Wikipedia is niet altijd zaligmakend. Vandaag brengt het me bijna aan het twijfelen, maar het ongelijk is al aangetoond. Nu is het op zichzelf al een zegen dat je voor wat informatie over een Week Spot kan terug vallen op een dergelijke site, maar het zou nog veel fijner zijn als de daar getoonde informatie correct is. Nee, als jullie op 'Carolyn Cooke' gaan zoeken, komen jullie niet op de bedoelde pagina. Carolyn zal onder een andere naam in de jaren zeventig op grote schaal doorbreken in Amerika en daar heeft ze haar Wikipedia aan te danken. De Week Spot van deze week is zo'n plaatje dat ik honderden malen heb gehoord over de afgelopen twee jaar, hij staat eveneens op 'Northern Soul Jukebox' en dus op het mp3-spelertje dat me tijdens fietstochten mag vermaken. Toch is het iets meer dan een maand geleden dat het opeens 'raak' is, ik moet en zal het nummer in mijn collectie hebben. Er loopt op dat moment een veiling waarbij ik vergeet om een bod te plaatsen, dat exemplaar is voor 23 dollar de winkel uit gegaan. Héél erg goedkoop. De mijne is een 'stukkie' duurder, maar kan worden gefinancieerd dankzij het dubbele exemplaar van 'I've Got The Need' van Spooky & Sue die naar een nieuwe eigenaar in Engeland is gegaan. En dus kan ik jullie hierbij de nieuwe Week Spot presenteren: 'I Don't Mind' van Carolyn Cooke (1965).
Wikipedia vermeldt zelfs niet eens haar eigenlijke naam, maar dan ken ik gelukkig weer de verschillende soul-fora. Carolyn Strickland, zo wordt het meisje op 7 april 1948 in New York geboren. Haar moeder is Minnie Newsome, een jazz-artieste, die naar verluid Cab Calloway heeft geïnspireerd tot 'Minnie The Moocher'. Het zingen wordt de kleine Carolyn met de paplepel in gegoten en als tienjarige wint ze de spelshow 'Name That Tune'. Als 'prijs' volgt het tijdschrift Ebony haar de volgende drie jaar op de voet. Omdat Carolyn als kind al 'professioneel' is, krijgt ze speciaal onderwijs. Eerst is dat Willard May School, vervolgens Quintanos High School waar ze het lokaal deelt met enkele, ondanks hun jonge leeftijd, grootheden als Patty Duke en Bernadette Peters. Terwijl ze de highschool bezoekt, formeert ze al een meidentrio met de naam April, May & June. De mensen rondom Little Anthony & The Imperials nemen de zakelijke beslommeringen van het trio voor hun rekening. Het komt echter niet tot plaatopnames. Dan gaat Wikipedia opeens goochelen met data. Het zegt dat Carolyn op haar vijftiende haar eerste kind baart en dat ze tegelijk haar enige single als Carolyn Cooke opneemt. Ik kan me niet voorstellen dat ze zeventien verwisselen met vijftien, maar de zwangerschap van Strickland zou de promotie voor de plaat in de war hebben geschopt. Carolyn was vijftien in 1963, maar... de catalogusnummers liegen niet en deze vertellen dat de plaat in april 1965 is uitgebracht. Hoe dan ook, of het met de zwangerschap heeft te maken, zullen we wellicht nooit weten. Toch komt het nooit verder dan deze promo.
In de midden jaren zestig trouwt Carolyn met haar schoolliefde Ken Douglas en zo komen we bij de naam waaronder ze het best bekend is geworden: Carol Douglas. Eind jaren zestig geeft ze even helemaal de brui aan de muziek en werpt zich op het acteren. Het zijn echter een paar kleine rolletjes en verder ondersteunende werkzaamheden in het theater. In Engeland wordt medio 1974 hele leuke soul gemaakt, mede onder invloed van de opdoemende Northern Soul-beweging. Uit de stal van Roger Greenaway en zijn naamgenoot Cook komt het zangeresje Sunny, die jarenlang (al dan niet met Sue) in achtergrondkoortjes heeft gezongen op een hele waslijst hits. Het is 'Doctor's Orders' dat komt overwaaien naar Amerika, maar een Engelse zangeres met zo'n goed liedje wordt 'not done' ervaren en dus wordt Carol Douglas benaderd om haar versie van de plaat op te nemen. Ze wordt daarbij omringd door de mensen die achter de vroege successen van Gloria Gaynor zitten, het gevolg is dan ook een baanbrekende disco-hit van formaat. Hoewel Carol Douglas bijna twintig jaar in het vak zit, fungeert ze toch een beetje als speelbal van producers. Ze krijgt vervolgens iedere Europese hit door de strot geduwd, tot aan 'Dancing Queen' aan toe. Haar wens om een zwart funk-album op te nemen, wordt niet gehoord en ze mist zo ternauwernood 'Shame' (de eerste hit voor Evelyn 'Champagne' King) en 'I Specialize In Love' (in 1982 een hit voor Sharon Brown). Ze heeft in Engeland haar enige hitje met haar versie van 'Night Fever', in Nederland staat ze tweemaal in de Tipparade. In 1976 met 'Midnight Love Affair' en in 1978 met het titelnummer van haar gelauwerde elpee 'Burnin', dat echter niet het succes oplevert dat men had gewenst. 'So You Win Again', een cover van Hot Chocolate, is in Amerika een hit en deze wordt weer gearrangeerd door Michael Zager (van 'Let's All Chant').
In de begin jaren tachtig strijkt ze neer in Frankrijk. Haar oude platenmaatschappij, Midsong, is pas opgeheven en ze neemt een viertal 12"-maxi-singles en een elpee op voor Carrere. De eerste is een cover van een nummer van Three Degrees: 'My Simple Heart'. 'You're Not So Hot' bereikt nog een bescheiden plek op de Franse hitparade in 1982, maar in Amerika zijn ze Douglas bijna alweer vergeten. 'I Got Your Body' is de Europese titel van haar laatste album, in Amerika en Canada is deze uitgebracht als 'Love Zone'. Het is het laatste 'oorspronkelijke' werk dat Douglas zal uitbrengen. Halverwege de jaren negentig, als de disco een 'revival' beleeft, beklimt ze weer de podia van de discotheken om haar oude hits nog eens overnieuw te doen. In de nieuwe eeuw neemt ze een aantal van haar hits opnieuw op teneinde zelf nog een paar centjes te verdienen aan de successen. Het loopt triest af met Douglas, want haar laatste televisie-optreden is in 'The Peoples Court' waarin ze Sharon Brown voor de rechter daagt. Douglas wint 'de zaak' en krijgt nog wat geld na van het succes dat Brown heeft gehad met 'I Specialize In Love'. Brown zingt een stukje van deze hit, terwijl Douglas een stukje van 'Doctor's Orders' zingt. Brown vertelt later dat het een publiciteitsstunt was van Douglas' zijde en dat de boel al was besproken. Ze moest en zou namelijk nog eens op televisie verschijnen en als je niet gevraagd wordt, dan nodig je jezelf maar uit.
Daarvan heeft ze in 1965 gelukkig nog geen last. Haar 'I Don't Mind' heeft een 'soul' dat het pijn doet, ze zingt het zó vol overtuiging dat ik het niet iedere keer droog hou. En dus verdient ze de eer van de Week Spot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten