Zal ik eerst beginnen met enige huishoudelijke mededelingen? Vanaf vandaag stopt de ondersteuning voor XP, maar ik ben niet heel paniekerig. De laptop had in drie jaar geen update gehad en 'klapte' toen pas. Toch is het wel zaak voor mij om binnenkort te 'upgraden', ik hoop over twee of drie weken een andere computer te hebben. Deze is gewoon een kat-in-de-zak geweest, hopelijk kan ik de monitor en het zwaar ouderwetse, maar uitstekend functionerende, toetsenbord blijven gebruiken bij de andere computer. We gaan er dus gewoon vanuit dat deze het nog wel twee weken blijft doen. Ik heb even moeten rekenen gisteravond: Als ik iedere dag blijf publiceren, bereik ik op woensdag 23 april het 1500e bericht. Donderdag 17 april publiceer ik niet, waardoor ik één bericht achter kom. Vrijdag tot en met dinsdag ga ik jullie een vijfdelige serie presenteren en na het laatste deel publiceer ik de Week Spot als bericht 1499. Wat ik op die woensdag ga doen, is nog niet bekend. Wellicht lukt het me om deze serie Raddraaien voor het 1500e bericht te besluiten, er staan nog een handjevol op stapel. Vandaag een plaatje uit de jaren zestig: 'Ring Of Fire' van Johnny Cash (1963).
Het is even uitzoeken waar die oorspronkelijk stond. Het startpunt van deze Raddraaien is namelijk 'Train Is Coming' van Ken Boothe. Die stond, blijkbaar, vooraan in de derde bak met jaren zestig-singles, maar sinds december mag die in de reserve-Blauwe Bak. De bak begint nu bij 'Space Oddity' van David Bowie, de originele 1969-persing op Philips. 'The Laughing Gnome' is al jaren geleden verhuisd naar dezelfde reserve-bak. Terug naar de Raddraaier van vandaag. Een single die ik in Steenwijk heb gekocht. Dat zou op zichzelf geen verrassing hoeven zijn, gezien ik ruim tien jaar in Steenwijk heb gewoond. Toch heb ik de single eind 1994 daar gekocht. Toen woonde ik nog bij mijn ouders in Jutrijp en zou het nog zes jaar duren eer ik in Tuk zou komen wonen. Het is het uiterste begin van mijn regelmatige gang naar Steenwijk. Eén van de spaarzame momenten dat ik niet met de Solex ben gegaan, maar met de trein. Ik verwar Steenwijk voor Wolvega en heb de pech dat ik in de intercity naar Zwolle zit. Op station Zwolle besluit ik mijn nieuwe strippenkaart aan te spreken. Foute boel! De bus van Zwolle naar Steenwijk neemt een anderhalf uur in beslag en is vele malen duurder dan een treinkaartje. Ik ga in Steenwijk naar de kapper, iets dat traditie gaat worden, en kom zo langs het antiquariaat in de Woldpromenade. Daar vind ik deze single van Johnny Cash en nog een paar. Na een bliksembezoek aan De Karre weer terug op de trein, want 's avonds ga ik een folk-concert recenseren. En dat is het legendarische eerste concert van John Wright in Sneek waarover ik vaker heb geschreven.
In het voorjaar van 1999 heb ik het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street omgetoverd tot het 'koopjespaleis' van boeken en platen. Voor zowel elpees als boeken geldt: 'five for a pound'. De collector's items zijn schaars en meest uit mijn eigen collectie. Die heb ik voor ietsje duurder staan. Toch is het dagenlang tevergeefs wachten op klanten. Ik verkoop ongeveer tien elpees en vijftien boeken per week en Mrs. Hatfield komt tweemaal per week thee drinken. We hebben het winkeltje in bruikleen en de maandelijkse huur is symbolisch, het fungeert eerder als doorverwijspunt naar de meubelwinkel op Queen Street die nogal lastig is te vinden. Ik dood de tijd met plaatjes draaien en boeken lezen. Ik lees in een middag driekwart van 'The Man In Black' van Johnny Cash en ben op een bepaald moment blij dat ik geen klandizie heb. Wat heb ik gehuild bij dat boek! Het laatste kwart moet je ook niet willen, want dat zijn alleen maar lofprijzingen aan de Heer en aan diverse predikanten. 'The Man In Black' is Johnny's getuigenis van de liefde van de Heer. Het gaat niet diep in op zijn muzikale carriére, maar laat wel zien hoe Johnny op een bepaald moment heel bewust zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Over de 'apotheek', zoals één van de Tennessee Three de koffer van Cash noemde. Over de ontmoeting met June Carter en hoe hij hem weer in contact bracht met het Woord. Hoe heer Contant afstand nam van zijn eerdere imago en weer ging optreden in dienst van de Allemachtige. En vijf hoofdstukken halleluja.
Het is sinds dat boek dat ik met andere ogen naar Johnny Cash ben gaan kijken, zonder dat ik weet of dit nu positief voor Cash is of niet. Je kan hele grote woorden verbinden aan Cash en 'Ring Of Fire', maar het is gewoon een stamper van je welste. Maakt niet uit of je in een Zeeuwse aardappelschuur staat, in een feesttent in Friesland of tegenover het publiek van een deathmetal-festival: 'Ring Of Fire' is gegarandeerd feest voor iedereen.
De eerste vrouw van Johnny Cash, Vivian Liberto, mag beweren dat Cash het heeft geschreven als eerbetoon aan een vrouwelijk lichaamsdeel en dat hij de 'credits' heeft gegeven aan June Carter omdat zij het geld hard nodig was. Er zijn echter weinig die deze theorie geloven. Het meest waarschijnlijke is toch dat June een dichtbundel van haar oom A.P. Carter had gelezen, waarin hij teksten had omcirkeld die hij mooi vond. 'Love is like a burning ring of fire' is daar eentje van. June raakt geïnspireerd door deze beeldspraak en begint met Merle Kilgore aan een tekst. June's zus Anita Carter neemt het voor het eerst op voor haar elpee 'Folk Songs Old And New'. Johnny schijnt in die tijd te hebben gedroomd van het nummer en hoorde daarbij iets speciaals. Hij geeft Anita een half jaar om een hit te scoren met haar 'uitgeklede' 'Ring Of Fire' alvorens Cash zijn eigen versie uitbrengt, compleet met mariachi-trompetten. Het wordt de grootste hit uit de loopbaan van Cash, het staat zeven weken bovenaan in de Amerikaanse hitparade. In Nederland wordt het nummer pas in 1969 een hit in de uitvoering van Eric Burdon & The Animals.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten