Ik heb zondagavond getracht alle singles te draaien in 'The Vinyl Countdown', aangevuld met enkele andere aanwinsten van dit nieuwe jaar. Dat het tijd is om nieuwe naalden te bestellen, is geen nieuws. Normaal gesproken heb ik in tussentijd alweer een setje versleten, maar 'if it ain't broke, don't fix it' en dus draai ik vrolijk verder met naaldjes die betere tijden hebben gekend. Ik schrik als ik zondag een aantal van de smetteloze singles hoor op de draaitafel. Ik heb een 'thuisbrenger' liggen maar die klinkt even belabberd als de oude en om de kostbare singles geen verdere schade aan te doen, sluit ik de show vroegtijdig. Hoewel? Het is gewoon de ouderwetse twee uren, maar ik ben zo gewend geraakt aan 'extra tijd' dat het apart aanvoelt. Geld voor nieuwe naalden is er even niet, maar dat moest volgende week gebeuren. Dit weekend dus geen vinyl-shows van mijn kant. 'Do The 45' komt te vervallen, morgenavond een 'Saturday Night Music Club' en over zondag moet ik nog even nadenken. Ik kan dan immers ook een show doen met één platenspeler, want de andere naald is minder vaak gebruikt en klinkt nog wel goed. Vandaag het laatste deel van de singles uit het pakket dat ik van Albert heb mogen ontvangen en vandaag een flink aantal die ik nog niet eerder heb gehoord!
* Millie- Sweet William (NL, Fontana, 1964)
Ik geloof dat ik tegen de avond besef dat het een 'onvergetelijke' dag is geworden. Het is de vrijdag van de eerste vakantie in Sleen, nog geen twee jaar geleden. 's Ochtends op de fiets naar Grolloo en de halve dag vertoefd in het Cuby & The Blizzards-museum. De lange fietstocht terug met de eerste sigaren sinds maanden. 's Avonds heel speciaal, maar toch ook eenvoudig, gegeten bij de tent en nog lange tijd buiten gezeten. De soundtrack van de dag bestaat uit enkele nummers die ik in podcasts hoor die ik aan de mp3-speler heb toegevoegd, maar ook zeker 'My Boy Lollipop' van Millie welke ik heb 'gered' bij een brocanterie-met-terras in Grolloo. Sindsdien is 'My Boy Lollipop' een soort 'evergreen' geworden in mijn vinyl-shows bij Wolfman Radio en daar is Albert een paar maal deelgenoot van geweest. Zondagavond is dit één van de laatste singles die ik draai. Een typisch geval van een plaatje dat klinkt als de voorganger, maar niet minder vervelend wordt. Integendeel zelfs! Misschien is het stiekem wel leuker. Ik ben in ieder geval erg in mijn nopjes met deze single!
* The Ramones- Rock'N'Roll High School (NL, Sire, 1980)
Ik koop mijn eerste exemplaar bij Sunrise in 1991, maar deze is met name rond 2004 erg veel gedraaid als ik in mijn 'garagerock-fase' zit. Ik vervang dit exemplaar met alle liefde! De oude raak ik wel kwijt. Ik weet zeker dat ik wel een modebewust meisje kan vinden dat graag een plaatje wil hebben dat genoemd is naar haar favoriete kledingmerk.
* Sir Douglas Quintet- What About Tomorrow (US, Philips, 1970)
Een promo met een wit label. Precies het formaat dat ik zo moeilijk kan laten liggen als ik het ergens vind. Om me nóg meer zenuwachtig te krijgen voor Blue Magic, is deze van Sir Gouglas Quintet op het alom geroemde (niet dus...) styreen en klinkt deze niet overal even zuiver. Philips-styreen is écht berucht wat dat betreft. Hoewel er nogal wat verschillen zitten tussen de bands, valt Sir Douglas Quintet in Nederland in dezelfde categorie als Creedence Clearwater Revival. Met name in het zuiden van ons land hossen hele feesttenten op de klanken van Creedence en Doug Sahm en zijn mannen en net als bij de eerste zou je ook bij Sir Douglas heel oneerbiedig kunnen zeggen dat de nummers inwisselbaar zijn. Leg 'Mendocino' naast 'Dynamite Woman', om maar iets te noemen. 'What About Tomorrow' is minder 'catchy' dan de voorgaande twee, maar heeft dezelfde ingrediënten als de hits en geen dronken Brabander die bezwaar zal maken tegen dit nummer. Ik vrees dat het bij mij een beetje roemloos de jaren zeventig-bak in gaat, want ook het styreen werkt niet mee in het enthousiasme.
* Frankie Smith- Double Dutch Bus (Frankrijk, Wmot, 1980)
Tja en dan dit. Hoewel het plaatje een forse hit is geweest terwijl ik jong ben, moet ik bekennen dat ik het nog nóóit eerder heb gehoord. Broers en zus spenderen hier in 1981 geen geld aan, maar ik kan evenmin herinneren dat ik het ooit op de radio heb gehoord. Rap is altijd lastig geweest bij mij. Ik heb het diverse malen geprobeerd, maar het wil niet. Dan heb ik het over verdiepen en luisteren naar rap, niet het uitoefenen van de stijl. Het is pas sinds de laatste paar jaren dat ik een aantal favorieten heb gekregen en ben in de wolken als ik 'The Message' van Grandmaster Flash op single tegenkom. 'White Lines' heb ik al op de, ongecensureerde, 12"-single. 'Double Dutch Bus' is een aardig plaatje dat goed in dat rijtje past en waarvan ik weet dat het nog wel eens een zaterdagavond-show kan opfleuren.
* Billy Stewart- Summertime (NL, Chess, 1966)
Mijn derde exemplaar tot dusver. De eerste koop ik in 1993 en deze raakt in 2009 betrokken bij het 'kiwi-incident'. Vervolgens haal ik in juni 2012 mijn tweede exemplaar uit Uffelte, maar deze van Albert is zelfs nog een 'upgrade'. Deze in de Blauwe Bak en de oude in de jaren zestig? Lijkt me een goed plan!
* Rufus Thomas- Do The Push And Pull (België, Stax, 1970)
In 1970 is James Brown als een komeet naar de top geschoten met zijn eigentijdse funk en bij de verschillende platenmaatschappijen wordt achter het oor gekrabd. Bij Stax wordt Rufus Thomas naar voren geschoven, maar uiteraard wordt muzikaal geen concessie gedaan. De Stax-huisband volgt Fred Wesley in de voetsporen, maar blijft het platenlabel uit Memphis vertegenwoordigen. 'Do The Push And Pull' is de minder succesvolle opvolger van 'Do The Funky Chicken' van deze soul-legende, maar minstens zo leuk in mijn oren. Reserve-Blauwe Bak! Ik moet deze drie bakken toch nog eens onder handen nemen, dus kan dat mooi na het publiceren van dit bericht...
* The Waikikis- Hawaiian Soul (NL, Palette, 1968)
Tot slot een echte exoot! Een mij totaal onbekende single en dat geldt eveneens voor 45cat. Ik weet zelfs niet eens dat The Waikikis tot 1968 zijn door gegaan? Ik kan de 'soul' niet ontdekken, maar het is een leuke 'novelty'! De b-kant heeft ook 'iets'. Het is niet het Lorne Greene-nummer of iets dat refereert aan de schurk of de Beatles-drummer, maar een fraai georkestreerde ballade met de kenmerkende steel-gitaar. Best mooi om nog eens een show mee af te sluiten, maar verder zal het toch de dagen moeten slijten in de jaren zestig-bak.
Ik laat de apparatuur nog even aan... Ze komen morgen oud papier halen en dat heb ik genoeg, alleen ontbreken de dozen. Ik heb daarvoor een verhuisdoos geleegd die van Steenwijk naar Nijeveen naar Uffelte is gegaan zonder het eens uit te pakken. En daar kom ik opeens een single tegen die ik een paar jaar 'kwijt' ben geweest: 'What's A Matter Baby' van Timi Yuro. Plus een paar andere singles die ik nog niet heb bekeken, maar die ik eens (vermoedelijk 2009) moet hebben 'verloren' uit de toenmalige Blauwe Bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten