Geen 'Dodenrit'? Geen 'Een leven met Chuck Berry'? Nee, niets van dat alles. Chuck is natuurlijk elementair in de geschiedenis van de rock'n'roll. 'Elvis zette de deur op een kiertje, Chuck Berry trapte hem wagenwijd open'. Ik heb de man eens zien optreden in 1998, maar verder heb ik niet heel veel met Chuck Berry anders dan de basis van de rock'n'roll. Er zal genoeg leesvoer worden gepresenteerd waaraan ik niet kan tippen en dus herinner ik hem liever met een plaatje. Bij iedere overledene besef ik steeds meer dat het minstens zo belangrijk is om de artiesten te eren die nog aanwezig zijn in dit leven en dat slaat een brug met de artiest van vandaag. Als ik van het nieuws hoor, ben ik aanvankelijk lacherig. Dan wijst een Engelse radio-collega op een paar opmerkelijke feiten rondom Vera Lynn en als ik verder haar geschiedenis in duik, kan ik niets anders opbrengen dan een diep respect voor Dame Vera Lynn. Ze is vandaag, 20 maart, precies honderd jaar geleden geboren en dat verdient, mijns inziens, een bericht op Soul-xotica. Zoals de Engelsman zei: ,,Take that, establishment. She's ours". Ik hoop dat dit bericht duidelijk maakt wat hij daarmee bedoelt.
Beroemd zijn, kun je op verschillende manieren doen. De meest eenvoudige manier, die ook het meest voorkomt, is 'in the picture' blijven. Je roept, ten bate van het goede doel, Jan-met-de-pet op om méér te doneren voor dit en dat terwijl je zelf een royaal bedrag kan opstrijken van de televisiemaatschappij voor je 'werk' en zonder dat je zelf een flink percentage afdraagt aan het doel. Zijn artiesten vanuit de kunst vaak links-georiënteerd, met een paar miljoen op de bankrekening wordt je automatisch rechts en wordt je de kapitalist die je vroeger zo hebt verafschuwd. De macht van geld en beroemd zijn. Als er één artieste is die altijd de kant van het volk blijft kiezen, is het wel onze jarige van vandaag. Tijdens de mijnwerkersstakingen in de midden jaren tachtig behoort Vera Lynn tot de weinigen 'van stand' die opkomt voor de arbeiders. Iets dat ik daarentegen niet in de geschiedenis kan vinden, is het feit dat Vera Lynn het podium deelt met de Engelse linkse punkband The Redskins. Gezien de tijdgeest kan dat wel eens gedurende de staking in de mijnen zijn geweest.
'The Sweetheart Of The Forces', Vera Lynn, wordt op 20 maart 1917 geboren in East Ham in Londen als Vera Margaret Welch. Als zevenjarige doet Vera haar eerste optreden. Ze kiest de meisjesnaam van haar oma als podium-naam: Margaret Lynn. Ze is dan elf jaar oud. Zeven jaar later doet ze haar eerste radio-optreden met het orkest van Joe Loss. In een kort tijdsbestek neemt ze platen op met zowel Loss als collega-bandleider Charlie Kunz en in 1936 maakt Vera Lynn haar eerste solo-plaat: 'The Wooden Hill To Bedfordshire'. De plaat verschijnt aanvankelijk op het kleine Crown Records, maar wordt kort daarop overgenomen door Decca. Een geluk voor Vera nu haar platen op een betere distributie kunnen rekenen. In 1939 neemt ze 'We'll Meet Again' op. In het uiterste begin van de Tweede Wereldoorlog vraagt de Engelse krant The Daily Express aan Engelse militairen wie hun favoriete zanger of zangeres is. Het antwoord luidt eenduidend: Vera Lynn. Haar 'We'll Meet Again' staat synoniem aan de wederzijdse heimwee tussen Engelsen in Europa en hun vrouwen thuis. Het verlangen waaraan de militairen zich optrekken tijdens de verschrikking van de oorlog. Vera's stem stelt oren gerust aan beide kanten van de Noordzee. In 1941 krijgt ze haar eigen radioprogramma, 'Sincerely Yours', waarin ze liedjes zingt voor de soldaten die ver van huis zijn. 'The White Cliffs Of Dover' is een andere 'tophit' uit die tijd. In 1943 speelt ze een rol in de film 'We'll Meet Again'.
Later neemt Lynn enkele hoge militaire onderscheidingen in ontvangst. In de laatste jaren van de oorlog maakt ze enkele tournees met de ENSA, de Engelse organisatie dat voor de ontspanning zorgt bij Britse troepen in oorlogsgebied. Na de oorlog gaat haar carrière als plaatartieste gewoon door en in 1952 krijgt ze iets voor elkaar dat nog geen enkele Britse artiest voor elkaar heeft gekregen: Ze staat bovenaan de Amerikaanse Billboard-lijst met 'Auf Wiederseh'n Sweetheart'. Ze zal daarna nog enkele grote hits hebben in de Verenigde Staten. In 1953 zet ze de SOS (The Stars Organisation For Spastics) op waarvan ze de voorzitter wordt. In 1976 zet ze een fonds op dat onderzoek doet naar borstkanker. Vijftig jaar na de oprichting van haar eerste goede doel, wordt ze eveneens presidente van een grotere organisatie welke zich bezig houdt met hersenverlamming. Terug naar de platen. 'My Son, My Son' is een grote hit in 1954 en wordt mede-geschreven door Lynn. In 1960 neemt ze na bijna een kwart eeuw afscheid van Decca en begint een samenwerking met EMI. In Engeland zijn de hits al opgedroogd sinds de nummer 1-hit 'My Son, My Son', maar in Amerika heeft ze pas in 1967 haar laatste single-hit met 'It Hurts To Say Goodbye'. In Nederland heeft ze in 1962 nog een grote hit met 'Land Of Hope And Glory'. Opvallend in de discografie is de single uit 1969 met nummers van The Beatles welke niet verder dan het demo-stadium zal komen. In de lintjesregen van 1969 krijgt ze al een OBE voor haar werk voor de militairen, in 1975 krijgt ze bovendien ook nog de Dame-status voor haar werk met de verschillende goede doelen. Hoewel ze zich voor de ceremonieën mengt met de 'establishment', blijft Vera tot haar honderdste verjaardag toe een kritische blik houden. In 2013 steunt ze bijvoorbeeld een petitie tegen de jacht op duiven, maar ook de sympathie voor de mijnwerkers is iets dat niet iedere beroemdheid durft te tonen. Het is altijd veilig om je mond op slot te houden.
En zo wordt het vanzelf 20 maart 2017. Vera viert haar honderdste verjaardag. Ze heeft een nieuw album uit, 'Vera Lynn 100', waarop ze oude liedjes opnieuw zingt in duet met gasten als Aled Jones. Dit album verschijnt bij Decca. EMI is eigenaar van de opnames uit de jaren zestig en zeventig en heeft een album op de markt gebracht met haar opnames uit de Abbey Road-studio inclusief vijf niet eerder uitgebrachte liedjes. Vera is in 1941 getrouwd met saxofonist Harry Lewis welke in 1998 is overleden. Ze hebben samen een dochter. Lynn woont sinds de jaren zestig in Ditchling in Sussex.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten