Singles round-up: september 1

Het is vier weken geleden dat ik met vakantie ging en dus is het bijna vijf weken geleden dat ik bij De Tafel ben geweest. De hoogste tijd? Vanmiddag kon ik een gaatje maken en heb de schade opgenomen. De winkel verandert voortdurend, maar, volgens de uitbater, is er qua singles weinig veranderd. Hoewel? Volgens mij waren beide doosjes van Bart flink gevuld met singles. Dat zijn ze nu ook weer, maar een kwart daarvan is 'nieuw'. De grote handel met de Belgische persingen is ook nog immer aanwezig. Toch binnenkort nog maar eens nader onderzoeken. Er ligt een Sam & Dave-single die getuige The Isley Brothers wel schoon is te krijgen en bovendien mag ik The Pebbles niet missen. Bij de handel van Bart moet ik ook al kritisch te werk gaan. Waar ik een paar weken geleden heb 'gezondigd' aan Martine Bijl, daar heb ik het vanmiddag even zwaar bij 'Dat Afgezaagde Zinnetje' van Willy & Willeke Alberti. In nieuwstaat en met fotohoes voor een euro. Ik kan me niet herinneren dat ik die eerder heb gezien. Na streng uitschiften, blijven er vijf singles over. Om overzicht te houden, voeg ik Garland Green toe en durf ik ook wel een single te presenteren die waarschijnlijk morgen of zaterdag binnenkomt. Dat maakt zeven singles en dus genoeg voor een 'Singles round-up'.

* Joan Baez- There But For Fortune (Oostenrijk, Amadeo, 1965)
Ik heb wel een aantal singles van Joan Baez, maar of 'There But For Fortune' daartussen zit, weet ik niet uit mijn hoofd. Toch 'raakt' het Phil Ochs-nummer in de uitvoering van Baez mij altijd weer en bovendien moet je een enorme hufter zijn als je dit voor een euro kan weigeren. De plaat is namelijk in een prachtige staat en met het fotohoesje intact. Dat fotohoesje geeft 'There But For Fortune' aan als a-kant, maar de single zelf kiest voor 'We Shall Overcome'. Ik hou het toch op die eerste, want van 'We Shall Overcome' krijg ik al snel jeuk.

* Garland Green- Jealous Kind Of Fella (US, Uni, 1969)
Vooruit... ik noem hem nu eens bij de officiële a-kant, maar eigenlijk is 'I Can't Believe You Quit Me' de reden van aanschaf en is het een verrassing dat het de b-kant van Green's grootste hit is. 'Jealous Kind Of Fella' is best een goed nummer, maar nee... de wijzers slaan uit naar de b-kant. 'Het toontje dat ik zo kan waarderen', schrijf ik in het bericht bij de Week Spot van vorige week en daar is geen woord Frans bij.

* George McCrae- Please Help Me Find My Baby (Duitsland, United Artists, 1971, re: 1974)
Praat David Bowie er niet van. Die wordt bij zijn eerste succes zó geplaagd door Decca dat hij RCA in 1972 zijn Philips- en Mercury-werk laat afkopen. In 1985 geeft hij EMI eenzelfde opdracht, maar dan de rechten op alle muziek die hij sinds 1969 heeft uitgebracht. Het Decca-spul is niet te koop en zo staat Bowie hoog op de hitladder als Deram plots met het gedateerde 'The Laughing Gnome' een graantje komt meepikken. United Artists gaat er ook prat op dat zij George McCrae reeds in 1971 onder contract hebben en 'viert' McCrae's monster-succes met 'Rock Your Baby' met de heruitgave van deze single. De a-kant ken ik niet, moet ik bekennen. Het is vooral 'Take It All Off' dat mijn belangstelling heeft. Een nummer dat de afgelopen jaren een cult-status heeft gekregen in de crossover-soul-beweging en daarmee vaak een aardig centje moet kosten. Ik 'scoor' deze op Discogs bij een Nederlander voor slechts vijf euro inclusief fotohoes. Kan niet tegenvallen...

* Rod Stewart- Oh No Not My Baby (NL, Mercury, 1973)
'Rod de Mod' doet op de a-kant waar hij solistisch in uitblinkt: Het vertolken van een oud deuntje. Hij heeft het al eerder gedaan met 'Reason To Believe', 'I Know I'm Losing You' en 'Twistin' The Night Away' en nu is het oudje van Maxine Brown aan de beurt. Toch zit Stewart anno 1973 nog in een spagaat, want naast zijn solo-carrière heeft hij ook nog The Faces. De b-kant oogt droogkomisch. De plaat wordt weggeschreven als Rod And Faces (And A Bottle Of Campari), maar 'Jodie' is gewoon een heerlijke plaat van The Faces. De single klinkt her en der stevig gedraaid, een beetje 'distortion', maar voor een euro met fotohoes zul je mij niet horen klagen.

* Sweet Sensation- Sad Sweet Dreamer (NL, Pye, 1974)
Het is mei 1998 als ik met 'companion' Mike aan het werk ben op de bovenetage van Longland's Mill. Daar gaan binnenkort de nieuwe kamers verrijzen, maar eerst moet het grondig worden opgeruimd. Een deel is onze winkel en daar staat een stereotoren met platenspeler. Ook hebben we een handeltje platen en Mike en ik vermaken ons op een vrij moment met de singles en de platenspeler. ,,Dan nu een stukkie Northern Soul", hoor ik Mike zeggen. Een hoop gekras en dan 'Sad Sweet Dreamer' van Sweet Sensation. Northern Soul? Welnee, maar wel de meest Northern Soul-zijnde plaat die de Emmaus rijk is op dat moment. De herinnering blijft... In 2010 bemachtig ik een exemplaar, maar die heeft zijn beste tijd gehad. Vandaag ben ik weer compleet dankzij deze: Een euro voor een single in fotohoes met een herinnering die me weer doet glimlachen.

* The Temptations- Masterpiece (Spanje, Tamla Motown, 1973)
Ook al zou ik niets hebben met The Temptations, dan is deze nog steeds té mooi om te laten liggen. Zo'n geval als de Little Richard-EP van een paar maanden terug. De Spaanse persing en dus met de Spaanse titel tussen haakjes. 'Obra Maestra' is dat. De plaat klinkt niet onaardig en het nummer zelf? Tja, dat is een meesterwerk, hoewel dat een open deur is. Een mooi alternatief voor het stuk gedraaide 'Papa Was A Rolling Stone'.

* Midge Ure- If I Was (Duitsland, Chrysalis, 1985)
En we eindigen in de jaren tachtig. Zo'n nummer dat ik weer heb leren waarderen gedurende één van mijn radio-shows. Volgens mij een 'Tuesday Night Music Club', maar kan ook een 'Laidback Night Show' zijn geweest. Ik heb nu al zin in een zondagavond waar ik deze ongegeneerd zijn rondjes kan laten draaien!