Hoewel ik het vermoeden heb dat ik de leefstijl niet ga aannemen, is deze eerste dag in mijn 39e levensjaar behoorlijk rock'n'roll begonnen. Of het hem heeft gelegen aan het headbangen of aan de onrustige slaap na teveel cola, maar ik heb de hele dag al last van hoofdpijn. We worden inderdaad een dagje ouder! Vandaag zet ik de plaat in de schijnwerpers die me gistermiddag in de stemming bracht. In de jaren 2003 tot en met 2005 heb ik geschreven voor een 'e-zine' genaamd rockandroll.nl en later digginfordirt.com. Ik deed dit onder de naam Sideburner. Ik had erg weinig kaas gegeten van garagerock toen ik bij rockandroll.nl begon, maar mijn verhalen waren meer dan welkom. Ik begon een serie onder de naam 'Sideburner's Blast From The Past' met daarin een, in mijn ogen, ondergewaardeerde elpee uit de jaren zestig of zeventig. Ook recenseerde ik recente aanwinsten. Tien jaar later combineer ik beide elementen en presenteer jullie zeer onregelmatig een, toen, nieuwe elpee onder deze noemer. Vandaag ga ik het hebben over 'The Dead Ahead', het op-een-na laatste album van Dead Moon (2004).
Ik heb Dead Moon tweemaal mogen aanschouwen. De eerste keer was in Het Bolwerk, ergens rond 1996, en de groep maakte toen grote indruk op mij. Er staat me iets van bij dat de groep in mei 2002 opnieuw optreedt in de Sneker poptempel en dat ik daar naartoe wil, maar dat gaat niet door. In mei 2004 krijgt de band voor mij alsnog een herkansing, het speelt samen met The Skidmarks in Hedon in Zwolle. De volgende dag koop ik 'The Dead Ahead' bij Minstrel. Ik moet bekennen dat ik in al die jaren nog steeds geen noot van de bands heb gehoord, maar de informatie dat Fred Cole in de jaren zestig actief is met psychedelische bands als The Weeds en The Lollipop Shoppe heeft mij altijd zeer aangesproken. Dead Moon is sowieso een relikwie uit de jaren zestig, daar Fred en zijn lieftallige Toody apparatuur uit dat decennium gebruiken. Bovendien heeft Fred de beschikking over de platenpers die in 1964 is gebruikt voor de hit 'Louie Louie' van The Kingsmen. De platen van Dead Moon zijn steevast mono gemastered en klinken erg gammel, bij vlagen zelfs belabberd.
Fred en Toody zijn al een aantal keren opa en oma als ze nog steeds door Europa toeren. Drummer Andrew Loomis had hun zoontje kunnen zijn. Een heel leuk moment dat me op het netvlies staat, is na afloop van hun concert in Zwolle. Andrew stapt naar voren om eveneens buigingen te maken. Opeens vraagt Toody zijn aandacht en ze wijst boven haar lip. Andrew veegt er langs, maar wat Toody bedoelt, zit er nog steeds. Ze stapt naar voren en veegt het weg. Het is vertederend. Toody is die stoere vrouw die ongelofelijk hard staat te bassen en zo tegen het einde roept haar moederinstinct. Zullen we het eens over de muziek hebben? Die is namelijk té leuk om te negeren. De band wordt weggeschreven als punkrock, maar zelf denk ik meer aan rammel-rock'n'roll. De teksten zijn erg opvallend, die zijn zonder uitzondering donker als de nacht. Het grenst soms bijna aan hekserij.
Wat ik nu ga schrijven, was volgens mij ook de strekking van de halve recensie op Digginfordirt: Je schrikt je aanvankelijk rot als je de plaat op zet. Je krijgt heel even spijt dat je je zuurverdiende geld hieraan hebt gespendeerd. Ik ben pas gisteren erachter gekomen dat de geluidskwaliteit van kant twee beter is, maar op de eerste kant is deze om te janken. Soms neigt Fred, vooral in 'Already Gone', erg naar het gejank van Neil Young. De dynamische muziek komt maar nauwelijks tot uitdrukking in de brij van lawaai en je krijgt gegarandeerd hoofdpijn. Maar dan... kantje twee! Ik ontdek opeens 'The 99's', die was ik helemaal vergeten. Het nummer klinkt erg aantrekkelijk en bovendien wordt de leadzang hier verzorgd door Toody. Dit smaakt naar meer en ik vermoed dat die tweede kant tien jaar na dato nog eens vaker gedraaid gaat worden!
Dead Moon is in 1987 opgericht in Oregon, waar Fred en Toody een winkel in geluidsapparatuur bestieren. Ze brengen hun eerste elpees uit in eigen beheer en al gauw krijgt de groep interesse van het Duitse Music Maniac Records. Dead Moon heeft tot de midden jaren negentig nog nimmer een tour door Amerika gemaakt, maar is in Europa zeer gewild in het clubcircuit. Na 'The Dead Ahead' maakt Dead Moon nog één album: 'Echoes From The Past' en doet een gelijknamige tournee. Halverwege die tour wordt besloten een punt erachter te zetten. Het laatste concert is op 26 november 2006 in het Groningse Vera. Fred en Toody zijn een nieuwe band begonnen met Kelly Halliburton, met wiens' vader Fred in 1972 de band Albatross speelde: The Pierced Arrows. Andrew speelt tegenwoordig met The Shiny Things.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten