dagboek van een mosselman

Dat is lang geleden! Om twee uur 's nachts uit een horecagelegenheid stappen. Ja, in de 'goeie ouwe tijd' is dit het startpunt. In Sneek wordt de avond voortgezet in The Scrum of (later) The Legend. In Steenwijk gaan de kroegen om zes uur dicht, dus dan moest je om twee uur (eigenlijk) nog niet teut zijn. Als dat wel het geval is? Gewoon doorgaan! Ondanks dat ik om twee uur Het Bolwerk uit stap, ben ik niet bezopen. Zelfs dat is al een ervaring op zichzelf... Het Bolwerk uitstappen zonder die combinatie van bas in de oren en een kennelijke staat. De meeste bas ben ik dan al kwijt geraakt en zit bovenal vol van de genuttigde cola. Toch overheerst vooral het tevreden gevoel van een legendarische avond, want anders kan ik de Popkelderpresentatie met reünie van Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra niet samenvatten. Heel veel oude gezichten die tot mijn verbazing ook écht ouder zijn geworden totdat ik me realiseer dat ik ook geen 22 jaar mee ben.

Het is voor mij meer dan alleen een avondje in Het Bolwerk. Ik ben vrijdagavond al naar Jutrijp gegaan, heb een nachtje bij 'mem' geslapen. 's Middags ben ik even met de bus op en neer naar Sneek geweest voor vijftien singles. Ik wil eigenlijk naar de kringloopwinkel op het industrieterrein Houkesloot en hoop de fiets van mijn moeder te kunnen lenen. Dat kan op zichzelf wel, alleen heeft ze sinds een paar weken hele grote achteruitkijkspiegels op het stuur gemonteerd. Daar wil ik natuurlijk niet mee gezien worden en zo wijzigt het plan een beetje. Waarom helemaal naar de Houkesloot (in 2010 scoor ik twee middelmatige singles en een verzamel-cd) fietsen als De Tafel naast de Waterpoort zit? Binnen twee uren ben ik weer terug in Jutrijp en moeder heeft dan met de buurvrouw haar dagelijkse wandeling door het dorp gemaakt. Hoef ik me tenminste niet schuldig te voelen dat ze niet van het fraaie weer heeft genoten. 's Avonds eet ik bij haar en krijg om half acht een kopje koffie. Tegen half negen stap ik op de bus naar Sneek en ben een kwartier later in de Sneker poptempel.

Het Bolwerk is een paar keren verbouwd. De laatste keer dat ik er ben geweest is in november 2009 geweest. Het Nederlandse power-trio DeWolff speelt dan in 'het café'. De bar zit dan nog op de oude plek, bij binnenkomst blijkt die te zijn verhuisd naar de overkant. Er is nog maar één in- en uitgang naar de concertzaal. Ik heb het eerste optreden van Jan gemist, daar had hijzelf ook niet op gerekend. De eerste band speelt al als ik binnenstap. Qua rock-covers is het nog niet opgeschoten, het is nog immer 'Hey Joe' en 'Rockin' In A Free World' dat wordt uitgekauwd. De tweede band brengt een hommage aan The Black Crowes en doet dat dermate goed dat ik overtuigd ben. Even dreigt Kadaverbak te gaan optreden, want 'Skunk' zit immers al achter het drumstel. Het blijkt toch een Metallica-coverband te zijn met een andere Popkelder-oudgediende. Ik heb dan el even staan praten met Jacky en later zullen we elkaar treffen in het rookhok waar ik braaf naar toe ga om aan mijn vape te lurken. Hij schijnt zelf een internetradiostation te runnen. Na zijn band is het dan de beurt aan Kadaverbak en dat is wel een van de bands waar ik naar heb uitgekeken. Het is het tweede concert dat ik bezoek als recensent van het Sneeker Nieuwsblad en ben teleurgesteld als ik bij de entree niet de beloofde 'gratis lp' krijg. Die krijg ik vele jaren later alsnog en draai hem ook nog geregeld. Ik zie de band opnieuw in 1996, maar verlies ze dan uit het oog. Tot mijn grote verbazing treedt Kadaverbak vervolgens op in de CO-9, de kraakkroeg in Zwolle, als voorprogramma van De Vopo's . Toch speelt deze legendarische band als eerste en als dat is afgelopen, stroomt de tent leeg. Ik ben praktisch de enige die overblijft en heb een grote loods voor me alleen om te pogoën. Een hele gezellige nacht aan de bar volgt hierop en daarna zal ik uitgroeien tot de vaste barman in de CO-9. Althans... het avontuur duurt dan nog een maand voordat het wordt ontruimd.

Kadaverbak trekt voor dit optreden het laatje van de klassiekers open. Ik heb me in Zwolle schor geroepen om 'Pregnant Nancy', vanavond krijg ik hem zomaar voor de kiezen. Er wordt flink geklooid en aangerommeld. Voor mij is het smullen, maar ik geloof dat niet iedereen de humor ervan in ziet. Jan doet in de pauze een cover van 'The Piano Man' van Billy Joel met zijn sampler en vooral het 'la-da-di-da'-stukje werkt als een mantra als het in een loop wordt gezet. Ik betwijfel of Billy zich vereerd had gevoeld, maar dat mag de pret niet drukken. De 'oude mannen-rockbands' zijn nog immer aanwezig en laten horen dat ze na 18 jaar wel uit geëvolueerd zijn. Ofwel: Er is nog altijd een markt voor 'van-dik-hout-zaagt-men-planken'-rock in Sneek. Ik was al even bang dat dit verdwenen was, maar nee... het behoort nog immer tot de Sneker folklore. Een héle grote verrassing is Blaar dat na jaren afwezigheid uit haar as is herrezen en nog steeds snoeiharde noisecore ten gehore brengt. Omstreeks 1996 heb ik een bloedhekel aan Blaar. Niet aan de jongens zélf, maar aan die gemeen harde 'herrie' die ik maar niet leuk kan vinden. Vanavond vallen de stukjes op hun plek. Een geweldige show met het betere gooi- en smijtwerk op de instrumenten. Inmiddels wel met een drumcomputer en weer opnieuw mis ik Henk. Als drummer zit hij omstreeks 1996 bij vijf verschillende bands en vanavond is er geen spoor van hem op het podium of in het publiek. Na een metalband zijn Jan en ik aan de beurt voor de grote finale. Nee, er komt nog een stoeremannenrockband na ons, maar voor ons is Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra de climax.

De wens om niet te zingen en niet een moeilijke tekst te moeten leren, heeft Jan ertoe aangezet om een spannende 'workout' te maken van 'De Mosselman'. In het intro mag ik lekker melig zijn ('Hallo Bolsward. O nee, dat is morgen' en 'We hebben de plaat van AC/DC geproduceerd. We hebben alles op 10 gezet en zijn hem gesmeerd' etc.) terwijl Jan met gitaar, Korg en sampler de muziek opbouwt. Ik heb het zelf nauwelijks opgemerkt, maar de rockband schijnt nogal 'gestoord' te hebben in ons optreden. Een grotere zooi als Kadaverbak kunnen we niet voor elkaar krijgen, maar toch heb ik een paar enthousiaste mensen vooraan staan. Ik ben reuze benieuwd naar de video-opnames. Ik weet niet hoe het heeft geklonken in de zaal, maar zelf ben ik uiterst tevreden!

Ik krijg zaterdagavond ook nog een compliment van iemand die ik sinds 1997 niet meer heb gezien. Ze vraagt zich lange tijd af wie ik ben, hoewel ik haar wel aan Gerrit doe denken. Als ze hoort dat ik het ben, reageert ze vol ongeloof. ,,Maar dat kan niet! Gerrit is rond de veertig en hij (wijst naar mij) is rond de dertig". Ik kan het zelf ook nauwelijks geloven, maar... het is waar... Op mijn 22e heb ik een dikke baard en deze maakt me 'ouder'. Nu ben ik, gelukkig, keurig geschoren want mijn baard is ook al voor de helft grijs...