Ik zie maandag op Google dat het de eerste dag van de lente is. Voor mijn gevoel is het meer de laatste dag van de herfst, de regen en harde wind associeer ik niet met het voorjaar. Toch heeft het voorjaar zich nu definitief aangemeld, zo lijkt het. In de nachten nog een beetje aan de koude kant, ik heb nu ook even de kachel aan, en nog verre van zomer, maar ik hoop vooral dat de weerboeren gelijk krijgen over het weekend. Dat zou zondag wellicht weer eens een stevig fietstochtje kunnen in houden. Verder hoop ik op goed weer op de tweede april, niet alleen acht jaar nadat ik de drankjes heb afgesloten maar nu ook een jaar na het weekend dat ik de Pioneer heb gehuurd. Het is een beetje stil geworden sinds de 5000 kilometer, maar het is inmiddels op weg naar de 6400. Sinds die ene 'lekke schakel' in het ketting heb ik de rest weten te behouden en het fietst nog altijd soepel en snel! Vandaag de eerste jaren zeventig-Raddraaier uit deze serie 'Raddraaien' en dat begint meteen instrumentaal: 'Song For Duke' van The Shadows (1979).
Waar en wanneer? Ik moet bekennen, ik weet het niet heel zeker, maar ik denk dat het nog uit het restant singles komt van De Gouden Kikker in Steenwijk. Het restant van de mega-grote partij singles uit de voormalige discotheek Chez Jean. Of deze single ook daadwerkelijk in dat etablissement is gedraaid, weet ik niet. Feit is dat op datzelfde moment ook een hoop geflopte singles uit de late jaren zeventig in het winkelaanbod aanwezig is. Zo vind ik een nestje 'Love Is' van Nirvana en heb nog een paar liggen voor de liefhebber. Het vermoeden bestaat dat 'Song For Duke' eveneens in die partij heeft gezeten en waarschijnlijk mee mocht omdat die zo goedkoop was. Ik heb zojuist het plaatje even opgezocht via Youtube en kan me inderdaad niet heugen dat ik de plaat ooit heb opgezet. Het niet een onbekend nummer en, voor wie het niet herkent, het leunt stevig tegen 'Theme From The Deerhunter'. Vandaag in 'Raddraaien' vooral aandacht voor The Shadows van na, pak hem beet, 1965. The Beatles hebben bewezen dat gitaargroepen nog lang niet tot het verleden behoren, alleen begint The Shadows te ervaren dat instrumentale gitaarmuziek wel zijn langste tijd heeft gehad. Ik stap in dit bericht dus helemaal over de periode als The Drifters, de vroege periode met Cliff Richard en de grote Shadows-hits uit de vroege jaren zestig heeb.
The Shadows bestaat sinds 1963 uit de heren Hank Marvin, Bruce Welch, Brian Bennett en John Rostill. In de tweede helft van de jaren zestig lijkt de groep 'experiementeler'. Het treedt op met Cliff in pantomime-voorstellingen ('Aladdin And His Wonderful Lamp' en 'Cinderella' in respectievelijk 1964 en 1966), schrijft de muziek voor een b-film, 'Rhythms & Greens', maar levert ook haar gebruikelijke elpees af. Daarbij 'ontdekt' de groep in 1967 Olivia Newton-John dat mee doet op The Shadows' eigen versie van 'The Day I Met Marie'. Wie The Shadows zegt, denkt meteen aan instrumentale gitaar-muziek en toch is dat niet helemaal waar. Al in de jaren zestig neemt The Shadows enkele vocale stukken op voor haar elpees, verschijnen een paar gezongen b-kanten en heeft twee vocale hits. Desondanks is het niet de meest logische keuze om The Shadows uit te kiezen voor het Eurovisie Songfestival. Uit de cijfers zal later blijken dat het waarderingscijfer van de Britten nog nooit zo laag is geweest. In 1975 treedt The Shadows zes weken achtereen op in de show van Lulu met de verschillende kandidaat-Eurovisie-inzendingen. Twee daarvan zijn geschreven door de mannen zelf, maar de jury oordeelt dat 'Let Me Be The One' het uitverkoren nummer is. Het nummer wordt geschreven door Paul Curtis die wij, Soul-xotica-volgelingen, beter kennen als... Mickey Moonshine! Kijk voor dit verhaal bij 'De jeukdoos' van 4 april 2013. Hoewel menigeen het een matige performance vindt in Stockholm, wordt 'Let Me Be The One' toch nog tweede. Wij zijn dan voor het laatst de winnaars met Teach-In. Marvin en Welch leveren in de vroege jaren zeventig ook enkele stemmige gezongen hits af met John Farrar, als The Shadows tijdelijk even op zijn gat ligt. Het zingen gaat de mannen dus niet helemaal verkeerd af, alleen hoort het publiek hen liever soleren op de gitaar.
John Farrar verlaat de groep in 1977 om Olivia Newton-John te produceren. Hij schrijft eveneens 'You're The One That I Want', dé hit uit 'Grease' voor John Travolta en 'Olijfje'. In 1977 verschijnt het album '20 Golden Greats' en het succes daarvan moedigt de mannen aan om weer op tournee te gaan, nu aangevuld met toetsenist Francis Monkman uit het Sky-project. In 1979 heeft Alan Jones zich ontfermd over de basgitaar als The Shadows plots terug aan de top is met 'Theme From The Deerhunter'. Op 11 juni 1979 overlijdt filmacteur John Wayne en als eerbetoon neemt The Shadows 'Song For Duke' op voor hem. Natuurlijk blijft het draaien om de elektrische gitaar, maar de begeleiding op jaren tachtig-elpees neigt steeds meer naar synthesizers en goedkoop-aandoende arrangementen. The Shadows is synoniem aan instrumentale gitaar-muziek en past het jaren zestig-principe toe op de moderne hits uit die dagen. Met wisselende verkoopresultaten. In 2004 worden de leden van The Shadows onderscheiden met een OBE. Helaas kan ik nergens de reden vinden, maar Hank Marvin weigert deze titel. De groep doet in dat jaar een afscheidstournee, maar komt desondanks geregeld opdraven, al dan niet in gezelschap van Cliff Richard.
Persoonlijk is The Shadows het gevoel van vrieskou, warme chocolademelk met een vliesje en het geluid van ijzers op natuurijs. De ijsbaan in Hommerts lijkt maar één cassettebandje te hebben en dat bevat alle grote hits van The Shadows. De herinnering is even nostalgisch als de muziek zélf. Achterop de ijsbaan komt de muziek bij vlagen door en steeds weer zo'n aanslag op gitaar van Hank Marvin. Het maakt dat ik reeds op jonge leeftijd The Shadows leer kennen en in 1989 neem ik een special met The Shadows op van de radio. Met name in het begin van de verzameling is de muziek uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig erg gewild onder eigenaars van jukeboxen hetgeen betekent dat de plaatjes aan de prijs zijn. Het is pas sinds een paar jaar dat ik me ben gaan realiseren dat die prijzen inmiddels weer zijn gekelderd en ik koop dus niet iedere keer meer een single van The Shadows als ik die tegenkom. Het heeft me wel een fraaie collectie opgeleverd, al zeg ik het zelf. 'Song For Duke' uit 1979 is daarvan de hekkensluiter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten