Singles round-up: april 4

Vijftienhonderd, wat is dat nu precies? Ik kan me nog goed herinneren hoe in de zomer van 1993 een partijtje singles koop bij de antiekboerderij in Molkwerum, waar ik vier jaar later de scooter zal kopen, en dat ik weet dat de vijftienhonderdste in dat stapeltje zit. Onderweg naar huis beslis ik dat dit 'Summertime Blues' van Blue Cheer moet worden en schrijf met koeieletters '1500!!!' op het blanco hoesje. Een jaar later koop ik de 2000e en nog enkele jaren later vind ik een veel betere 'Summertime Blues' mét fotohoes. Als ik vanmiddag niet op singles-jacht was geweest, had ik het moeilijk gevonden om een bericht te schrijven. Een vijftienhonderdste bericht over een Raddraaier, dan doe ik het heugelijke moment tekort voor mijn gevoel. Een zoveelste terugblik op 1499 berichten is na de vijf-tien-honderd-sprong overbodig. Hoe vier je het 1500e bericht op een weblog over vinylsingles beter dan met enkele nieuwe aanwinsten? Ik heb er 31 gekocht, waarvan eentje dubbel, en heb voor 30 betaald (telfoutje van mijn kant), dat is dus één single per vijftig berichten. Daar staat tegenover dat ik voor iedere honderd berichten een euro heb gedoneerd aan de kringloopwinkel in Wolvega.

Wolvega. Dankzij de brandstofloze motor had het in 1934 de Lichtstad van het noorden moeten worden, het tweede Parijs. Daar is in de jaren tachtig nog een prachtig boek over verschenen dat ik letterlijk heb verslonden. Stukken voormalige landbouwgrond gaan als warme broodjes gedurende een week in 1934, want iedere multinational wil zich vestigen in Wolvega. Een week later is de motor alweer van de baan en slechts een handjevol van deze grote bedrijven komen ook werkelijk naar Wolvega. Het wordt tegenwoordig spottend Wol Vegas genoemd. Ook met de kringloopwinkels was Wolvega lange tijd vlees-noch-vis. Er zit een boedelhal in het centrum en een paar antiekzaakjes, maar nauwelijks de moeite om voor uit de stoel te komen. Een paar weken geleden trof ik, spittend tussen de singles, iemand die mij op deze nieuwe kringloop in Wolvega wees. ,,Ze hebben er wel vijfduizend staan". Vanmiddag besloot ik de gok te wagen, al heeft dat meer te maken met het weer. Ik heb het droog gehouden. Tijdens mijn bezoek aan de kringloop heeft het een beetje geregend en op de terugreis moet ik van Steenwijk naar Nijeveen dwars door een bui. De man in Emmeloord heeft gelijk: Er staan op dit moment zo'n 3000 singles, veelal de hits uit de jaren zeventig en tachtig. De weinige jaren zestig is Willeke Alberti en consorten, maar... ik vind toch nog een paar uitschieters. Waarvan eentje die we morgen gaan behandelen. Vandaag de eerste vijftien.

* The Adventures- Broken Land (Duitsland, Elektra, 1988)
Voor een 1500e bericht is het best een gedenkwaardige partij. Er zitten een aantal 'vervangende' exemplaren tussen alsook singles die al heel lang op mijn verlanglijst staan. The Adventures is eentje die hoognodig vervangen moest worden. Ik dank 'Broken Land' eigenlijk aan mijn broer Jelte, maar in 1994 koop ik mijn eigen exemplaar. Die is niet geheel smetteloos, bovendien heeft die een foutje: De inloopgroef is 'doodlopend', waardoor je de naald een groef moet opschuiven. Dat is me bij dit 'nieuwe' exemplaar nog niet opgevallen, maar deze ziet er ook veel beter uit en is bovendien met fotohoes. Als er dan ooit nog eens een 'soundtrack' van mijn leven moet worden gemaakt, dan moet deze van The Adventures eveneens op dat schijfje. Dit is een nummer dat reeds 25 jaar werkt voor mij!

* America- Sister Golden Hair (NL, Warner Bros., 1975)
En daar hebben we zo'n single die ik al heel lang zoek, maar die maar niet op mijn spoor wil komen. Vandaag is het dan toch gebeurd en ik had hem niet beter kunnen treffen. Gewoon helemaal in nieuwstaat en met fotohoes. En wat blijft dit toch een leuk plaatje!

* The Association- Windy (UK, Warner Bros., 1967, re: 1973)
De originele Nederlandse op het zwarte Warner Bros.-label heb ik al sinds 1997 in mijn bakken staan, maar dat ding heeft een zwaar leven gehad. Eerst al bij de vroegere eigenaar, vervolgens wordt het plaatje op sleeptouw genomen door het wilde en woeste leven van een toekomstige blogger. De plaat gaat mee naar York, naar Mossley, terug naar De Bilt en diverse adressen in Steenwijk en omgeving. Die heeft betere tijden gekend! Deze Engelse heruitgave is aantrekkelijk geprijsd, net als de rest 50 cent per stuk, en mag dus mee. Op het andere kantje vinden we 'Along Comes Mary' en 'Cherish' die ik al samen op een heruitgave heb staan. Het gaat me voornamelijk om 'Windy'. Overigens heb ik in York een meisje gekend dat de naam Windy draagt. Ja, ik geef het toe, het is geen essentiële informatie, maar ik vond het destijds wel leuk...

* André Brasseur- Pow-Pow (NL, Palette, 1968)
In Engeland is 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' een 'instrumentale' evergreen geworden en ook in delen van de Northern Soul erg gewild. Hier wordt een deel van het orkest geïmiteerd door een damesgroepje. Wat die Engelsen kunnen, kan ik ook. Dat moet Brasseur's gedachte zijn geweest toen hij 'Pow-Pow' op de band slingerde. Het 'Pow-Pow' is vooral van toepassing op de dame die met de trompetten mee zingt. Verder is het, zoals we van Brasseur gewend zijn, een stevige beat en zijn Multisound-orgel als slagroom op de taart. Het b-kantje, 'Wild Race', bevalt me ietsje beter dan 'Pow-Pow', maar voor beide geldt hetzelfde: Leuk om eens tussendoor te draaien, maar hij heeft ze leuker gemaakt.

* Junior Campbell- Hallelujah Freedom (NL, Deram, 1972)
Als ik me niet heel erg vergis, heb ik deze in een Schijf van 5 gehad. Even de zoekfunctie gebruiken... Inderdaad: Vorig jaar op bevrijdingsdag was het thema 'vrijheid' en toen stond deze bovenaan. Ik heb mijn eerste exemplaar in 2002 gekocht, maar deze is op mysterieuze wijze in de afgelopen jaren geknakt. Met deze van vanmiddag kan ik weer even vooruit. Niet bepaald verwonderlijk dat ik deze bovenaan heb gezet, want bij de beluistering van het 'nieuwe' exemplaar kom ik ook alweer superlatieven te kort. Blijft lekker.

* Mel Carter- When A Boy Falls In Love (US, Derby, 1963)
Ik weet op dat moment nog helemaal niet wat de plaatjes moeten kosten als ik deze uit de bakken vis. Mel Carter? Doet me eigenlijk meer denken aan een 'country boy', maar dat Derby-label is te leuk om te laten liggen. Als blijkt dat dit gokje me niet meer dan 50 cent gaat kosten, ben ik vlug bereid. Ja, wat zal ik zeggen? Ik ben zojuist er achter gekomen dat deze Carter heeft meegeschreven aan de b-kant van 'I'll Keep Trying' van Theola Kilgore en dus zit hij wel degelijk in de rhythm & blues-hoek. Afgaand op beide nummers denk ik toch meer aan een Paul Anka-achtige tienerzanger, maar dan met een opvallender stemgeluid. De Theola Kilgore-kennis maakt dat ik vanaf nu wel met andere oren naar dit plaatje ga luisteren en ik denk dat die de reserve-Blauwe Bak ook nog wel haalt. 'When A Boy Falls In Love' is zelfs voor een teenybopper-zanger een erg leuk kantje, maar als het rhythm & blues mag heten dan is het een schot in de roos.

* Chic- Dance Dance Dance (UK, Atlantic, 1977)
Eigenlijk heb ik een beetje spijt als ik Emmeloord verlaat. Had ik die Zuid-Afrikaanse 'Dance Dance Dance' niet moeten meenemen? Ik houd mezelf voor dat ik liever blijf rondkijken voor de Engelse persing. Voila! Hier hebben we hem dan en helemaal in nieuwstaat. Met 'Everybody Dance' (hoewel die een lelijke kras heeft) en sinds Watford 'Le Freak' begin ik zowaar een verzameling Engelse persingen van Chic aan te leggen. Voordat ik 'Good Times' of 'I Want Your Love' (de laatste heb ik in Emmeloord wel in de Zuid-Afrikaanse uitdossing gekocht) tegenkom, verlang ik dan eerst 'You Are Beautiful'.

* Dave & Ansil Collins- Monkey Spanner (Duitsland, Ariola, 1971)
Die staat al ruim 20 jaar in mijn bak in de Amerikaanse Big Tree-persing. Vorig jaar kwam ik een aardige Nederlandse persing tegen bij King Kong, maar ben vergeten hem mee te nemen. Hier heb ik dan de Duitse persing in een prachtig fotohoesje. Eindelijk weet ik eens hoe Dave Barker en Ansell/Ansil Collins eruit zien. De voorkant van het fotohoesje vermeldt Trojan als label, maar het etiket zelf is een Ariola. Op de voorkant blikken Dave en Ansil onder de titels, maar op de achterkant staat het portret van beide heren. We zien Dave in de aanslag met microfoon terwijl Ansil vanachter zijn orgel niet de indruk wekt dat hij staat te spelen.

* Milly Dane & The Starlighters- It's My Party (NL, Lion Tops, 1964)
Handel!!! Ik geloof niet dat hij doorgaans heel veel waard is, maar ik vind het wel aardig om deze naar een volgende enthousiaste dj te helpen. Dit is één van de drie of vier singles die je in 1964 kon sparen bij Leeuwenzegel-boter. Op elke kant wordt een grote Engelse of Amerikaanse hit nagespeeld. De andere kantjes zijn allemaal wat stijf, maar deze van Milly Dane & The Starlighters wint voor mij op alle fronten. Natuurlijk, het is lulligheid ten top en je kan horen dat Milly uit de polderklei is getrokken, maar ik vind deze al jaren zó leuk dat die in de Blauwe Bak staat. En nu heb ik dus nog zo'n kneiter in de aanbieding. Zal wel geen 'quick sale' worden, maar leuk als reserve!

* The Electric Indian- Land Of 1000 Dances (NL, United Artists, 1969)
'Keem-O-Sabe' zit bij mij in de Northern Soul-koffers vanwege het b-kantje 'Broad Street'. Op deze single van The Electric Indian hebben ze de rollen eens omgedraaid. De 'Broad Street' staat op de a-kant, terwijl 'Geronimo' een vervolg is op 'Keem-O-Sabe'. Hoewel, je kan 'Land Of 1000 Dances' natuurlijk amper vergelijken met een niks-aan-de-hand-niemendal als 'Broad Street', maar het is het snellere, ongecompliceerde, werk. In het geval van 'Land' werkt het helaas niet. 'Geronimo' is daarentegen erg leuk, maar als het dan toch moet, heb ik weer liever 'Keem-O-Sabe'. Deze single komt in de reservebak.

