Hoe ver kan iemand zakken? In eerste instantie was het gewoon pils, maar vanaf mijn achttiende begon ik een smaak te ontwikkelen voor speciaalbiertjes. Hoe donkerder de kleur, des te lekkerder ik ze vond. Enige uitzondering op deze regel was Guinness. In Nederland heb ik bij de folkconcerten in Sneek menig glas tot mij genomen, maar vanaf mijn binnenkomst in Engeland had ik het ineens gehad met de stout. De herfst was de mooiste tijd van het jaar met al de verschillende merken bokbier. Ik probeerde ieder jaar weer het 'lijstje' vol te krijgen. Toch kun je ver zakken, Na vele ambachtelijke speciaalbiertjes en een paar tankauto's vol Hertog Jan je alcoholische loopbaan besluiten met zoiets smerigs als Dommelsch of Bavaria. Eén van de twee was in het voetbalseizoen 2008-2009 sponsor van de eredivisie en had daarvoor de halve liter-blikken in clubtenues gegoten. Ik had in november 2008 twee gekocht van SC Heerenveen, maar omdat ik ze niet voor consumptie had aangeschaft, lagen die bijna een half jaar later nog in een tas op 4 meter afstand van de koelkast. Deze blikjes zijn op 2 april 2009 de laatste twee die ik naar binnen giet. Buiten een bloesemremedie (de bloesem wordt door middel van alcohol 'levendig' gehouden. Het is cognac en ik slik pepermuntjes om de smaak weg te spoelen. Het is vies, maar het werkt enige tijd voor mij), een bonbon in een kersenrood papiertje waar volgens mijn moeder geen drank in zit, een tiramisu van vorig jaar en bloedsinaasappel-ijs bij de Italiaan in Havelte, heb ik nooit weer alcohol tot mij genomen.
Dat was vandaag vijf jaar geleden en dat heb ik gevierd! Met, al bijna een traditie, een ge-Vecht tegen de drank. Ik had hem al een beetje aangekondigd, het was het plan om het stuk(je) van Ommen naar Zwolle nog eens in zijn geheel te doen. Ik heb mazzel gehad dat ik iets van mijn plannen ben afgeweken. Gisteravond kwam plots het idee om vanuit Hardenberg te starten, omdat Hardenberg 'slechts' 42 kilometer is vanaf Nijeveen en Ommen 36 kilometer. Ik vind het stuk tussen Hardenberg en Ommen altijd een feestje en dus trek ik die kilometers erbij. Vanochtend heb ik de kortste route naar Hardenberg laten uitstippelen voor mij en heb notities gemaakt. Dat moest wel duidelijk zijn? Ahum..., bij Zuidwolde zijn we het spoor al bijster. In de verte zie ik de autoweg lopen en ik weet dat ik aan de andere kant moet zijn. Middels het eerstvolgende viaduct steek ik over en kom in het miniatuurdorpje Linde. Even voor Linde pauzeer ik de eerste maal met de thermoskan koffie. Middels een dorpsplattegrond in Linde weet ik zowaar de oorspronkelijke route te herkennen. Ik moet dwars door het schilderachtige buurtschap Vuile Riete om uit te komen op de Linderveldweg. Driehonderd meter verderop staat een paddenstoel die de plannen nog meer in de war zal schoppen. Rechtdoor is het nog twaalf kilometer naar Hardenberg, linksaf veertien naar Gramsbergen. Vooruit, we gaan het Nederlandse stuk Vechtdal fietsen! Door Drogteropslagen kom ik in het eindeloze dorp Lutten. Het is klokslag twaalf uur als ik bij een buurtsuper broodjes en Yogho Yogho haal. Een half uur later ben ik op het kruispunt van Ane waar de Vechtdal overgaat in de Vechtetal. Ik weet van 'het omme(n)tje' (-> 24 september 2012) nog een fraaie picknickplaats in Anerveld en daar neem ik rust met broodjes en zuiveldrank.
Ik ben weer helemaal opgeladen als ik op de fiets stap. De wind is oostelijk, maar daar heb ik doorgaans niet zoveel last van. Hardenberg komt alras in zicht en zelfs in tegengestelde richting fiets ik vrij routinematig naar Mariënberg. Na Junne gebeurt er dan iets merkwaardigs. Moest ik hier altijd de spoorlijn over? Ik ben nooit eerder op dat zandpad geweest. En waarom voelt het alsof ik zuidwaarts fiets? Als ik mijn oorspronkelijke plan had aangehouden om bij Ommen de Vechtdalroute op te pakken, had ik een probleem gehad. Ze hebben de route verlegd en ik had hem vanaf Ommen nóóit gevonden. Feitelijk loopt de route twee kilometer ten zuiden van Ommen. Het spijt me best wel. Die oude route liep zo mooi door het bos en bovendien ben ik liever in het centrum van Ommen dan in het centrum van Hardenberg. Vanaf Giethmen gaat het in een lijn naar Vilsteren. Vanaf dat punt is de route wel weer ongewijzigd en dus kom ik dwars door Dalfsen. Daar haal ik nog iets te drinken en rust even buiten Dalfsen nog even goed. Het is dan inmiddels vier uur geweest en ik lig kilometers voor op mijn planning. Ik had verwacht vroeg op de avond in Zwolle te zijn. Ik zou daar iets gaan eten en dan later, bij nacht, de terugreis aanvaarden. Met de wind in de rug ben ik rond half zes aan de rand van Zwolle. Erg moe of hongerig ben ik niet, bovendien trekt het vooruitzicht om voor donker thuis te kunnen zijn. Ik schakel dus meteen over op de NAP. Daarbij moet ik het pontje van Haerst even ontwijken, want die is vast nog niet in de vaart. Bij de molen in Hasselt drink ik een meegebracht blikje frisdrank en vervolg dan mijn weg. De laatste loodjes wegen het zwaarst, ik kan nu wel merken dat ik moe begin te worden. Bovendien moet ik weer het oosten in en voor mijn gevoel is de wind in kracht toegenomen. Ik neem een grote gok die goed afloopt. Het is de weg die een paar weken geleden nog afgesloten was. Ze hebben een nieuwe brug geplaatst en de weg is nog dicht voor motorisch verkeer, maar de fietsers kunnen er wel overheen. Via Baarlo en Haminge fiets ik Meppel binnen. Bij de Albert Heijn haal ik een bak bami, lekker gemakkelijk voor vanavond, en een pak mergpijpen. Als ik thuiskom en op de telefoon druk om de tijd te lezen, verspringt deze net naar 20.09. Ja hoor... 2009. Kán weer geen toeval zijn. Ik ben elf uur daarvoor vertrokken en volgens de routeplanner heb ik vandaag 150 kilometer gefietst.
En dus maken we het niet laat! Ik heb net gedouched, drink mijn laatste koffie en ga na een paar plaatjes mijn nachtverblijf opzoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten