De laatste 'Raddraaier' uit deze serie die op 3 juni is begonnen. Waar hebben we het sindsdien over gehad? Over bekende sterren uit de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig, maar ook over volslagen onbekenden. Van sommige artiesten of groepen weet ik nog weinig af als ik erover ga schrijven en dat is in 2012 ook de insteek geweest van 'Raddraaien'. Vanzelfsprekend begin ik weer met een nieuwe serie. Als dit bericht is voltooid, ga ik de nieuwe serie voorbereiden. Maar nu eerst een groep waarvan ik nog nooit in de geschiedenis ben gedoken voor een bericht. Ik ken het verhaal een beetje oppervlakkig uit de herinnering van een Oor-encyclopedie van de bibliotheek, maar ga me nu dus wel verdiepen in de historie van The Edgar Winter Group. Hun single 'Free Ride' (1973) staat centraal in de laatste aflevering van deze serie 'Raddraaien'.
Waar en wanneer? Ik pijnig mijn hersens, maar kan me niet precies herinneren waar en wanneer ik deze single heb gekocht. Het zou niet iets onopvallends hoeven zijn, want ik heb, op zichzelf, best lang gespeurd naar dit plaatje. Het zal ergens in de late jaren negentig of wellicht begin nieuwe eeuw zijn geweest. Het nummer heb ik dan al enige jaren op elpee, 'De 16 Harde Van Lagarde', maar ja... elpees doen immers niet mee in de verzameling. Ik 'heb' pas een plaat als ik de single in de bakken heb staan. Hij heeft in het uiterste begin ook nog in de Blauwe Bak gestaan en dat lijkt verwonderlijk totdat je erachter komt dat het nummer zeer geliefd is geweest als cover. Ik heb een live-uitvoering van The Three Degrees evenals een cover-versie van Tavares van dit bewuste nummer. Er zit een funky slagje in de gitaar en ook de drums zijn erg Sly & The Family Stone als je het mij vraagt. Toch staat de single sinds jaar en dag waar die thuis hoort: In de algemene jaren zeventig-bakken. De 'nieuwe' negentiende jaren zeventig-bak, de laatste van dat decennium.
Van zijn naam zou je het in eerste instantie koud krijgen, maar tegelijk realiseer je ook dat het iets is dat niet bestaat: De Hollandse winter. Edgar Holland Winter wordt geboren op 28 december 1946 in Texas. Hij en zijn oudere broer Johnny zijn albino's en dat vergt speciale educatie in 'high school'. De gebroeders Winter dragen veel witte t-shirts om het niet teveel te laten opvallen. Volgens Edgar heeft hij niet veel vrienden in zijn schoolperiode, maar kan zich evenmin herinneren dat hij ooit getreiterd is vanwege zijn albinisme. Hoewel Texas in de wereld van de rockmuziek niet zoveel invloed heeft als bijvoorbeeld Chicago, heeft het een actieve rock-scene waar Winter een gerespecteerde naam is als hij in 1968 de staat verlaat om een professionele carrière op poten te zetten. Hij verrast in 1970 met het debuutalbum 'Entrance' en de spannende bewerking van John Loudermilk's 'Tobacco Road'. Een albino is een niet-alledaagse verschijning en muzikaal heeft dat eveneens zijn weerslag. Winter put inspiratie uit blues, soul, rock en jazz en doorkruist de stijlen geregeld binnen één compositie. In 1971 formeert hij de groep White Trash met onder andere Jerry Lacroix op saxofoon en zang. De groep maakt twee albums waarvan de laatste 'live' is opgenomen.
In 1972 stelt hij The Edgar Winter Group samen. Hij neemt Dan Hartman aan als zanger, Ronnie Montrose als gitarist en Chuck Ruff op de boemketels. Winter zélf is multi-instrumentalist: Hij beheerst gitaar, saxofoon, percussie en toetsen en zingt ook zijn partijtje mee. Toch zijn de eerste twee hitsingles van The Edgar Winter Group afkomstig van Dan Hartman en deze verzorgt ook de leadzang op deze platen. 'Frankenstein' bereikt een eerste plek in Amerika en doet het ook redelijk in Engeland. 'Free Ride' blijft echter net buiten de top tien steken in Amerika. In Nederland staat het tot tweemaal toe in de Tipparade, maar hier is een hitnotering te hoog gegrepen voor de band. Het album heet 'They Only Come Out At Night' en zal maar liefst tachtig weken in de Amerikaanse hitlijsten staan. In 1986 behaalt het album dubbel-platinum. Het tweede album heet 'Shock Treatment' en dan heeft Ronnie Montrose de groep verlaten. Hij zal de hardrockband Montrose beginnen en wordt vervangen door Rick Derringer. Winter maakt, al dan niet met The Group, nog vele albums, maar is eveneens druk als sessieman. Zo horen we hem onder andere terug op 'The Best' van Tina Turner, maar werkt die ook met Meat Loaf en op 'Instant Replay' van Dan Hartman. Hartman zal in 1978-79 gigantische disco-hits scoren met 'Instant Replay' en 'Relight My Fire' en ook in de jaren tachtig nog een aantal goede elpees maken. Rick Derringer wordt een gevierde gitarist in zijn eigen hoedanigheid.
Winter's muziek wordt veel gebruikt voor reclame en film. De meest opvallende daaruit is 'Dying To Live' dat als 'Runnin' (Dying To Live)' prominent wordt gespeeld in de film over het leven van rapper 2Pac. Eminem produceert deze opname waar 2Pac, Notorious B.I.G. en Winter zélf de vocalen doen. Het is tekenend voor de muzikale kameleon Edgar Winter. Hij blijft niet lang in de hiphop en werkt al snel weer samen met andere bekende rocksterren. Over pensioen wil hij het evenmin hebben: Voor deze zomer staat een tournee gepland door Noord-Amerika als support-act voor Alice Cooper en Deep Purple.
Naarmate het verhaal vordert, beginnen de ogen zwaarder te worden. Ik ga een eind eraan breien. Morgen wellicht een dubbel bericht om de schade in te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten