Om met de deur in huis te vallen: Het 'topstuk' waarvan de veiling dinsdag zou aflopen, gaat naar alle waarschijnlijkheid aan mijn neus voorbij. Vanmiddag heb ik het bericht gekregen dat dezelfde concurrent mij voorbij is gegaan. De plaat, 'Can I Say I Love You' van Blue Magic (Liberty, 1969), is in absolute nieuwstaat, rechtstreeks uit een pakhuis, en dat is een unicum op zichzelf. Het lijkt erop alsof die alle prijsrecords gaat breken. Mijn maximum zat immers al ver boven het Discogs-gemiddelde? Ik had bij dezelfde dealer geboden op een andere single (het bizarre 'Dead' van Carolyn Sullivan), maar ook daar ben ik overboden. Wel heb ik vanmorgen een single gekocht op Ebay van een oude bekende. Een plaatje dat me ook al twee weken behekst. Kortom: Te weinig platen voor een Blauwe Bak Top 40, maar de verzamelwoede komt weer op gang. Tot vorige week dacht ik iedere vrijdag van 'goh, is het alweer vier weken geleden dat ik...', met vervolgens een dromerige blik in de ogen en een hoofd dat nog lang op die plek blijft. Vandaag heb ik het niet gedacht! Nu helpt de Raddraaier mij hieraan herinneren en eigenlijk ben ik de rubriek daar wel dankbaar voor! De 88e single uit de vierde jaren zestig-bak is 'Appleknockers Flophouse' van Cuby & The Blizzards.
Niet alleen heb ik het de afgelopen drie zomers getroffen met het weer in het vierde weekend van augustus, ook is dit eigenlijk wel het uiterste in de tijd om te gaan kamperen. Het wordt weer steeds vroeger donker. Vijf weken geleden heb ik tot tien uur buiten gezeten en zonder licht een puzzel gemaakt. Nu zijn er dagen dat om half negen al het licht op moet. Op het gebied van het weer lijkt dit weekend ieder jaar weer een uitschieter te zijn en vaak ook een laatste mooie periode voor een tijdje. Alleen vorig jaar is dat niet helemaal uitgekomen, want toen hadden we een fraaie september. Ik ben de laatste zondag van de maand naar Noordwijk geweest. September kan fraai zijn, maar opnieuw... het wordt beduidend vroeger donker dan in eind augustus.
De vakantie...? Ik zou er telefoonboeken over kunnen schrijven en nog steeds niet het gevoel van de voorbije weken kunnen verwoorden. Het bewijs is 'Rondje koffie' (30 augustus 2015). Ik zit 's middags op een bankje bij de brink in Sleen en krijg opeens weer het vakantiegevoel. Hoewel ik geen Cuby & The Blizzards op mijn mp3-speler heb staan, speel ik meteen al wel met het idee om daar een dag naartoe te gaan. De muziek (en dan vooral de herinnering aan de platen die ik thuis heb) van Cuby heeft desondanks een stempel gedrukt op de vakantie. Net zoals Melba Moore met 'The Magic Touch' verantwoordelijk is geweest voor het 'inblikken' van de vakantie in 2013. Bij de begintonen van 'Appleknockers Flophouse' bevind ik me weer in de voorkamer van de boerderij. Ik heb het stukje intro tot en met tweede vers wel honderd keer gehoord die dag. Overdreven? Nee, het museum heeft een 'primeur' en daardoor staat dit stukje 'Appleknockers Flophouse' in een 'loop'. Omdat ik bij de bedstee de interviews met de toenmalige vriendinnen aandachtig heb bekeken, speelt het nummer voortdurend in de achtergrond. Als ik ontdek waar het vandaan komt, vang ik het daar zestien keer op. Of misschien wel meer. Niet dat ik opgewonden raak van het televisieschermpje, maar het is vooral het surrealisme dat dus tóch echt realistisch is geweest.
Het gerucht doet al jaren de ronde en een paar krantenknipsels uit die tijd zijn stille getuigen. Philips wil de nieuwe elpee van Cuby & The Blizzards op de televisie aanprijzen met een kort filmpje. Het idee is om de groep te filmen in een plattelandskroeg. Buiten de clientèle van de nering moet de kamer gevuld worden met striptease-danseressen. Ze vinden een café in een naburig dorp en de uitbater, eens beschreven als een 'biervat op klompen', stemt ermee in. Of de avond plaats heeft gehad, is vervolgens 46 jaar een mysterie. Wel is bekend dat de gemeente, als deze er lucht van krijgt, hier een stokje voor steekt. Vele jaren later meldt zich een vroegere medewerker van de platenmaatschappij bij het Cuby-museum. Hij moest de band destijds weggooien, maar heeft het stiekem bewaard. Nu begrijpen we ook waarom de gemeente dit heeft gedwarsboomd. We zien close-ups van dronken en kwijlende boeren tussen schaars geklede jongedames en de mannen van Cuby & The Blizzards. Volgens de herinnering gedijen de eigenzinnige blues-muzikanten goed tussen de boeren en dat straalt het filmpje ook uit. Het café zal eveneens gebruikt worden voor de hoesfoto van de elpee en dus wordt lange tijd gedacht dat het verhaal van de boeren en naakte dames een 'gerucht' is geweest. De 'hoofdrolspelers' zullen waarschijnlijk inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld en het gaat anno 2015 geen rel meer opleveren, maar wat als dit in 1969 op de televisie was uitgezonden? Ik denk dat het echtscheidingen had geregend in de regio.
Harry Muskee en Eelco Gelling zijn een koningskoppel, net als Lennon/McCartney en Jagger/Richard. Toch is het niet altijd peis' en vree tussen de twee mannen. Eelco is een 'mooie jongen' die geregeld meer aandacht krijgt van de dames dan de leadzanger. Bovendien krijgen de mannen al zo vroeg als in 1967 onenigheid over de koers. Persoonlijk beschouw ik 'Appleknockers Flophouse' als het begin van het einde. Eelco lijkt meer overmacht te krijgen in de band en deze wijkt steeds meer af van het traditionele blues-geluid, het titelnummer zou je hardrock kunnen noemen. Hoe de geschiedenis zich had ontwikkeld als de groep was blijven vasthouden aan het 'oude geluid'? Tja, wat dat betreft is de geschiedenis van Cuby al opmerkelijk. Het is sowieso al een wonder dat de blues in Nederland aanslaat bij een groter publiek. Waar Lennon in 1971 'How Do You Sleep' spuugt in de richting van McCartney, daar zingt Cuby in hetzelfde jaar op de elpee 'Simple Man' zijn frustratie over Gelling van zich af. Waarbij natuurlijk wel in ogenschouw moet worden genomen dat Muskee zijn hele leven aan manische depressies lijdt. Zowel Muskee als Gelling zijn, in mijn optiek, verantwoordelijk geweest voor het geluid en het succes van de groep. De ene had het niet zonder de andere gered.
Ik werk in 1994 sinds een paar maanden via de Jeugdwerkgarantieplanwet (dubbele woordwaarde) bij de gemeentewerkplaats in Heeg. Daarnaast ben ik betrokken bij de demontage en herbouw van een houtdroogschuur in IJlst. In de JWG werk je vier dagen per week en op zo'n vrije dag, een vrijdag, pak ik 's middags de fiets en ga naar Gaasterland. Eerst langs 'De Marpleats', de antiekboerderij in Molkwerum. Daar zal ik in 1997 mijn Vespa-scooter kopen, maar verder is het voor mij een singles-adresje. Deze middag koop ik mijn exemplaar van 'Appleknockers Flophouse' en doe het dus inmiddels ruim 21 jaar met dit schijfje. Toch zou ik me nog eens moeten trakteren op een betere. Geen fotohoesje, een beschadigd label en een matige conditie qua vinyl. Kost evengoed nog drie gulden. Na afloop fiets ik over Koudum en kijk bij mijn oom Gerrit, de man naar wie ik ben vernoemd. Die haalt natuurlijk zijn neus op voor mijn platen, want oom Gerrit is meer van het Nederlandstalige werk uit de jaren vijftig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten