Ik miste vorig jaar ternauwernood de rommelmarkt van de korfbalvereniging, vorige week hadden die opnieuw hun jaarlijkse markt. Ik ben daar niet naartoe geweest. Van de kerk weet ik dat ze posters ophangen in de Coop en sinds een paar weken ging ik er op letten. Vorig jaar heb ik nog enkele leuke dingen gehaald van hun boeken- en platenmarkt en dus wilde ik die beslist bezoeken. Die was vandaag van tien tot drie. Ik werd een beetje laat wakker en moest uiteindelijk nog even haasten om de markt te kunnen bezoeken en op tijd terug te zijn voor de show, maar wat ben ik blij dat ik het heb gedaan. Je zal in je stoutste dromen niet verwachten dat je zomaar een gewilde Northern Soul-single zal tegenkomen bij de Hervormde Kerk in Nijeveen. Opbrengst: 11 singles, een klein platenkoffertje en een supermooie grote platenkist met ruimte voor ongeveer tachtig. Schade: ,,Doe maar acht gulden. Och, zeg ik het weer verkeerd, doe maar acht euro". Nog steeds spotgoedkoop...
* Ralph Anderson- The Birds Are Coming Over (NL, Injection, 1968)
Deze heb ik nog niet beluisterd, maar ik ken de single uit de tijd dat ik voor de ziekenomroep werkte. Ralph Anderson is de nieuwe artiestennaam van Hu, als in Hu & The Hilltops. Hij is dan weer de broer van Sugar Lee Hooper, maar dat terzijde. Het is, als ik me niet vergis, een zwaar dramatische ballade, maar toch leuk om zoiets in de collectie te hebben.
* Hoagy Benson- Kangaroo (UK, CBM, 1967)
Kneiter 1. Hoewel het nummer niet heel hoog staat aangeschreven in de Northern Soul, daarvoor is het té hoempapa, mag hij bij mij zonder twijfel in de Blauwe Bak. Nou ja, die moet ik binnenkort weer eens 'opruimen', dus dan zal het wel de reserve-Blauwe Bak worden. Het grenst een beetje aan soulbeat, aan garagerock en bij vlagen doet het me zelfs reggae-achtig aan, maar sluit aan in de rij van Shawn Elliott en Andy Fisher.
* Kenny Bernard- Ain't No Soul (NL, Pye, 1966)
Daar hebben we hem! Ik moet wel even door mijn ogen wrijven als ik hem in de handen hou. De Nederlandse persing! Het bestaat! Zoals de meeste jaren zestig-singles ontbreekt het hoesje en het ziet er op het eerste gezicht dramatisch uit, maar het valt genoeg mee. Kenny doet op dit plaatje twee 'hits' op zijn manier. 'Ain't No Soul' is trouw aan het origineel en is de b-kant van 'Hey Woman'. Die laatste is een vrije bewerking van 'Hey Joe'. Ik heb de illustratie bij John Manship vandaan en die vraagt twintig pond voor deze single. Niet de meest essentiële versie van het nummer, maar ik heb de titel hier maar mooi wel 'origineel'.
* Boots- Find A Way To Live, To Love (NL, Philips, 1969)
Natuulijk is deze van Boots een gokje waard. Behalve zwaar georkestreerde ballades tapt de groep zo nu en dan ook uit een Mod-vaatje. Helaas gebeurt dat niet op deze single, beide kanten is het The Cats-in-het-kwadraat maar dan minder leuk. Net als bij Ralph Anderson en ook The Caps heb ik nu eenmaal een zwak voor Nederbeat voor dubbeltjes en dus ga ik hem met alle plezier archiveren.
* The Buckinghams- Hey Baby (US, Columbia, 1967)
Columbia heeft het in de midden jaren zestig even zwaar om mee te gaan in het beat-geweld. Of we het nu over The Cyrkle, Paul Revere & The Raiders of The Buckinghams hebben, in alle gevallen is het net ietsje te braaf in vergelijking met Engelse vakbroeders. The Buckinghams heeft in 1966 een hele grote Amerikaanse hit met 'Kind Of A Drag'. Ik vind het nog altijd vreemd dat George Harrison voor plagiaat werd aangeklaagd, want ik hoor in 'Kind Of A Drag' meer 'He's So Fine' dan in 'My Sweet Lord'. Deze 'Hey Baby' is één van de vele opvolgers die het stukken minder doet. Zelf heb ik een lichte voorkeur voor de b-kant, 'And Our Love', maar in beide gevallen heb ik het leuker gehoord.
* The Caps- Enough For Two (NL, Philips, 1965)
Ik ga uit van de informatie op het label en kom uit op 'Enough For Two' als a-kant, maar er zijn ook bronnen die 'When You're Feeling Blue' als de a-kant rekenen. Hoe dan ook: The Caps is de eerste stap van Hans Van Hemert in de wereld die muziek heet en deze single is de tweede die hij maakt met de groep. Hans is niet de beste zanger en dat weet hij zelf gelukkig ook, deze 'Enough For Two' klinkt ietwat miserabel en ook de b-kant brengt me niet in beweging. In het archief ermee!
* Tommy James & The Shondells- Mony Mony (NL, Roulette, 1968)
Volgens mij had ik deze al in een Franse uitdossing, maar deze is echt helemaal Nederlands en heb ik nog nooit in deze vorm gezien. De plaat klinkt paasbest en het is en blijft een geweldige stamper, dus die mag in de reserve-Blauwe Bak.
* Freddy Martin & His Orchestra- Lucy's Theme From 'Parrish' (US, Kapp, 1961)
Oh, die is een stukje ouder dan dat ik had verwacht. Ik ben zeer selectief te werk gegaan en heb dus een paar laten liggen, maar zo'n single met twee film-thema's moet ik altijd even proberen. Tja, 1961, als ik dat van tevoren had geweten? Zowel Lucy's Theme als Paige's Theme op de b-kant zijn niet te gebruiken voor ene of het andere, dus een iets minder succesvolle gok.
* Donald Peers- Love, Like Summer, Has Gone (UK, Columbia demo, 1965)
Opvallend veel Engelse demo's, maar helaas (tot zover ik kan nagaan) geen echte prijsnummers. Deze van Donald Peers mag alleen maar mee omdat die een Engelse Columbia-demo is, in een normale uitvoering had ik hem laten liggen. De b-kant moet ik nog even uitproberen, maar de titel van de a-kant vertelt het hele verhaal al. Drama!
* The Times- Think About The Times (UK, Columbia demo, 1966)
Tja, hij schijnt redelijk hoog te zijn aangeschreven bij liefhebbers van Engelse beat. Wat kan ik erover zeggen? Beide kanten zijn gewoon lekker, maar misschien dat ik een beetje verwend ben. Ik had stiekem gehoopt op een fijne Mod-stamper, maar ik vind het meer The Monkees dan The Who. Maar pas op... we klagen niet!
* Danny Williams- Don't Just Stand There (UK, HMV demo, 1966)
Van Danny Williams heb ik al een andere single en ik weet zomaar uit mijn hoofd dat de titel daarvan 'White On White' is. Ik weet dus al een beetje wat ik kan verwachten van deze plaat en ik moet zeggen: Het valt me niet tegen! Williams is een soort van pop-crooner: Te hip voor The Rat Pack, maar te stijf voor de beat. Het schuitje waar bijvoorbeeld Wayne Fontana (zijn solo-werk) in zit. In dat kader is 'Don't Just Stand There' best te pruimen. Sterker nog: Ik heb hem twee uren geleden in The Vinyl Countdown gedraaid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten