Ik geloof dat ik het al ergens heb genoemd in de laatste paar maanden, maar het zit eraan te komen: De reünie van Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra. Het eerste optreden vindt plaats op een donderdagavond en het volgende weekend is nog altijd zó legendarisch voor mij, dat ik dit weekend uit de doeken die. Nou vooruit, niet helemaal uit de doeken, want dat zou te ver gaan. Het weekend begint op donderdag 27 november 1997. Even daarvoor heb ik, terecht, op mijn donder gehad van Jan omdat dit voor mij eveneens de tijd is van de ADM. Met andere woorden: Ik loop de kantjes eraf in de Popkelder, de muziekoefenruimte in Sneek waar ik in 1997 als assistent-beheerder werk. Halverwege november hou ik alweer beter rekening met mijn verplichtingen buiten Amsterdam. Het Bolwerk is dan net met iets nieuws begonnen: 'Tegenpolen'. Een avondje muziek met gratis entree waar twee uitersten tegenover elkaar worden gezet. Een lieflijke singer-songwriter tegenover een deathmetal-band, om een voorbeeld te noemen. Maar omdat het Sneker bandjesbestand dan vooral uit rock, rock, rock, metal en, niet te vergeten, rock bestaat, wordt de creativiteit van Jan en mij gevraagd om iets tegenover een gitaarrock-bandje te doen. Het resultaat is Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband & Orchestra.
Allereerst... de naam. Tja, het is een tijd waarin het de mode is om bandnamen te hebben met slechts een lettergreep. Denk aan Blur en dergelijke. De naam ontstaat met behulp van zo'n fles Zuid-Afrikaanse wijn die schuin tegenover de Popkelder bij snackbar de Vigi wordt verkocht. Vijftien gulden per fles, als ik me niet vergis, en daarvoor heb je een fijn 'slobberwijntje' dat in één keer op kan. Het 'Mushroom Pie'-gedeelte heb ik al eens eerder bedacht. De fantasie daarbij is dat het een kruising tussen magische paddenstoelen en spacecake is. Later ontdek ik in Engeland dat het zo legaal is als de pest: Het is een flauw pasteitje met champignon-vulling, maar overheerlijk bij de 'jacket potato'. Verder is het gewoon fantasie gebruiken en met zo'n lang mogelijke naam te komen. Het eerste deel van de act ontstaat bij mij op Woodstock in 1997. Ik steel 's ochtends op het buitenterrein de show met mijn 'verkouden haan'. Drie maanden later werkt Jan het uit tot een 'nummer'. Hij met sampler en mondharp, ik op mijn volle-spaarkaart-keyboard. Eerst een coupletje 'tokken', dan een uithaal tot kraaien en gehoest en geproest, hetzelfde procedé nog tweemaal herhalen, maar bij de derde uithaal... een trotse kraai zonder hoesten. Omdat ik met mijn keyboard een koekoek kan nadoen, wordt het bekend als 'Koektok'. Voor het optreden giet ik nog een fles goedkope wijn naar binnen en dan kunnen we 'los'. Een flauwe 'protestsong' wat ik ter plekke zo gênant vind, dat ik besluit de tekst kwijt te raken, moeten we maar vergeten. Eerst hebben Jan en ik enthousiast 'gebliept' met onze keyboards over 'Sol' van Nova. Verder doen we een 'playback-act' op 'I'm In The Mood For Dancing' van The Nolans, uiteraard 'Koektok' en tenslotte een 'liefdesdans' op een loop van 'Je T'Aime... Moi Non Plus'. Na afloop werp ik een snelle blik de zaal in. Verbazing alom. Het rockbandje heeft het er ook maar lastig mee.
Ik weet niet wiens' idee het is, maar na een kroegbezoek nemen we een aantal residenten van The Scrum mee naar de Popkelder voor een 'after party'. Het is met name de tijd van 'Homework' van Daft Punk en we dansen allemaal wild op het album. Jan maakt nog een aantal foto's die ik lange tijd nog bij me zal dragen, maar waarvan ik vermoed dat die inmiddels zijn verpulverd. Op die foto's sta ik ook een aantal keren met S. die een oogje op me lijkt te hebben. Andersom ken ik haar al een jaar en heb bij de eerste ontmoeting een raar visioen gekregen. Morgen gaat het uitkomen! Het feest duurt voort totdat het licht is en voordat ik het weet, zit ik met S. en huilende 'ex' in de taxi. Ex wordt afgezet en S. vertelt taxichauffeur doodleuk dat ik de rekening ga betalen. Ik blijf 'cool' en reken af. Wat kan ik zeggen over die dag? Ik heb nog nooit eerder een vrouwenlichaam zo bewonderd als de hare. Nee, dat is niet na een uurtje voorbij, het duurt de ganse dag. Van het optreden van Winston 'The Great' Watson en zijn gevolg bevind ik me opeens op een wolk. Ze is eigenlijk morgen jarig, maar viert het die avond en ik ben 'ere-gast'. Schoon gewassen, want niks mag de schijn wekken van het verloop van de dag. Aan alles komt een einde? Ja, want de volgende dag gaan we met een groep Bolwerk-vrijwilligers naar een kampeerboerderij in Vledder om te vergaderen. S. heeft nog last van een kater op zaterdagmorgen en stuurt me de deur uit met een stuk leverworst. Tot afgrijzen van mijn Bolwerk-collega's hap ik die in de auto weg.
Na de vergadering is het tijd voor ontspanning, maar... wat gaan we doen? Een streekblaadje toont dat die avond een country-feest is in de lokale kroeg, maar er zijn ook die naar Smithy's Palace in Eesveen willen. 'Camp' en 'fout' zijn nog helemaal 'in' in 1997 en dus gaan we voor het country-feest! Dat kijkt wel een beetje vreemd op van dit clubje, maar al snel staat iedereen druk mee te 'linedancen'. Het is ook de tijd dat 'Op Fietse' van Skik in de hitparade staat en na afloop van het country-feest worden we hiermee platgegooid. Zondagmiddag is iedereen brak, maar er hoeft niet meer vergaderd te worden. Diverse cassettebandjes passeren de meegebrachte radio en ik 'leen' (volgens krakers-normen) een bandje van Jan met daarop 'Dummy' van Portishead en 'The Whole Story' van Kate Bush. Dat bandje zal gedurende drie maanden bijna vastgeplakt blijven in mijn walkman. Tegen de avond gaat iedereen naar huis en ik regel dat ik kan worden afgezet op het station van Steenwijk, want... een weekend zonder ADM? En dus reis ik zondagavond per trein naar Amsterdam. Kate Bush fluistert in mijn oren. Op Amsterdam-Sloterdijk zit ik nog steeds op een wolk, maar kletter daar opeens vanaf als ik te horen krijgt dat er geen auto vanuit het voormalige droogdok vertrekt om me op te halen. De rest van de ontnuchtering kan in de dagen daarop volgen.
Nog even wat details ter afsluiting? Met S. heeft het een maandje geduurd, maar lijkt het drie jaren, een beetje een knipperlicht-affaire. Ik heb haar nooit weer gezien. Met Jan heb ik nog een demo opgenomen met onder andere 'Koektok' voor de Kleine Prijs Van Sneek. 'We' zijn daarmee in de voorronde gekomen, alleen ben ik oudejaarsdag 1997 naar Engeland vertrokken en heb dit niet meer meegemaakt. Jan heeft daarop een 'gelegenheidsbandje' en massaal koor samengesteld om aan die verplichting te voldoen. De ADM was daarmee ook van de baan voor mij. Morgen stop ik 1998 in een notendop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten