Singles round-up: maart 2

Ik heb ambitieuze fietsplannen voor morgen en wil dus niet te laat naar bed, ook omdat het een uur korter is dan normaal. De 'Singles round-up' uitstellen, is eveneens niet aan de orde. Ik wil morgenavond de eerste aanwinsten draaien in 'The Vinyl Countdown' en dat twee titels uit de aflevering van vandaag. Het lijkt me wel zo fijn dat ik die nummers even van tevoren heb gehoord. In dit tweede deel zes unieke titels waarvan eentje dubbel is. Wederom een paar bands die ik erg op de vlakte ken en waarvan ik meer zou moeten horen, maar ook eentje waarbij alle platen al een tijdje op de verlanglijst staan. Ook deze editie van de 'Singles round-up' wordt weer 'live' gedaan, ik ga dadelijk de eerste van de zes opzetten en in tussentijd het bericht schrijven.

* Gang Of Four- I Love A Man In A Uniform (EEG, EMI, 1982)
Een iconische naam in de Britse popmuziek. Je komt Gang Of Four vaak tegen in biografieën van eigenzinnige groepen, maar kan er niet meteen een geluid aan vastbinden. Als ik af ga op 'I Love A Man In A Uniform' dan zou ik zeggen... een Talking Heads dat niet voor het grote geld is gegaan. Ik kan me voorstellen dat het enige schroom oplevert om een 'grote' naam als Talking Heads op je biografie te zetten en dan is Gang Of Four net ietsje meer 'indie', hoewel deze ook onder contract staat bij 'major' EMI. Leuk om hem zo in de Nederlandse uitvoering te kunnen begroeten!

* Pere Ubu- Not Happy (UK, Rough Trade, 1981)
Een hele aangename verrassing in de lijst van Albert. Ik associeer Pere Ubu eigenlijk niet zo met singles, maar ze zijn blijkbaar toch gemaakt. Duistere muziek zonder inktzwart te zijn, gewoon altijd een brug te ver, dat is Pere Ubu. Met niets te vergelijken. Er is dan ook niets commercieel aan 'Not Happy'. Wel vrolijk en hysterisch met Tiny Tim-achtige zang. Lekker dwars!

* Poison Girls- All Systems Go: Promenade Immortelle (UK, Crass Records, 1980)
Sommige artiesten leer je pas waarderen na hun dood. Ik heb een jaar geleden Vi Subversa in de 'Dodenrit' gehad en ben sindsdien ook meer gaan luisteren naar de muziek van haar groep Poison Girls. Vaak ongrijpbaar en rauw als Crass, maar het kan ook tedere momenten hebben. 'Promenade Immortelle' is zo'n zeldzaam moment waar de anarchopunk niet vanaf spat, maar stemmig en melancholiek met die heerlijke misthoorn van een stem van Vi. 'Dirty Work' op de flip is dan meer het traditionele Poison Girls-repertoire. Staccato punk met wisselende zang van Richard Famous en Vi Subversa. Het zal te wijten zijn aan mijn vroegere interesse voor noise dat ik wel iets kan met de bijtende muziek van Crass en Poison Girls. Ik hoop dat het méér van het Crass-label gaat opleveren in de nabije toekomst.

* Tom Tom Club- Under The Boardwalk (NL, Island, 1982)
Gelukkig heb ik bij Beastie Boys niet geschreven dat het de enige grote hit is uit dit partijtje. Deze van Tom Tom Club heeft immers ook in de vaderlandse top tien gestaan. Ik heb al wel 'Wordy Rappinghood' op de Engelse Island, maar deze 'Under The Boardwalk' wil maar niet op mijn weg komen. Nu ik hem binnen heb, verwacht ik dat die geregeld haar opwachting gaat maken in de radioshows waarbij ik tot voor kort de neiging heb gehad om iedere keer 'Rappinghood' te draaien. In vergelijking met de vorige hit vind ik deze ietsje minder, maar het is nog steeds een heerlijke eigenwijze cover van de hit van The Drifters.

* Weekend At Waikiki- No Way To Go (NL, Top Hole, 1986)
Op een gekke manier haal ik altijd Weekend At Waikiki en Brimstone (Butterfly) door elkaar en dat heeft er bijna voor gezorgd dat de plaat is blijven staan op de lijst. De bands hebben als overeenkomst dat ze beide afkomstig zijn uit Friesland en deel uitmaken van de 'Friese bries' van de jaren tachtig. Brimstone maakt reggae dat op de plaat niet echt goed uit de verf komt. Weekend At Waikiki is pure jaren tachtig-new wave. Melodieus met subtiele toetsen en een tikkeltje eigenwijs. 'No Way To Go' ken ik achteraf gezien weer van een cassettebandje dat ik in 1992 eens van de radio heb opgenomen: Een special van een uur met muziek uit de 'Friese bries'. Blij dat ik deze heb besteld! Dit is één van de twee die, naar alle verwachting, morgenavond aan bod komt in 'The Vinyl Countdown'.

* Robert Wyatt- Shipbuilding (UK, Rough Trade, 1982)
* Robert Wyatt- Shipbuilding (UK, Rough Trade, 1982)
Er zijn maar liefst vijf verschillende hoes-varianten van deze single. Allemaal bevatten ze details van een schilderij van Stanley Spencer: 'Shipbuilding On The Clyde'. De singles zijn uitgevoerd in klaphoesjes en het is één van de meer ambitieuze projecten van Rough Trade. ,,Geen wonder dat ze The Smiths even later hebben verkocht", aldus een schrijver op 45cat. De single zélf levert een matige verkoop op en het zijn sindsdien verzamelaars die proberen om de serie compleet te krijgen. De singles zijn allemaal identiek, het zijn de hoesjes die het onderscheid maken. 'Shipbuilding' zélf geldt als een van de absolutie klassiekers uit het repertoire van Wyatt. Een kippenvel-nummer, niet meer dan dat. Ik tast evenzeer in het duister waarom Rough Trade zo'n ingewikkelde verpakking heeft gekozen. Ik ben tevreden met mijn twee singles, ik hoef niet zo nodig de collectie compleet te hebben.