Ik wil aan het einde van de maand en het jaar op het aantal berichten zitten als dat het tijdvak dagen telt. Dat komt er in het kort op neer dat ik dagelijks zal moeten publiceren en vaak gaat dat best goed, al zeg ik het zelf. Andere momenten 'rommelt' het wat en dat is nu weer het geval. Ik heb dinsdag voor het laatst gepubliceerd en lig tóch maar twee berichten achter. Dat komt omdat ik woensdag een dubbel bericht wil doen. Op de laatste van de maand doe ik een 'Eindstreep' mits er singles bij zijn gekomen. De singles uit Engeland arriveren ietsje te laat in Uffelte en dan is het inmiddels mei. Blue Magic heb ik nog net op het randje van de maand besteld. Een week later ontvang ik het pakket met singles van Albert. Zie hier het idee voor woensdag: Eerst een 'Eindstreep' over april met de 10 soul-aanwinsten en Blue Magic, vervolgens een 'Eindstreep' over mei met de platen van Albert en wat eventueel nog gaat binnenkomen. Ik mag vandaag dus tweemaal publiceren, eerst maar een 'Raddraaier' en straks de 'Eretitel'.
Ik heb gisteren een mooie fietstocht gemaakt en ook foto's gemaakt, maar verwacht zondag ook nog een paar kilometers te maken. Wellicht zondag of maandag een fietsbericht? Vandaag heb ik post gelopen in Meppel. Stevig verbrand, maar dat is op zichzelf geen nieuws voor mij. Vooral het voorhoofd heeft er flink van langs gekregen vandaag. Hoewel ik zo laat mag beginnen als dat ik zelf wil, betekent het andermaal dat ik na 'Afterglow' meteen wil slapen. 'Afterglow' nekt me sowieso op vrijdag, maar zo'n kort nachtje en de hele dag in de brandende zon post bezorgen, werken niet mee. Ik heb zojuist een paar uren non-stop geslapen en zelfs de wekker een uur lang weten te negeren. Na de maaltijd nu even schrijven en straks niet té laat weer terug naar de horizontale positie. Ik ga morgenmiddag mijn remmen repareren in Nijeveen. Nu dan eerst de 'Raddraaier': 'Hang On To A Dream' van The Nice (1969).
Waar en wanneer? De dag weet ik meteen: Zaterdag 4 oktober 2014. Ik ga 's avonds een 'Vinyl Countdown' doen met dieren in de titels en de namen van de uitvoerenden. Ik fiets 's ochtends even naar Meppel en kijk bij de kringloopwinkels. Bij de kringloop aan de Hugo De Grootstraat hou ik opeens deze van The Nice in mijn handen. Deze kringloop heeft altijd een 'verrassing' voor mij. Soms loop je te spitten door platen die je in 2008 ook al in de handen hield en nieuwe toevoegingen die je nog maar vier keer in de koffers hebt staan en dan opeens... een exoot! The Nice is zo eentje: Een puntgave single in een ietwat verfomfaaid fotohoesje. Over de muziek kan ik kort zijn: 'Hang On To A Dream' is een klassieker in de sobere oer-versie van Tim Hardin en daar blijf je met de poten van af, zeker als je toetsenist het gaat verkrachten middels een semi-klassiek-jazz-arrangement. Keith Emerson is een genie, maar hier had hij nooit aan mogen beginnen!
P.P. Arnold wordt in Engeland aanvankelijk begeleid door The Blue Jays, maar ze raakt uitgekeken op dit gezelschap. Haar chauffeur laat de naam van Keith Emerson vallen, een opvallende pianist en toetsenist en iemand die wel een band kan samenstellen. Emerson speelt vóór 1967 in Gary Farr & The T-Bones met onder andere bassist Tony 'Lee' Jackson. Als The T-Bones uiteen valt, speelt Emerson met The VIP's in de Star Club in Hamburg. Emerson pakt het slim aan. Hij laat Andrew Loog Oldham weten dat een begeleidingsgroep voor Arnold wil samenstellen mits de groep ook als voorprogramma haar eigen werk mag spelen. '2 voor de prijs van 1' is natuurlijk koren op de molen voor Oldham en Emerson mag de band samenstellen. Jackson op de basgitaar, Ian Hague op drums en David O'List op gitaar. De laatste twee hebben ervaring opgedaan met respectievelijk Chris Farlowe en The Attack. Arnold wil de band The Naz noemen en de heren verstaan dat als The Nice. Het progressieve geluid van The Nice past niet goed bij de soul van P.P. Arnold en pas als The Nice zich op een festival op een apart podium presenteert, kan de groep op een schare fans rekenen. P.P. Arnold gaat vanaf eind 1967 meer samenwerken met The Small Faces, maar The Nice heeft dan reeds een platencontract zeker gesteld bij Immediate. Hague ziet de nieuwe koers niet zitten en stapt op. Zijn vervanger is Brian Davison. In de zomer van 1967 is The Nice voortdurend op tournee met Jimi Hendrix, Amen Corner en Pink Floyd. Syd Barrett is dan al een onbetrouwbare factor van de laatste band en O'List moet hem geregeld vervangen op het podium. 'The Thoughts Of Emerlist Davjack' is de titel van het debuutalbum van The Nice, maar dit zal leiden tot een vete met Oldham welke het totaal niet ziet zitten om nummers van acht minuten op de elpee te zetten. The Nice kiest voor een andere manager en brengt een jaar later zelfs 'America' op single uit. Het derde album van The Nice heeft in Engeland geen titel en bevat de bewerking van Tim Hardin's 'Hang On TO A Dream'. De single verblijft enige tijd in onze Tipparade.
In oktober 1968 wordt David O'List uit de groep gezet. Steve Howe is één van de eerste kandidaten om auditie te doen en het botert goed tussen hem en de band. Toch komt die terug op zijn besluit en treedt toe tot Yes. Emerson probeert nog gitaar te leren spelen, maar geeft dit snel op. The Nice gaat verder als een trio. Een jaar later is opnieuw crisis in de groep. Nu gaat de frustratie van Emerson in de richting van Jackson en diens' gelimiteerde zangkwaliteiten. Emerson vraagt zowel Jack Bruce (Cream) als Chris Squire (Yes) om een band te formeren, maar zij zien het niet zitten. Tijdens een tournee met King Crimson in Amerika slaat de vonk over en dan besluit Emerson een nieuwe band op te zetten met Greg Lake. De rest is geschiedenis. The Nice gaat de eerste maal uit elkaar in 1970 en zal in 2002 een korte reünie hebben. Davison is in 2008 overleden op 65-jarige leeftijd, Emerson volgt in 2016 en hem hebben we in de 'Dodenrit' gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten