Singles round-up: april 5

Het is goed geweest dat ik het thema van de Schijf van 5 iets in het ongewisse heb gelaten, want er is immers geen Schijf van 5 komende zondag. Ik was het bijna vergeten, maar de Japanse band Electric Eel Shock speelt die dag in Steenwijk. Omdat ik niet vaak meer concerten bezoek, lijkt me dit een uitgelezen kans voor een 'recent gezeurd'. De week erna is dodenherdenking en lijkt het me na de Schijf van vrijheid van vorig jaar een goed idee om een Schijf te doen met plaatjes met 'remember' in de titel. Daar zijn wel een paar van...? Vandaag het tweede deel van de singles die ik gisteren in Wolvega heb gekocht. Het zijn er wederom vijftien, dus ik zal maar snel los branden.

* Brenda Holloway- Every Little Bit Hurts (US, Tamla, 1964)
De plaat die het de moeite van de fietstocht naar Wolvega in één klap goed maakte. Ik heb de afgelopen twee dinsdagen de Motown-show van een collega waargenomen en voor afgelopen week had ik de elpee 'The Artistry Of Brenda Holloway' erbij gepakt. De tweede langspeler van Holloway op Motown, hoewel het feitelijk een verzamelaar is van de singles die ze door de jaren heen heeft gemaakt. Ik koos dinsdagavond in het tweede uur voor 'Every Little Bit Hurts'. Nu is mijn originele Engelse stereo-persing uit 1968 best een aardig verzamelstuk, hoewel die niet meer de 85 pond waard is zoals in de catalogus van 1995, toch verlang ik opeens heel erg naar de mono-versie. Nauwelijks twaalf uren later hou ik hem in mijn handen. Een beetje kromgetrokken aan de rand, maar de dealers zeggen dan 'does not affect play' terwijl ze een sticker erop plakken met een prijs die 50 cent onder Mint zit. Op de b-kant doet Brenda een alleraardigst liedje van haarzelf: 'Land Of A Thousand Boys'.

* Carole King- Corazón (Duitsland, A&M, 1973)
Je kent het wel, van die albums die je 'moet' luisteren. Ik weet niet of het de eigenwijsheid is of toch ergens ook de recensentendrang, maar bij mij gaan de nekharen overeind staan als ik zoiets lees en ik geloof dat ik driekwart ook nóóit zal beluisteren of op waarde schatten. Met name in intellectuele kringen wordt 'Tapestry' van Carole King heel erg als een 'must-have' bestempeld. Toch is het rond de eeuwwisseling als ik eens nieuwsgierig wordt naar de ophef en de plaat eens ga beluisteren. En wat blijkt? De schreeuwers hebben gelijk! 'Tapestry' is een 'statement' als het aankomt op de singer-songwriter-pop van de vroege jaren zeventig. Een album waar nog heel veel artiesten, Carole King inbegrepen, op voortgeborduurd hebben. Sindsdien kan King bij mij een potje breken en ik 'gok' iedere single die ik van haar tegenkom. Tja en dan heb je 'Corazón'? Ik moet bekennen dat ik nooit zo goed weet wat ik aan moet met latin-pop-dingetjes. Kan ik dit tussen de soul-dingen draaien of staat de plaat het beste op zijn plekje tussen de andere Carole King-singles? Ik denk dat het dit laatste wordt.

* Evelyn 'Champagne' King- Shame (NL, RCA, 1978)
Ik kocht een paar weken geleden al een single van Evelyn 'Champagne' King bij de kringloopwinkel in Tuk. Eigenlijk ken ik weinig van deze zangeres. In tegenstelling tot veel plaatjes uit 1978-79 is 'Shame' nooit bij mij 'binnengekomen'. De Floorfillers-show na de single in Tuk heb ik de 12"-versie van deze 'Shame' gedraaid en jawel... het heeft in die weken op mijn zoeklijstje gestaan. Ik ben niet heel erg intensief bezig geweest, de kans dat je deze bij een kringloop tegenkomt is vrij groot. De platenmaatschappij heeft een prachtige introductie tot Evelyn 'Champagne' King op de achterkant van het hoesje gedrukt en daar zie ik zowaar een persoonlijke held voorbij komen. Ze is door niemand minder dan Bunny Sigler ontdekt, hoewel deze niets met deze plaat van doen heeft. 'Shame' is een leuk ding, maar ik denk dat mijn Evelyn 'Champagne' King-verzameling hierbij wel als gesloten mag worden gerekend.

* Kokomo- I'm Sorry Babe (NL, CBS, 1975)
Een dubbele gok. In eerste instantie meen ik dat ik de single al heb en dat zou zomaar kunnen. Ten tweede weet ik niet wat ik kan verwachten. Tja, ik heb het wel beter gehoord. Beslist niet slecht, maar het raakt me weinig. Mag evenwel in de reserve-Blauwe Bak.

* Linda & The Funky Boys- Sold My Rock'N'Roll (Duitsland, RCA, 1975)
Ergens staat me iets van bij dat ik van mezelf op deze naam moest gaan letten, maar eigenlijk kan je de plaat al vanaf het label 'lezen'. Het is beide kanten een discostamper in het kwadraat zonder dat die nou ook nog leuk wordt. Nu Mel Carter honderd procent is meegevallen, mag in zo'n hoeveelheid best 1 of 2 absolute missers zitten. Hierbij noteren we de eerste.

* Harold Melvin & The Blue Notes- Where Are All My Friends (NL, Philadelphia, 1974)
Ik denk dat ik nu in principe de Harold Melvin-singles uit de jaren zeventig compleet heb, ook al moet mijn 'If You Don't Know Me By Now' nog eens vervangen worden. 'Where' is zo'n Harold Melvin-ding dat ik graag mag horen, mid-tempo Philadelphia soul waarin duidelijk de invloed op de latere disco te horen is. Als nummer ietsje minder dan mijn favoriet 'Bad Luck', maar deze kan er mee door.

* Cliff Richard & The Shadows- I Could Easily Fall (NL, Columbia, 1964)
Ik ben in de loop der tijd wel kritischer geworden. Tot een paar jaar geleden sleepte ik iedere jaren zestig-single mee naar huis, maar ik heb gisteren toch wel een paar laten liggen. Het is omdat Marc Hamilton niet het fotohoesje heeft, anders had ik die voor de handel meegenomen. 'Make Me An Island' van Joe Dolan heb ik nog niet in mijn bakken staan, maar besluit op het laatste moment dat dit evenmin een prioriteit is. Zo'n 'I Could Easily Fall' van Cliff smaakt altijd en ik kan hem in mijn glazen bol al horen in 'The Vinyl Countdown' (overigens ben ik van plan om in de show van zaterdag het merendeel van deze singles-vangst te draaien) en volgens mij had ik het hem nog niet. Die mag dus wel mee.

* Shocking Blue- Out Of Sight Out Of Mind (NL, Pink Elephant, 1971)
Ik kan het de groep niet kwalijk nemen, maar met de singles tot en met 'Hello Darkness' ben ik tot dusver verzadigd dat alles erna een beetje tweedehands klinkt. Neem nou zo'n 'Out Of Sight Out Of Mind', dat is gewoon een 'Venus part 314'. Voor vijftig cent mag echter veel en omdat mijn oude exemplaar brandhout is en geen fotohoesje heeft, ben ik vlug bereid.

* Sonny- Laugh At Me (NL, Atlantic, 1965)
Ook al zo'n plaatje dat nooit op mijn spoor komt en waar ik evenmin ooit de moeite voor heb genomen hem op te zoeken op Youtube. Zo'n zwarte Nederlandse Atlantic doet sinds Joe Tex en Don Covay mijn hart altijd sneller kloppen en deze ligt direct op het stapeltje. 'Laugh At Me' stamt volgens mij nog uit de tijd dat Sonny & Cher hun rollenspel deden op het podium. Sonny klinkt als een slome duikelaar in een matige folkrock-tune. Leuk voor de heb en dus in het archief ermee.

* Split Enz- I Hope I Never (NL, A&M, 1979)
De aanblik van de kartonnen dozen maakt me nerveus. Hoewel mijn mp3-speler de tijd zou kunnen voorspellen, ga ik even uit van de valse informatie die een kerkklok in Wolvega mij verstrekt. Die geeft 24 uur per dag de tijd van vier uur aan. Ik heb een uurtje tot sluitingstijd en het begint me bij het doorspitten van de bakken een beetje te duizelen. Ga ik dit wel redden? In de haast sla ik wel eens een plaat over en dat gebeurt ook bijna met deze van Split Enz. Overigens moet het rond half vier zijn geweest en om kwart voor vijf verlaat ik met mijn nieuwste aanwinsten de zaak. Ik heb dan alle drieduizend singles getrotseerd.

* Spooky & Sue- Do You Dig It (NL, Negram, 1976)
Kijkende naar het blitse fotohoesje van deze single weet ik eigenlijk wel dat het niks is, maar 'I've Got The Need' heeft me een beetje overmoedig gemaakt. Die single is beslist een uitschieter op het repertoire van het duo, 'Do You Dig It' is een ongecompliceerde disco-stamper mede-geschreven door Sue Chaloner.

* The Stylistics- One Night Affair (NL, Mercury, 1979)
Het midden jaren zeventig-spul van The Stylistics doet bij mij het glazuur van de tanden springen, maar de recente soul-hobby heeft mij geleerd enkele groepen in hun nadagen nog wel eens iets bijzonders hebben voortgebracht. In het geval van 'One Night Affair' is dat niet het geval. Het is zelfs nog minder dan 'Can't Give You Anything', om maar eentje te noemen. Ook maar het archief in. Of er moet een Engelsman zo gek zijn om me twintig pond voor de plaat te betalen...

* Three Degrees- The Runner (NL, Ariola, 1978)
Ik voeg eens voor de grap de 12"-versie van 'The Runner' toe aan mijn speellijst voor Floorfillers en, man, ik ben meteen hieraan verslingerd. Ik zet de zoeklichten uit naar de Ariola-singles van Three Degrees en sla mijn slag in Borehamwood. Echter geen 'The Runner'. Sinds gisteren heb ik hem toch, maar ik ben gewend geraakt aan de 12"-versie. In het geval van overige Three Degrees-singles staat die versie op de b-kant van de single, dus ik blijf desondanks nog even verder zoeken naar de Engelse persing. Deze versie is té kort. Zegt natuurlijk ook veel hoeveel ik van dit nummer hou?

* Ernie Vann- The World Of Sorrow (NL, Polydor, 1972)
Ik was gewaarschuwd en weet ook al dat ik het eigenlijk niet moest doen. Dit is weer zo'n geval 'Nederpop voor weinig' en te leuk om te laten liggen. Deze single wordt geproduceerd door George Kooymans. Die was in het verleden verantwoordelijk voor dat afschuwelijke 'Everyday's Torture' van Jackie Cornell. In het geval van Ernie Vann heeft hij een andere draak in het vinyl laten persen. Ernie Vann is het pseudoniem van Ernesto Ventriglia, oorspronkelijk van Rhode Island, maar enige tijd woonachtig in Delft. 'The World Of Sorrow' klinkt als een ellendig stuk protestsong, in '1984' zitten leuke geluidseffecten en rockt ietsje meer, maar... het is maar een boek! Beide kanten weigeren ook maar een beetje 'leuk' te worden, dus hebben we weer een kandidaat voor het archief. En nummer twee van de miskopen.

* XTC- Senses Working Overtime (Duitsland, Virgin, 1982)
Dit plaatje is al een 'crime' om op de radio te draaien, de coupletjes zijn namelijk heel zacht opgenomen, waardoor je de vingers aan het mengpaneel moet houden. Mijn oude exemplaar was dermate versleten dat die bleef overslaan. Met deze aanwinst kan ik weer een paar jaar vooruit!