Politiek op Soul-xotica? Nee, natuurlijk niet! Het conflict tussen de Nederlandse regering en Turkije is nog lang niet opgelost en bovendien zijn er woensdag verkiezingen, maar op Soul-xotica is het 'just another day' en schrijven we naar hartelust over godvergeten singles. Toch zou ik een weddenschap met de politici willen aangaan. Ik start vandaag met de nieuwe serie 'Raddraaien' en deze editie kent maar liefst 55 kandidaten. Nu het minder druk is met 'Singles round-up' ten opzichte van het afgelopen jaar, denk ik dat deze serie nog wel eens sneller kan gaan? Laten we niet teveel in de toekomst kijken. Ik voel echter dat ik de serie vóór Nieuwjaarsdag klaar heb. Zullen we eens kijken wie gaat winnen? De onderlinge verschillen in de partijen zijn dermate groot dat de samenstelling van een coalitie maanden in beslag kan nemen. Als er overhaast een kabinet wordt samengesteld, kan deze nog wel eens snel stranden. Laten we zien wie het het langst uit houdt: Deze serie 'Raddraaien' of het kabinet? Of dat de serie klaar is voordat er een coalitie is? Nee, laat maar, geen politiek meer op Soul-xotica. De eerste 'Raddraaier' uit de nieuwe serie komt meteen van de eerste rij van de eerste Blauwe Bak-koffer. De nummer 17 is een single welke ik een paar maanden geleden bijna tot Week Spot had verheven, maar dan...? De info omtrent de groep is gering en ik heb ze al eens in 'Uit de jeukdoos' gehad. Een 'Raddraaien'-bericht zie ik echter wel zitten en dus presenteer ik jullie vandaag 'Sad Sad Feeling' van The Autographs uit 1966.
Waar en wanneer? Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst singles uit Chicago heb gehaald. Misschien ben ik een beetje bang geworden? Ik lees steeds vaker over mensen die platen bestellen uit Amerika en dan een rekening krijgen over de invoerbelasting. Ik ben erg gelukkig want ik heb nog geen cent van deze belasting hoeven betalen in vijf jaar handel met Amerika. Toch blijkt het schering en inslag en is de invoerbelasting flink omhoog gegaan. Eerder is het een risico van een paar dollar op een single, inmiddels zou het niet meer leuk zijn. In december 2013 ken ik deze angst totaal niet. Ik kijk regelmatig bij de veilingen van mijn 'maat' in Chicago en bestel dan redelijk wat singles om de verzendkosten te drukken. Voor één plaatje vraagt hij dertien dollar verzendkosten. Voor iedere extra single is dat een dollar. Vier singles zijn dus zestien dollar en dat is vier dollar per stuk. Iets gemakkelijker uit te leggen dan ruim een tientje aan euro's voor één single. Zeker als het voor een tientje nog niet eens is verzekerd. Op 17 december 2013 doe ik mee in een aantal veilingen en dat levert me die dag zes singles op. 'Down In Ghetto' van The Major IV is eentje waarmee ik aardig ver moet gaan. Evenals 'La-Dee-Da' van Linda Wilson welke ik nauwelijks meer draai. 'One Moment' van Sheryl Swope is ook niet goedkoop en wellicht de grootste verrassing. Dat plaatje gaat razendsnel groeien! Verder zie ik 'Telephone' van Bernadette Martin, 'Don't Drop Out Of School' van The Trends (met een uitstekende crossover-kant welke ik nog maar een paar maanden ken) en 'Sad Sad Feeling' van The Autographs. Ik moet wel een paar maal mijn bod verhogen, maar krijg de laatste desondanks voor een fraaie prijs mee. De conditie is niet de beste, maar vooruit... ik doe het ervoor!
Ik beschouw de single een half jaar als een 'extraatje'. Het is me té weinig Northern Soul als het arriveert in de koffers en blijf dromen van 'I Can Do It' van dezelfde groep. Het is pas in de zomer van 2014 dat ik de plaat leer waarderen. Ik zit dan reeds een paar maanden in een transitie binnen mijn soul-verzamelen. De Northern neemt af en ik krijg oog en oor voor meer melodieuze midtempo. En zelfs in de huidige interesse past deze van The Autographs steeds beter. Fraai gearrangeerd met een orkest, heeft het nog altijd een stevige 'backbone' voor de dansers. Het Wigan Casino-publiek mag weglopen met 'I Can Do It', de fijnproevers in de Northern Soul bevelen 'Sad Sad Feeling' van harte aan. Laat me eens kijken of de informatievoorziening is toegenomen ten opzichte van 2012.
Nee, helaas! Op 19 november 2012 ga ik in het bericht dieper in op de geschiedenis van het Okeh-label en zou hetzelfde kunnen doen met Loma. Toch hou ik dat laatste nog eens voor een Week Spot, al dan niet deze van The Autographs. Feit is dat deze van The Autographs uit een 'serie' komt van singles voor het Loma-label welke kant noch wal raken op de hitparade. De plaat verschijnt oorspronkelijk op Joker. 'Part II' op de b-kant is gewoon de instrumentale versie en dat rijst een vraag: Was het geld op om een b-kant op te nemen? Het heeft hetzelfde grapje al eens eerder uitgehaald.
Geen biografische gegevens, maar wel een discografie op 45cat. De groep debuteert in april 1965 op het Joker-label uit Los Angeles met 'Love's Gonna Do You In'. 'Do The Duck' komt vier maanden later en hier is eveneens een instrumentale 'part II' op de keerzijde. Van 'Sad Sad Feeling' is geen verschijningsdatum bekend, anders dan het jaar 1966. In april heeft Warner Bros. de distributie op zich genomen en verschijnt het plaatje op het Loma-label. Pas in september 1967 zien we The Autographs terug als 'I'm Gonna Show You How To Love Me' uitkomt op het Okeh-label. De stamper staat natuurlijk op de b-kant en dat is 'I Can Do It', onderwerp van de 'Jeukdoos' van vijf jaar geleden. Later zullen vooral gitaargroepen de naam The Autographs gaan gebruiken, maar deze discografie is alles dat bekend is van de soul-groep uit de jaren zestig.
Kan ik tot slot nog even bekijken wat zoiets nu waard is. Popsike vertelt me dat op 29 januari nog een exemplaar op Ebay is verkocht voor 29 dollar. We hebben het dan over de Loma-demo zoals die in de afbeelding. Ik heb de 'issue' en die kan ik daar niet vinden. Wel een paar Joker-singles die voor gemiddeld 35 dollar van de hand gaan. Dan naar Discogs. John Manship vraagt dertig pond voor een Mint-exemplaar van de 'issue'. De Joker-versie staat weer niet op Discogs. Gelukkig is de single knoerthard opgenomen en dus heeft het niet veel last van de achtergrondgeluiden want mijn single heeft een zwaar leven achter de rug. Het geluid is zo goed als 'schoon' en daar waar het overstuurt, brengt het alleen maar charme. Een wilde gok, want ik weet het niet meer... Ik geloof dat deze me twaalf dollar heeft gekost. Dat vertaalt zich naar 'een koopje'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten