dat hijzelf druk is met Soundgarden en dat zijn bandmaten weer toeren als Rage Against The Machine. Dit zou verdere optredens van Audioslave in de weg staan hoewel alle partijen best zin zouden hebben in een vervolg. Althans, dat zegt Cornell drie maanden geleden. Zijn overlijden is niet zomaar een schok. Er is gewoon helemaal niks dat er op zou wijzen dat Cornell zichzelf van het leven wilde beroven.

In 2010 is Soundgarden weer actief. Het verschil ten opzichte van vroeger is dat Cornell helemaal 'clean' is. Geen drugs, geen alcohol en hij voelt zich zoveel beter zonder deze genotsmiddelen. Het heeft ook zijn weerslag op Soundgarden dat zich enerzijds lijkt af te keren van het oude grunge-geluid en nog steeds zoekt naar nieuwe wegen. Dinsdagavond heeft de band een overtuigend optreden gedaan in Detroit. Later spreekt zijn vrouw, publiciste Vicky Karayiannis, met Chris over de telefoon. Chris klinkt verdoofd. Hij zegt een Lorazepam te hebben genomen en misschien ook wel twee of meer. Vicky waarschuwt daarop de beveiliging, maar de hulp komt te laat. Cornell hangt zichzelf op in de badkamer van zijn hotel. Sinds jaren vrij van alcohol en drugs, lekker bezig met Soundgarden en reünies met Audioslave en Temple Of The Dog, een lieve vrouw en kinderen die hij het nooit zou aandoen om hen te verlaten. En tóch doet hij het. Er zijn dus nog wel vraagtekens bij zijn dood. Chris Cornell laat ons een erfenis na van dertig jaar solide rockmuziek met telkens die stem welke uit duizenden te herkennen is.