* Fish- A Gentleman's Excuse Me (Duitsland, EMI, 1990)
Tussen Fish en het volgende plaatje dat ik op zet, zit zeker vijf minuten. Ik loop naar het hok en rook een sigaretje terwijl mijn kop overuren maakt. Even later neem ik een beetje onwennig weer plaats en start de volgende plaat. Deze momenten zijn zeldzaam. Ik zweer jullie dat ik deze van Fish in zestien jaar niet heb gehoord. Ik vond hem meteen bij de release in 1990 al geweldig mooi en hield de uitverkoopbakken in de gaten. Helaas, daar heb ik hem nooit kunnen treffen. Pas jaren later krijg ik hem op cd, volgens mij een 'Rockballads' als ik me niet vergis. 'A Gentleman's Excuse Me' is een plaat die me keer op keer stil weet te krijgen en in deze jaren ook tot tranen weet te roeren. Anno 2014 is het niet anders. Nee, de zakdoek kon achterwege blijven, maar deze plaat maakt nog immer indruk. Aan het einde van de drie minuten heb ik even tijd nodig om te acclimatiseren. Een monument!

* Franky & The Timebreakers- I'll Be Home (NL, Decca, 1968)
Waar hebben we dit aan te danken? Wie heeft deze vogels verteld dat ze het stokoude 'I'll Be Home' nog eens dunnetjes moesten overdoen? De beschuldigende vinger wijst in de richting van Hans Van Hemert die als producer betrokken is bij het plaatje van de Haagse groep. De b-kant maakt het dan nog een beetje goed. Hierop brengt Franky een compositie van Van Hemert, 'Is There Anybody', en dat klinkt als quasi-psychedelische barokke pop met een zeer aardig strijkersarrangementje. Zoals ik bij de vorige Singles round-up schreef: Het is het geval 'Nederpop' dat dit soort van aankopen rechtvaardigd.

* Heart- Barracuda (NL, Portrait, 1977)
* Heart- Barracuda (Duitsland, Portrait, 1977)
Wie jarig is, hoort te trakteren. Nu ben ik pas maandag jarig en is vijftienhonderd berichten geen verjaardag, toch denk ik vanmiddag even aan mijn hofleverancier van fotohoesjes. Ik pluk maar liefst tweemaal 'Barracuda' van Heart uit de bakken, beide met fotohoes. Ik zoek de single al tijden, dus dit is wel opmerkelijk. Zou Peter deze hebben? Ik besluit ze beide mee te nemen. Ja, Peter heeft hem al staan, maar toch ben ik blij dat ik hem dubbel heb meegenomen. De Nederlandse lijkt optisch het beste, maar het is het Duitse exemplaar dat bij mij in de bakken komt. Als er iemand is die de Nederlandse voor een zacht prijsje wil overnemen, dan hoor ik het wel!

* Heatwave- The Groove Line (NL, GTO, 1977)
Een paar maanden geleden nog van mp3 gedraaid in Floorfillers en sindsdien op mijn verlanglijstje. Dit is gewoon de Nederlandse met fotohoes, maar als ik het schijfje nog eens kan vervangen door een Engelse, dan is het feest compleet!

* Rob & Hein- Small Talk To My Son (NL, Philips, 1970)
Tussen Heatwave en Rob zitten nog een aantal plaatjes, maar gezien de Rob in dit verhaal Rob Hoeke is en de plaat daaronder komt te staan, komt die eerst aan bod. Rob Hoeke neemt in de jaren zeventig een tweetal elpees op met Hein Van Der Gaag. 'Small Talk' is typische boogie woogie waar Hoeke bijna patent op heeft met solide pianowerk en mondharmonica. Op de b-kant klinkt het allemaal meer jazzy. Alleen maar leuk voor het archief. Morgen de overige vijftien van de vangst.