Schijf van 5: marihuana

Op nieuwjaarsochtend 2009 kom ik uit de stad zwalken. Ik heb Willemijn net thuis afgeleverd en zal zelf door het park naar de Rembrandtstraat. Ik ontmoet een paar jongens die me spontaan uitnodigen met hen mee te gaan naar een feestje bij iemand anders. Ik word bij de deur geweigerd. Ik zweer jullie: Dat was aan het einde van een drank-avontuur eentje geworden met bergen drugs. En hoewel het reeds zeven maanden na mijn laatste haal speed was, wist ik het opeens: Mijn voornemen voor 2009 zou zijn om geen drugs te gebruiken! Dat hier drie maanden later de alcohol bij zou komen, kon ik toen nog niet weten. In 2010 heb ik nog eens jammerlijk een tientje geïnvesteerd in een zakje wiet dat een jaar later ongebruikt de groene container is in gegaan. Hoewel ik zeker nog eens wiet-thee wil hebben gehad, wordt dit ook jaar na jaar uitgesteld. Maar... vandaag is de grote dag! Ik heb een grote toeter gebouwd waarvan ik vijf halen ga nemen. Hoe verslavend zoiets is? Wel, ik heb het gevoel dat ik nog zeker een Schijf over marihuana zou kunnen maken, dus het is voor herhaling vatbaar!

Op vijf zet ik een plaatje dat ik alleen van titel ken. Tot mijn grote teleurstelling heeft niemand de moeite genomen om deze op Youtube te zetten. Maar vanwege de titel mag hij zeker en afgaand op de overige tracks van Hans Dulfer's elpee 'Candy Clouds' (1970) moet ook deze niet te versmaden zijn. Ik ben van huis uit niet een hele grote jazzliefhebber en zeker bij de Hollandse jazz gaan bij mij de tenen wel eens krom staan. Desondanks heb ik een enorm respect voor Hans Dulfer. Dat komt enerzijds door die fantastische columns, ben alleen vergeten waar ik ze vroeger las. Ook heb ik in mijn recensentenbestaan de eer gehad om Hans in actie te zien, dat was eind 1996 in Het Bolwerk. De enige keer dat ik met broer Henk naar Het Bolwerk ben geweest, die was net even voor een korte vakantie in Nederland. Ik heb zo'n gevoel dat Dulfer een stukje hoger had mogen staan, maar ik moet eerst maar eens iemand lief aan kijken voor een opname. Tot die tijd staat Hans Dulfer & Ritmo Natural op vijf met 'Red Red Libanon' (1970).

Als we nu eens trotser waren geweest op onze rookwaar en het een Nederlandse naam hadden gegeven, dan was Apartheid niet langer het enige internationale Nederlandse woord. Valt me dan ook meteen op dat je Apartheid automatisch uitspreekt als 'appaorthait', dus toch wel met een internationale knauw. Hoewel de plant niet van nature uit de grond is gekomen in de Peel, wordt marihuana over het algemeen wel geassocieerd met Nederland. Het spreekt boekdelen wanneer Musical Youth de biologische sigaret laat rond gaan in 'Pass The Dutchie'. Omdat het een variatie op het thema is, mag die erin. Ik heb namelijk een Musical Youth-allergie! Zo'n brok jaren tachtig dat op dezelfde plek thuishoort als die onoplosbare Rubikubus: De grijze kliko! Voor de Schijf mag het nummer bij uitzondering op vier: 'Pass The Dutchie' van Musical Youth (1982).

Ach vooruit, nog een concessie. En dan ook nog omdat er een herinnering aan vast zit. Bij een bandnaam als Iedereen Zoo Jotje moet ik de riem al een gaatje verder aanhalen en het bange vermoeden komt dan ook uit. Hoewel de band niet zou misstaan op een studentenfeest of in een feesttent met de WC Experience, is Iedereen Zoo Jotje vooral een favoriet in de kraakscene. Het speelt eind maart 2004 in de CO-9 in Zwolle. De eerste kraakkroeg waar ze Alfa Pils voor een euro hebben! Ik zal nadien in april nog een keer er naartoe gaan en blijf dan 'hangen': De laatste twee maanden van de CO-9 (ko-nine = konijn) zal ik de vaste barkeeper zijn. (Bedenk me opeens dat dit tien jaar geleden is en ik hier binnenkort wel een verhaaltje aan kan wijden...). Bij dit eerste feest, voor mij, in de CO-9 ontmoet ik Marije. Ach gut, wat zou er van haar geworden zijn? Alsof me het een moer kan schelen... Euh... ja... ik ben iets van drie weken verliefd op haar geweest, maar ze bleek wel heel erg verknipt te zijn. Is dus nooit wat geworden. Iedereen Zoo Jotje speelt ook op deze avond en deze band verdient de derde plaats dankzij hun strijdlied 'Pass Die Jonco'.

Ik krijg sinds een paar weken weer hulp van Peter, onze singlehoesjes-man, bij de Schijf van 5. Soms stelt hij titels voor waarbij hij schrijft: ,,maar daar had je zelf wel aan gedacht". Nou..., ik moet bekennen dat ik vaak té moeilijk denk bij het samenstellen van een Schijf en daarbij dan plaatjes over het hoofd zie. De suggesties zijn dus meer dan welkom! Hij stelde afgelopen week een titel voor waarvan ik moet bekennen dat ik niet direct wist dat het een soort marihuana was. Ik heb de single liggen en heb hem eens gedraaid en New Riders Of The Purple Sage zingt duidelijk over een manspersoon. Toch is deze groep gelieerd aan The Grateful Dead en dan zit je natuurlijk niet ver af van de pretsigaret. Het personage 'Panama Red' is een heerlijke verdekte manier om de verboden drug de Amerikaanse hitparade in te krijgen. Op nummer twee presenteer ik jullie: 'Panama Red' van The New Riders Of The Purple Sage (1973).

De nummer 1 staat echter vrijwel meteen vast. Dat is de plaat die mij keer op keer weer doet verbazen. Een grotendeels onontdekt stukje terrein. Wellicht dat enkele verzamelaars dit hoesje wel kennen, maar bij het kijken op het label hem heel snel aan de kant hebben gegooid. Onterecht, want 'Ma Marihuana' van The Sub is een opmerkelijk ding. Hij is uitgebracht op het Duitse Rex-label, dat vooral bekendheid geniet in de schlagers en de fanfare-muziek. 'Underground-gruppe' zegt het bij de naam, maar wie het paarse hoesje heeft gezien met de langharige tekkels, weet wel dat niet een soort van 'Rosamunde' gaat worden. 'Ma Marihuana' is een bijzonder nummer met fraaie effecten en een paar tempowisselingen, ook al is het een beetje overdreven voor alleen maar een joint. Er zijn muzikale lsd-trips die minder indruk maken. Met vlag en wimpel op nummer 1: 'Ma Marihuana' van The Sub uit 1969.

De reedsgenoemde wiet-thee inspireert me tot een Schijf van 5 over thee voor volgende week, ook al zullen met bepaalde titels de warme maaltijd worden aangeduid...