De 9/11 van Steenwijk

Ik had bij het 2000e bericht beloofd om nog enkele 'jaren' te doen zoals ik dat heb gedaan in de aanloop naar deze mijlpaal. We komen steeds dichter bij 2015 en het lijkt alsof het niet gaat lukken. Over 2010 tot en met 2015 hoef ik ook niet noodzakelijk iets te schrijven, wat dat betreft spreekt Soul-xotica boekdelen. Ik heb eveneens het 2003e bericht al gehad, maar zaterdag was het andermaal de sterfdag van Johnny Cash en dat heeft me vooral geïnspireerd tot het volgende bericht. Een dag ervoor, 11 september 2003, heeft Steenwijk en omgeving te maken met een grote stroomstoring. Het is een weekend dat in mijn geheugen staat gegrift, maar ik wil jullie vooral terugnemen naar deze donderdag. Ik heb het vaak als 'een hoogtepunt' bestempeld van mijn verblijf in Steenwijk en twaalf jaar later kan ik daar mee instemmen. Een dag om in te lijsten en dat ga ik vandaag doen.

Eigenlijk begint het verhaal voor mij op 10 september 2003. De verjaardag van mijn zus. Ik zit dan nog altijd zonder werk en geniet van deze vrijheid. Ik stap 's ochtends op de trein naar Leeuwarden en doe boodschapjes bij kringloopwinkels en King Kong. De dubbelelpee 'Popshopping 2' (zie: 18 oktober 2010) komt deze dag bij mij wonen, terwijl ik eerder al 'Mother-In-Law' van Ernie K-Doe voor weinig bij de Emmaus heb gescoord. Dan op de trein naar IJlst waar mijn zus woont. Daar hoor ik dat 'heit' de volgende dag in het ziekenhuis wordt opgenomen voor een heupoperatie en dus kijk ik even snel om het hoekje in Jutrijp. Op de avond ga ik weer met bus en trein naar Steenwijk. Mijn bioritme is dan al flink verstoord en ik ga waarschijnlijk vroeg op de ochtend slapen. Het is donderdagmiddag dat ik de ogen open. Ik loop de kamer in en wil even nieuws luisteren. Ik zet de radio aan, krijg een flard muziek en dan stilte. Geen stroom. Omdat ik toch íets hoor, denk ik dat de stroomuitval op dat moment is en wacht geduldig tot het apparaat weer gaat spelen. Ik loop naar de keuken en wil koffie zetten. Dat gaat evenmin lukken. Na een uur krijg ik een hard hoofd erin. Ik maak een plan... vergezeld van batterij-walkman (met ingebouwde radio!) loop ik straks naar de C1000, 'trakteer' me daar op een bakje koffie en ga, na aanschaf van brood, thuis ontbijten.

Het is maar een korte wandeling naar de C1000 door het park. Daar verwacht ik een overvol parkeerterrein, maar het is uitgestorven. De verf-speciaalzaak is wel open en daar vraag ik wat er aan de hand is. ,,Vanmorgen om acht uur is de stroom uitgevallen. Een brand in het stroomstation van Onna". Verf en behang bederft niet en dus proberen ze er het beste ervan te maken, maar ook zij missen de koffie. Dan loop ik de stad in. De walkman op Radio 2 en daar begrijp ik middels het nieuws dat er inderdaad een grote stroomstoring aan de gang is. In de stad is bijna niks open. Het enige dat ik nodig ben is brood. Snoeken heeft de winkel open en heeft wel brood, maar dat is niet gesneden en ik heb geen broodmes. De Turkse winkel in de Gasthuisstraat is wel open en deze heeft van die grote ronde broden, die je eenvoudig kan 'scheuren'. Ik krijg er twee en neem ook een pakje geitenkaas mee. Thuis ga ik aan de 'krakers-koffie'. Het geklooi met kokend water in een koffiefilter boven een kopje. De iets te sterke koffie en Turks brood met geitenkaas is 'de smaak' van onze 9/11. Radio 2 zorgt voor het geluid. Rond een uur of zes komt de boodschap door dat Essent een deel van de regio al van stroom heeft voorzien en dat Steenwijk naar verwachting rond acht uur wordt bevrijd uit 'de duisternis'. Dat stemt me gerust, want ik heb reeds ontdekt dat ik een zak met waxinelichtjes in de kast heb. Rond negen uur gaat het schemeren en Steenwijk heeft nog steeds geen stroom, hoezeer het ANP ook die berichten blijft verspreiden.

Daar op afgaand, ben ik royaal met de waxinekaarsjes. Er brandt zelfs eentje op de wc. In de kamer branden er zes of zeven. Het wordt echter steeds later en Steenwijk blijft gehuld in het duister. Rond een uur of elf moet ik concluderen dat ik nog maar drie kaarsjes over heb. Die gaan over een half uur uit en dan... moet ik mijn weg naar mijn bed hebben gevonden, terwijl ik nog helemaal geen slaap voel. De kaarsjes zijn halverwege als er op mijn raam wordt geklopt. Ik doe de deur open en daar staat Marc. Als geroepen! ,,Heb je zin om een wandeling in de stad te maken?", vraagt hij. Ik twijfel. ,,Ik ben mijn laatste waxinelichtjes aan het opbranden". ,,Ach joh, ik heb de kast vol liggen van die dingen. Je kan wel een zak van mij krijgen". Dan is 'de koop' snel gesloten. Ik blaas de kaarsjes uit en we lopen de Gasthuisstraat op. Ter hoogte van Beute, de elektronica-zaak, grap ik dat we wel een raam kunnen intikken en zo'n breedbeeld mee kunnen nemen. Het hád gekund als...? We komen op de Markt en, mensen, ik heb nog nooit zo'n politieleger meegemaakt. Politie ter paard, ME, alles is uitgerukt om Steenwijk tegen plunderaars te beschermen. De ANP-berichten zijn bewust de ether ingestuurd om eventuele plunderaars buiten de stad te houden. Het enige licht in Steenwijk zijn de schijnwerpers op de Steenwijker toren (waar nog maandenlang ingezonden brieven over zijn geweest in de krant). We horen van iemand dat De Karre een aggregaat heeft gehuurd en dus open is. ,,Zullen we naar De Karre toe?", stelt Marc voor. Ach ja, waarom ook niet? We lopen door de Woldpromenade en horen opeens muziek. De muziek komt uit De Stunt dat eveneens een aggregaat heeft. Daar stappen we binnen en blijven daar tot sluitingstijd (uurtje of twee?). Café De Stunt doet niet aan 'opschrijven', maar dat kan vandaag niet anders. Door de stroomstoring zijn ook de pinautomaten bij de bank buiten gebruik.

,,We kunnen wel even in het park kijken", stelt Marc voor. En dat doen we. We lopen naar de bankjes achter Rams Woerthe, het voormalige gemeentehuis van Steenwijk. Het is volle maan en op dit stukje heeft het ruim baan. We verwonderen ons over de rust en schoonheid van dit alles als we plots worden benaderd door iemand met een zaklantaarn. Het is een beveiliger. Of we heel snel daar weg willen gaan. Het mag duidelijk zijn: Steenwijk heeft kosten noch moeite gespaard om plunderaars buiten de deur te houden. De man is erg schappelijk en hij begrijpt ons wel, maar moet tevens zijn werk doen. We lopen dan maar naar Marc's huis, feitelijk om de hoek van mijn huis. Daar is de stroom er nog steeds af, maar Marc grist routineus de zak met waxinekaarsjes uit de keukenkast. Vijf minuten later ben ik thuis en stoot per ongeluk tegen het lichtknopje aan. En... ER WAS LICHT!!! De storing heeft al met al negentien uur geduurd.

De volgende dag horen we van het overlijden van Johnny Cash. Ik haal de 's middags boodschappen bij de C1000 en maak een grapje dat ik moet pinnen 'omdat ik helemaal geen Johnny Cash meer heb'. Iemand verderop in de rij hoort dat en wordt niet een klein beetje kwaad! Vanuit de winkel loop ik langs De Stunt om de rekening te vereffenen.

Natuurlijk hebben we sindsdien nog wel eens een enkele stroomstoring gehad, maar eentje van het formaat van 2003 is het nooit meer geweest. De energiemaatschappij heeft ons allemaal financieel tegemoet gekomen en vooral voor mij was dat eenvoudigweg geld op strijken. Mijn koelkast is helemaal leeg op dat moment buiten een pakje boter van dertig cent.