'Sinds 2004 heb ik een bijzonder interesse ontwikkeld voor Northern Soul', staat in mijn biografie. Ach, ik laat het maar staan, de interesse voor pure Northern Soul is immers niet geheel verdwenen. Feit is wel dat de interesse flink is opgeschoven. Ik jaag niet bewust meer achter grote Northern Soul-klappers aan die voor véél te veel geld van eigenaar verwisselen. Liever kijk ik naar platen die het predikaat nog niet hebben verdiend. Ook kijkt het merendeel van de verzamelaars/dj's uitsluitend naar mono-opnames uit de jaren zestig, waar ik het volledige stereo-geluid uit de jaren zeventig meer ga waarderen. Toch blijft de Northern Soul een raar wereldje op zichzelf. Leuk om er onderdeel van uit te maken, maar soms wil je je ook dolgraag distantiëren van het clubje. De Week Spot van deze week is een plaat die ongeveer een jaar geleden helemaal opnieuw in de belangstelling is gekomen en waarbij de Northern Soul-club zich zo heeft 'misdragen' dat het mij het schaamrood op de kaken brengt. Even neem ik me voor dat die plaat nóóit in mijn bakken zal komen, maar dan opnieuw... het is zo'n goed nummer. Een bootleg met Pharrell Williams op de keerzijde is even aantrekkelijk, maar ik ga uiteindelijk voor een reproductie van het origineel. De Week Spot van deze week is 'Happy' van Velvet Hammer (1977).
Pharrell Williams mag dan een 'overnight sensation' lijken, maar dat is het niet. Hij werkt al jaren met de creatieve kwaliteitsgroep N.E.R.D. en heeft zodoende het produceren goed onder de knie gekregen. Op 21 mei 2013 maakt het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone bekend dat Pharrell met componist Heitor Pereira de soundtrack van 'Despicable Me 2' op zich gaat nemen, de opvolger van de geanimeerde komedie uit 2010. Eén van de liedjes van de soundtrack verschijnt niet veel later als single. Het is een opgewekt, snel en relatief kort nummer: 'Happy'. De plaat schiet omhoog in de hitparade en zelfs onze eigen Radio 1 neemt het op in de speellijst. En dat is op zichzelf best verwonderlijk, want dat gaat normaal gesproken niet snel voor dergelijke hitparademuziek. Iedereen krijgt goede luim van Pharrell, behalve de Northern Soul-beweging. Die zijn immers veel te druk met hun anderhalve exemplaar van die eerste oplage van die nooit eerder verschenen plaat om zich bezig te houden met wat er op de Top 40 komt. Dan is er een zekere Levanna, een jong Engels meisje dat een Youtube-video lanceert waarbij ze in de straat danst op de tonen van 'Happy' van Pharrell Williams en aansluitend 'Happy' van Velvet Hammer. Pharrell Williams heeft wereldwijd op nummer 1 gestaan als de Northern Soul-wereld opeens wakker wordt. Zelfs een magere Top 50-positie heeft de Northern-potentie altijd in de weg gestaan, maar 'eindelijk heeft de Northern Soul-wereld weer een eigen liedje'. De dansvideo krijgt wereldwijd gevolg en in 2014 wordt de eerste 24-uurs-video gelanceerd op Youtube.
Tot zover is er nog niet zoveel aan de hand. Dat verandert echter als bepaalde lieden gaan roepen dat Pharrell het nummer gejat zou hebben van Velvet Hammer. Het is bizar om te zien hoeveel volgelingen dit idee krijgt zonder dat er ook maar één overeenkomst is te vinden. Zelf ga ik een paar keer recht tegenin in discussies, maar dat verveelt snel. Zelfs respectabele dj's zeggen hardop dat Pharrell 'Happy' heeft gestolen van Velvet Hammer en dat die arme sloebers maar eindelijk eens hun verdiende geld moesten hebben. Ik zou zeggen... zoek even op Youtube naar beide nummers en luister zelf. Velvet Hammer heeft net zoveel te maken met Pharrell Williams als dat Pharrell met onze eigen Sita heeft te maken: De titel is identiek, maar daar heeft Velvet Hammer evenmin patent op. Opeens wordt 'Happy' van Pharrell weer verguisd in de Northern-wereld en gaat men opnieuw roepen hoe 'geweldig' dat 'Happy' van Velvet Hammer niet is. Op zichzelf verandert daar ook weer niet veel, want het is al sinds 1979 (of daaromtrent) een hit in die 'scene'.
Gelukkig heb ik deze weerzin van me af gegooid, want daarvoor is 'Happy' gewoon een veel té sterk nummer. Het is bijna twee jaar geleden dat ik een single kocht van André Williams en op 30 september 2013 staat dat plaatje centraal in 'Raddraaien'. Je zou een biografie over Williams kunnen schrijver ter grootte van twee telefoonboeken. Zijn handel en wandel is niet altijd even duidelijk en soms kan het ook het daglicht niet verdragen. Feit is dat André Williams een eerste Velvet Hammer samenstelt in 1967 in Detroit. Het personeel bestaat uit geleende muzikanten uit de Motown-studio. Er worden een paar opnames gemaakt en de uiterst schaarse single 'Hey Joe-Soul' is daarvan een resultaat. In 1970 volgen twee singles op Epic. Het merendeel van die opnames wordt omschreven als 'sweet soul'. In 1977 richt Andre Williams met Argia B. Collins het label Soozi Records op. Het biedt onderdak aan zes platen, allen als Velvet Hammer. Het album 'Call Me' verschijnt eerst als promo en daarna als officiële plaat. 'Party Hardy' is de oorspronkelijke a-kant van 'Happy' en verschijnt als promo op zowel 7-inch als op 12-inch plus de reguliere single.
Wat André Williams doet, doet hij goed. Velvet Hammer anno 1977 is een aanval op de disco en beide kanten zijn dan ook disco-stampers. Zoals ik twee weken geleden heb geschreven bij Jimmy James & The Vagabonds komt het vaker voor dat de b-kant meer bescheiden is geproduceerd ten opzichte van 'het prijsnummer' en dat is ook bij 'Happy' het geval. 'Party Hardy' geeft niet het gewenste succes, ondanks een vocaal hoogstandje van de groep uit Chicago, en daarmee lijkt de kous af. Soozi sterft een snelle dood en Williams stort zich weer op volgende projecten. Ongeveer twee jaar later vindt een 'jager' voor de Wigan Casino een exemplaar van de single en vanuit deze Northern Soul-club begint 'Happy' aan een opmars. In de laatste twee jaar van The Casino is dit een favoriet van de dansers, maar na de sluiting is het heel snel weer vergeten. Pas in de midden jaren negentig krijgt het plaatje weer wat interesse en met name sinds Pharrell is de plaat opeens weer helemaal 'hot'. Links en rechts verschijnen er bootlegs. Eentje heeft Pharrell gekoppeld aan Velvet Hammer en die is even aantrekkelijk. Ik ga uiteindelijk toch voor een bootleg van Soulful Records, een reproductie van het origineel en dus met 'Party Hardy' op de keerzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten