Het goede nieuws is dat ik volgende week vrijdag weer een 'Eindstreep' kan presenteren. In februari komt het eigenlijk best goed uit omdat ik temidden van de 'Weekplate' zit, maar het is zeker niet de bedoeling om het vaker te doen. Hoewel? Nu De Tafel écht is verdwenen, kan het wel eens lastiger worden om aan tenminste tien singles per maand te komen. Ik ben vorige week vrijdag nog bij De Kring geweest in Meppel, maar daar heb ik niks kunnen vinden. Ik moet wat tijd overbruggen en kom er langs fietsen, verder heb ik op dat moment geen interesse naar singles. Ik heb een paar dagen eerder een lijstje gemaakt van een aantal singles welke mij worden aangeboden door Soul-xotica-volger Albert. Uit de collectie van een kennis en die heeft zeker ook een goede muzieksmaak. De prijzen zijn billijk en zo bestel ik dertien titels. Ik krijg twee daarvan 'dubbel' en dat brengt de score op vijftien. Vandaag de eerste zeven titels waaronder een dubbele, morgen de resterende zes met wederom een dubbele. Dit riekt naar wiskunde, maar ik ga het uitleggen...
De singles zijn vandaag door de postbode bezorgd en ik heb nog geen tijd gehad om ervoor te gaan zitten. Dat moment is nu aangebroken of, met andere woorden, het is weer een 'live'-recensie. De plaatjes worden gedraaid tijdens het schrijven. Ik zal jullie niet langer ophouden en ik wil mezelf ook niet langer ophouden: Ik ben namelijk reuze benieuwd naar een aantal titels. Veiligheidsriemen vast en gaan met die banaan!
* Laurie Anderson- Big Science (NL, Warner Bros., 1982)
Met vier minuten is dit een stuk radio-vriendelijker dan de acht-en-een-halve minuut van 'O Superman', maar toch heeft dit plaatje niet dezelfde aandacht gekregen. Terecht? Ik denk dat de dames en heren radiomakers het wel geloofden na 'O Superman', want 'Big Science' heeft precies hetzelfde geluid: De minimale percussie, dezelfde synthesizer, weer dezelfde 'voice-sequence'-gimmicks, maar... ook een refreintje! Het heeft zelfs meer melodie en refrein dan acht minuten 'O Superman'. Maar het blijft toch ongewoon en niet bepaald geknipt voor radio of hitparade. Leuke aanwinst!
* Au Pairs- It's Obvious (UK, 021 Records, 1980)
Veel van de bands op het lijstje zeggen me: ,,Vooruit, ga jij nu eens verdiepen in ons". Au Pairs is zo'n naam die ik al dertig jaar ken, maar nog nooit echt de moeite gedaan om me meer te laven aan de muziek van de band. Met 'It's Obvious' val ik met de neus in de boter: Meer 'indie' dan het 021-label bestaat bijna niet en het geluid is precies datgene dat ik me erbij voorstel. Of zou ik toch terloops al het ene en het andere hebben gehoord van Au Pairs. Hoe dan ook: Een plaatje dat zéér welkom is in de verzameling en iets dat smaakt naar meer!
* Beastie Boys- Fight For Your Right (NL, Def Jam, 1986)
Als Albert aanvankelijk begint over een mogelijke lijst jaren tachtig-singles twijfel ik even of ik zal in gaan op het aanbod. Albert kennende, die gaat me niet een laffe lijst aanbieden met The Eurythmics en The Shorts, om maar iets te noemen, het zal vast van een hoge kwaliteit zijn. Gelukkig is dat het geval. Veel van de jaren tachtig-hits heb ik de afgelopen jaren gekocht als ik ervoor 'in de stemming' was. Vaak al met het oog op een radioprogramma met dat ene plaatje. Deze van Beastie Boys is meteen de grootste jaren tachtig-hit die jullie vandaag en morgen zullen aantreffen, maar het is zo'n plaatje dat me een jaar geleden naar de kassa van De Tafel had kunnen doen rennen. Gek genoeg heb ik hem nog steeds niet in de bakken en dat werd eens hoog tijd. Bij deze: Een zeer fraai exemplaar om in de (nabije) toekomst eens de aftrap te verrichten in een radioshow.
* Curved Air- Back Street Luv (NL, Warner Bros., 1971)
* Curved Air- Back Street Luv (NL, Warner Bros., 1971)
Zoek de verschillen... Qua persing is het beide keren de Nederlandse Warner Bros., alleen is het hoesje de ene keer Nederlands en de andere Duits. Ofwel: De Duitse heeft de titel en foto op beide kanten gedrukt, de Nederlandse heeft advertenties voor elpees op de achterkant. Beide singles ogen fraai en dus denk ik dat ik ze gebroederlijk in de jaren zeventig-bak parkeer. Curved Air heeft me een paar grijze haren opgeleverd. De single is een kleine hit geweest in 1971 en ik hoor het eenmalig op de Nederlandse radio in oktober 1992. Dan begint de zoektocht naar het plaatje, maar... ik wil hem maar niet tegenkomen. Uiteindelijk koop ik in 2002 de 'live'-versie op Deram (1975), maar nog steeds wil ik het origineel hebben. Sinds vandaag heb ik hem opeens dubbel! De eerste heeft meteen 'reversed labels', ofwel: 'Back Street Luv' speelt af op de kant die de b-kant aan geeft. De andere speelt wel correct en (of het is verbeelding?) speelt iets luider af dan de vorige. Het onderscheid in de hoesjes is minimaal, maar, zo gezegd, ze gaan beide in de jaren zeventig-bak. Wellicht weegt de zoektocht van bijna kwart eeuw ook mee in dit besluit.
* Devo- Come Back Jonee (UK, Virgin, 1978)
Een jaar geleden koop ik 'Be Stiff' van Devo bij De Tafel op geel vinyl en met fotohoesje. Op de flip staat 'Social Fools'. Dat is ook de flip van 'Come Back Jonee', een plaatje dat op hetzelfde tijdstip (augustus 1978) wordt uitgebracht. Vijftienduizend exemplaren worden geperst op grijs vinyl en daar heb ik nu eentje van. De plaat heeft meerdere eigenaren gehad (getuige een sticker van 'Record, Tape And Video Exchange' in het Londense Notting Hill Gate) en is mogelijk de sticker kwijtgeraakt. Op het hoesje kijkt een dame verliefd naar een borstbeeld waarvan het gezicht blanco is gelaten. De sticker zou je in dat geval op het blanco deel kunnen plakken. Het is typisch 1978: De punkrage en de start van de 'Do It Yourself'-platenlabels die singles uitleveren met stickers, buttons en de hele rataplan. Virgin wil daar graag aan meedoen nu het een paar punkbands onder contract heeft en dit is het resultaat. Toch zijn de oplagen niet gelimiteerd genoeg om het een verzamelwaardige plaat te maken, maar het is en blijft dikke pret met zo'n Devo-single. Wellicht moest ik iets beter mijn best doen om ervoor te zorgen om ook de andere plaatjes in de bakken te krijgen, maar dan opnieuw: Ik moet wel erg in de stemming zijn voor zo'n aankoop en dat is slechts zelden.
* The Dickies- Manny, Moe & Jack (UK, A&M, 1979)
John Lodge van The Moody Blues wordt eens geconfronteerd met de vele cover-versies die door de jaren heen zijn verschenen van 'Nights In White Satin'. Bij de vraag welke zijn favoriet is, hoeft hij niet lang na te denken: The Dickies! De punkband heeft in 1979 een klein hitje met haar opgefokte versie van de Moody Blues-hit. Onnodig om te zeggen dat die al een flinke tijd op mijn verlanglijstje staat. Laat me de verzameling dan maar beginnen met 'Manny, Moe & Jack', het is op zijn minst een begin. The Dickies is een soort van Ramones: De nummers zitten in een strak tempo en zijn binnen twee-en-een-halve minuut afgerond. Een herinnering van een concertbezoeker is dat de groep in 1978 twintig nummers in 35 minuten speelt en meteen van het podium gaat. 'Manny, Moe & Jack' is hier uitgevoerd als de promo, maar die blijkt vrij algemeen te zijn. Opvallend is ook dat het de enige Dickies-single is in Engeland die niet op gekleurd vinyl is uitgebracht. Deze 'nieuwe' namen in de bakken doen me al uitkijken naar toekomstige 'Raddraaiers'.
* Fad Gadget- Collapsing New People (UK, Mute, 1984)
Alweer zo'n naam die me iets zegt, maar waar ik niet meteen een geluid aan kan vastbinden. Dat helpt het een eindje op weg als ik zie dat het is uitgebracht op het Mute-label. Mute levert sinds de vroege jaren vooral electropop als Depeche Mode en Fad Gadget past ook in dat rijtje. Op de b-kant wordt het begeleid door Einstürzende Neubauten, ook zo'n band die ik nog eens serieus moet gaan beluisteren. Morgen de zeven (of eigenlijk acht) andere singles, maar tot nu toe is dit partijtje al een flinke 'ear-opener' geweest. Het koffertje met singles gaat dicht, ook morgen gaan we het weer 'live' doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten