,,Wat ben jij veranderd sinds de laatste keer dat ik je heb gezien. Toen had je nog van die fleurige kleding aan". Ja, ik moet toegeven dat ik me vanmiddag wel enigszins rock'n'roll had gekleed. De bandpantalon is buiten de trainingsbroek, die ik té casual vond, de enige in mijn kledingkast die zwart is, getooid met mijn 'I love the smell of vinyl in the morning'-shirt (speciaal voor mij vervaardigd door Wolfman 'himself') en ik had zelfs mijn zwart leren jasje aangetrokken. Hoewel voor dat laatste alleen een oostindische tuinslang heeft geleden. De dag was al rock'n'roll begonnen: Voor mijn gevoel te laat wakker, gevulde koeken als ontbijt en een plaatje van Dead Moon om in de stemming te komen. Omdat ik me geen tijd meer gun voor een scheerbeurt besluit ik het stevig aan te pakken: Ik negeer de haarborstel en laat elastiekjes thuis. Door de miezerregen op de fiets naar Steenwijk en daar aangekomen, blijk ik keurig op tijd te zijn. Gelukkig maar! Ik had niet graag iets van de middag willen missen.
Ik hoef me vandaag niet eenzaam te voelen in De Buze, ik ben namelijk niet het enige fossiel dat rond dwarrelt. Dat ene jaar verschil maakt dan ook niet zoveel uit? Ik heb namelijk de hele middag lopen verkondigen dat ik Electric Eel Shock in 2003 heb gezien, maar dat moet bij nader inzien toch 2004 of wellicht 2005 zijn geweest. Het was op het PlugPlantsoenPop-festival in Deventer, gelieerd aan het Burgerweeshuis, en daar is Electric Eel Shock dan al een levende legende. Ik heb het 'mem-bok-hai' vandaag niet gehoord, maar werd na dat optreden voor mij een stopwoord. Het is fonetisch Japans voor rock'n'roll en volgens mij was het in de Sideburner- en Digginfordirt-periode.
Buiten mijn leeftijd ben ik ook een fossiel binnen De Buze, zo eentje die 'alles' heeft meegemaakt en regelmatig een concertje uit de oude doos opdiept of een sterk verhaal uit de wilde jaren. Bij het voorprogramma Magnetic Spacemen dwalen de gedachten even af naar het eerste skatefest bij De Buze in 2011. Ik mag die middag consumptiemuntjes verkopen. Op zichzelf geen probleem, maar ware het niet dat ik midden in de brandende zon kwam te zitten zonder een parasol of iets dergelijks. Ik had dus een kop als een vuurbal aan het einde van de middag. Ik ben de naam van het bandje helemaal vergeten, maar dat doet er ook niet echt toe: De verrassing van die middag is 'het jongste bandje van Steenwijk'. Met een gemiddelde leeftijd van 13 jaar komen de knapen rechtstreeks van de muziekschool, wat te merken is aan de opgedrongen covers waar de jongelingen niet altijd goed raad mee weten. Maar... ze hebben één eigen liedje: 'Fuck De Paashaas' en daarin zijn de bandleden opeens niet meer gebonden aan de regels en gaan lekker loos in het nummer. Die vervloekte covers ook altijd...? Drie jaar later staat Magnetic Spacemen op het podium, met een gemiddelde leeftijd van 16 nog steeds de jongste band van Steenwijk. Zanger-bassist Sam Pols is een geboren frontman. Bij dat vorige bandje was het allemaal nog erg onwennig, maar hij heeft het show-element nu goed onder de knie. Muzikaal is het ook opgeschoven: Van springerige punk a la Blink 182, staat hier nu een stevig groovende garagerockband. Zo eentje die met een klein beetje geluk, maar vooral een grote dosis wil, de 'rock and roll hall of fame van Steenwijkerwold' kan ontstijgen en verder het land kan in gaan.
Ik heb al even gesnuffeld bij de 'merchandise' van Electric Eel Shock en, warempel, ze hebben ook vinyl en voor concurrerende prijzen. Ik schaf uiteindelijk zowel de single als de elpee aan voor bedragen die je normaal gesproken alleen ziet bij crustpunk-bands. De kwaliteit van vinyl en de afwerking maken de platen tot een koopje. Electric Eel Shock is voor mij een band uit het rijtje Gwar, God Bullies en nog een stel. De podiumpresentatie van de groep is zo sterk dat je bijna zou vergeten met wat voor muziek je van doen hebt. Ik heb de elpee zojuist vluchtig beluisterd en wat dan als eerste opvalt, is het hoge muzikale niveau van de drie heren. Logisch want Bruce Dickinson (Iron Maiden) is niet zomaar enthousiast over een band. En als de groep alleen kon bogen op een opvallende podiumpresentatie zou Attie Bouw zijn tijd ook niet hebben vrij gemaakt om de langspeler te produceren.
Waar de heavy metal over het algemeen het meest last van heeft, zijn zelfoverschattende muzikanten. Electric Eel Shock werkt ontnuchterend. Bij hun is het rock'n'roll in alle facetten. Als je muzikaal sterk genoeg bent om het Wembley-stadion te kunnen bespelen, maar je wordt niet gevraagd: Dan doe je maar net alsof je in Wembley staat. Electric Eel Shock is een drukke band op het podium, de bezoeker komt ogen tekort. De drummer, gekleed in niet meer dan één sok, die met minimaal vier, maar vaker met acht, drumstokken in de weer is. Bassist Kazuto die zanger-gitarist Aki te hulp schiet om Steenwijk in beweging te laten komen. Steenwijk heeft zich voorgenomen in de volgende 700 jaar evenmin te veranderen en dus is het ontvangst vanuit de zaal lauw. Nijeveen zwiert ook niet bepaald door de zaal, maar toch gebruik ik mijn haar voor het eerst in jaren waarvoor het bedoeld is: Ik ga weer eens een portie headbangen.
In de Metro of de Spits, ik haal ze altijd door elkaar, staat op vrijdag altijd de rubriek 'het rock-and-roll-bestaan van...': Daar in wordt een Nederlandse artiest aan de tand gevoeld. Eén van de vragen is 'Wat doe je na een concert?'. In het geval van Electric Eel Shock kan ik die vraag nu volmondig beantwoorden: Vissen. Aki werpt zijn hengeltje uit, na het concert, in de smerige singel van Steenwijk. Hoewel hij even beet heeft en iets bazelt over een voorn, denk ik dat hij Batavus of Gazelle heeft bedoeld? Het is niet zomaar een hobby, getuige de binnenhoes van de elpee wordt Electric Eel Shock niet alleen gesponsord door een aantal producenten van muziekapparatuur, maar eveneens door twee bedrijven in hengelsportgerei.
De laatste alinea. Een 'kortom'? Nee hoor, daar doe ik niet aan! Ik heb met dit concert een beetje mijn verjaardag gevierd en besloot vanmiddag dat het 39e levensjaar vooral 'rock'n'roll' moet worden. Daar ben ik op moment van schrijven weer niet zo zeker van, maar een fraaie start heb ik wel gemaakt. Morgen ga ik misschien wel even door, het voelt alsof zo weer eens een verdwaalde Sideburner's Blast From The Past voorbij kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten