Het zou vanzelfsprekend zijn geweest als ik meteen George McCrae had genomineerd als Week Spot. Dat gaat zeker nog gebeuren! Toch ben ik gisteravond opnieuw enthousiast geworden over een nummer waarbij ik het een paar maanden heb 'gemist'. Een plaatje dat ik in de eerste maanden van het nieuwe jaar heb gekocht. Een tijd waarin ik de Week Spot bijna moest plannen. Toen is deze van The Continental 4 buiten de boot gevallen. In navolging van The Brother Love wil ik deze 'vergeten' plaatjes uit de 'overkill' van januari en februari alsnog het predikaat toekennen. 'The Love You Gave To Me' van The Continental 4 (1971) mag deze week dus de Week Spot zijn.
Het verhaal begint voor mij met een fietstocht. Ik heb net weer eens mijn mp3-speler opgeruimd en ditmaal een nieuwe lijst gemaakt uit de 'Northern Soul Jukebox'. Hierbij heb ik erop gelet dat ik nummers erin heb gezet die ik niet tot nauwelijks ken. Plaatjes die nooit eerder de mp3-speler hebben gehaald of die ik niet goed genoeg vond in 2012. Dat 'niet goed' is dan vooral 'niet snel', want in dat jaar zoek ik nog steeds naar 'stormers'. Inmiddels is de voorkeur verschoven naar meer melodieus werk en is de tweede helft van de 'Jukebox' bruikbaar. Ik maak op een zondagmiddag in maart een fietstocht. Deze leidt me van Nijeveen via Wanneperveen, Blauwe Hand en Belt-Schutsloot naar Zwartsluis. Vanuit die plaats fiets ik de polders door naar Meppel. Mijn oren worden voortdurend getrakteerd op plaatjes die ik niet of zelden heb gehoord. Ik kom dan ook thuis met een lange zoeklijst. 'Ain't Nothing Like Your Love' van The Charisma Band bijvoorbeeld, maar ook 'I'm Gonna Pick Up My Toys' van The Devonnes. Ik verlaat net Zwartsluis als ik een opname hoor van een schijfje styreen dat op de draad versleten is. Meestal wijst dat op een hele lastige opgave, een plaat die zeldzamer is dan een zuurstokroze Bugatti. Ik kijk op het schermpje en zie dat het 'The Way I Love You' is van The Continental 4. Eenmaal thuis ben ik nieuwsgierig en dan... ontdek ik dat de plaat in nieuwstaat voor stuivers en dubbeltjes te koop is. Gretig als ik ben, kijk ik ook even naar andere plaatjes van The Continental 4 en ze zitten allen in dezelfde prijs-categorie. Engelse dealers gaan graag voorbij de tien pond, maar in Amerika is het een plaat uit de 'dusties' en dus voor een dollar of vijf heb je een gaaf exemplaar. Ik haal deze 'The Love You Gave To Me' echter uit Engeland omdat er een geluidsclip erbij zit en de verzendkosten billijker zijn dan bij de Amerikanen van twee dollar.
In de Week Spot komen ze allemaal samen. Soms hebben we een superster te gast waar telefoonboeken over zijn geschreven. Andere keren is er slechts summiere informatie als deze al voor handen is. In het geval van The Continental 4 zit het er precies tussenin. De groep is goed gedocumenteerd en geliefd bij de liefhebbers. Toch vraagt menigeen zich af waarom de groep nooit verder is gekomen dan de bescheiden nummer 19 in de R&B met 'Day By Day'. Ook ik heb dat antwoord niet gevonden. The Continental 4 (het cijfer wordt eveneens als 'IV' en 'Four' geschreven op verschillende momenten) is een kwartet uit Philadelphia. Net zoals Motown regeert in Detroit, heeft ook Philadelphia op iedere straathoek een platenuitgeverij. Jay Walking begint feitelijk in Harrisburg. Daar is Soulville al enige tijd een platenmaatschappij, maar de groepen en solisten kunnen maar moeilijk aan 'airplay' komen bij de radiostations. Robert Fulton heeft hiervoor een oplossing. Hij begint allemaal kleine maatschappijen waaronder ook Jay Walking. Fulton is zelf ook zanger, hij is te horen bij The Emperors en The Soul Exotics. Middels Jay Walking komt Fulton op het spoor van The Continental 4, een kwartet waar vooral de falsetto van Freddie Kelly zeer opvallend is. Een stem die zich kan meten met William Hart (The Delfonics), Ted Mills (Blue Magic), Harry Ray (The Moments en later Ray, Goodman & Brown) en Russel Tompkins Jr. van The Stylistics. Toch zal de groep van Kelly nooit de waardering krijgen van het platen kopend publiek. Alleen 'Day By Day' doet iets op de R&B-lijst van Billboard.
De discografie van The Continental 4 begint met 'The Way I Love You', voor mij de kennismaking met de groep. Dat kantje heeft een kleine status in de Northern Soul en dan meer in de hoek waar de seventies' soul wordt gewaardeerd. De volgende heet 'Day By Day' en tot slot komt 'The Love You Gave To Me'. Alle singles stammen uit 1971. 'Day By Day' brengt het zelfs nog tot een Canadese uitgave, maar van de Amerikaanse singles zijn in eerste instantie slechts een handvol de staat uitgegaan.Pas in de jaren negentig gaan de deuren van de pakhuizen open en dat zal ongetwijfeld verklaren waarom de platen zo goedkoop zijn. In de dj-wereld draait het om exclusiviteit en, ondanks de kwaliteit van de opnames, is dit té overvloedig verkrijgbaar. Bij de Week Spot wordt geen rekening gehouden met exclusiviteit en gaan we dus echt voor wat er uit de groeven komt. In het geval van 'The Love You Gave To Me' is dat een behoorlijk vlot nummer, zelfs sneller dan 'The Way I Love You' en het zou zomaar passen in de Wigan Casino. Bovendien klinkt 'The Love You Gave To Me' erg 'fris' voor zijn leeftijd. 1971 is eigenlijk te vroeg om van proto-disco te spreken, maar het heeft het geluid van een Trammps-single van omstreeks 1977.
Op 25 april 2007 publiceert Flea Market Funk een stuk over de single 'Escape From Planet Earth', welke in 1972 is uitgebracht als The Continental Four. Het label van de single vermeldt eveneens de enige elpee van de groep: 'Dream World'. Koud een week later ontvangen de fanatieke platenverzamelaars en dj's een mail van niemand minder dan Dr. Robert Fulton. Inderdaad, hij is de stichter van Jay Walking. Later wordt hij predikant en zet een gospel-label op dat nog altijd bestaat (althans in 2007): Gospel Music Ministries International. Fulton dankt hen niet alleen voor het artikel, maar geeft een paar aanvullingen en schenkt hen twee exclusieve foto's van de groep. Freddie Kelly, Anthony Burke en de broers Larry en Ronnie McGregor zijn, volgens Fulton, de meest begaafde muzikanten waarmee hij heeft gewerkt. Alles klopt aan The Continental 4 en als extraatje: De leden zijn écht. Niks geen sterallures, maar dankbaar voor het talent dat ze hebben gekregen en dat ze met de liefhebbers mogen delen. Hij geeft de eer van de 'ontdekking' aan producer en arrangeur Bobby Martin. Deze werkt voor Soulville en brengt de mannen in de studio. Fulton biedt hen een label, maar vervoert ook de leden in zijn auto naar optredens. Hoewel de groep in verband wordt gebracht met Philadelphia, komen de mannen eigenlijk uit Camden in New Jersey, maar dat geldt voor meerdere Phillysoul-artiesten en groepen. De plaat sluit naadloos aan op het Philly-geluid en dus schrijf ik deze ook zo weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten